Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Κλάψαμε με στίχους...




Μουσικές που χάραζαν στους ουρανούς νανουρίσματα για τις πληγωμένες ψυχές, στίχοι που καρτερούσαν υπομονετικά τις ανυπότακτες νότες του μυαλού για να ταξιδέψουν ως τα χείλη.
Αυτό ήταν τα Διάφανα Κρίνα. 




Τους άκουσα πρώτη φορά σ' ένα μικρό θεατράκι, με λίγες παρέες τριγύρω να τραγουδάμε δυνατά τις εύθραυστες σκέψεις μας και να τις νιώθουμε δυνατές κι αλύγιστες.



Και περίμενα με ανυπομονησία τα καινούρια τους τραγούδια, που άνοιγαν όλα έναν άλλο δρόμο στο ελληνικό ροκ, έφερναν την ποίηση στο προσκήνιο, μα, πάνω απ' όλα, έμοιαζαν με το καρδιογράφημά μου. 



Ύστερα, τα Διάφανα Κρίνα διαλύθηκαν. Σιωπή και πίκρα. Σαν η μικρή επανάσταση που κουβαλούσα από τα φοιτητικά μου χρόνια να μου γύρισε την πλάτη... Σα να δικαιώνονταν όσοι έλεγαν τέρμα τώρα τ' αστεία, ήρθε η ώρα της ενηλικίωσης: βρες μια καλή δουλειά, παντρέψου, κάνε παιδιά κι ακολούθησε επιτέλους το ρεύμα κι άσε τις παρέες, κοίταξε τον εαυτό σου!



Μια παρέα ήταν τα Διάφανα Κρίνα. Που συντρόφευε τα ανυποχώρητα βήματά μας, παρηγορούσε τα φευγάτα μας όνειρα. 



μια παρέα που μαζί της...



Κι αν ένα από τα Διάφανα Κρίνα, ο Θάνος Ανεστόπουλος, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, συνέχισε να δημιουργεί με πάθος, να κερνά τους ποιητές για το χατήρι μας, να ζωγραφίζει μ' εκείνα τα ίδια κι αγαπημένα χρώματα των Κρίνων, να προκαλεί τα σκοτάδια με τη μοναδική φωνή του, σε μένα έλειπε η παρέα... 



Σε μένα έλειπε η δύναμη της παρέας. Σε μένα έλειπε η επανάσταση που κάνουν οι άνθρωποι όταν καταφέρνουν και μένουν μαζί. Μοιράζονται μια σταγόνα νερό στα χαρακώματα κι ένα τραγούδι στις γιορτές. 



Καιρός πια να μη γινόμαστε ένα στα δύσκολα, αλλά να παραμένουμε μαζί για να φτιάχνουμε τα όμορφα.
Καιρός να μην περιμένουμε το θάνατο για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, αλλά να ζούμε στιγμή τη στιγμή μαζί μια όμορφη ζωή.




32 σχόλια:

  1. Αλεξάνδρα μου πόσο ταυτίζονται οι σκέψεις μας..
    Πόσο συμφωνώ με όλα όσα έγραψες..

    Να σου πω τι με πλήγωσε πολύ; Τα λόγια του πριν φύγει, για το πόσοι δικοί του άνθρωποι την έκαναν στα δύσκολα.. Και να τους τώρα που ένας ένας θα βγαίνει περίλυπος να μιλάει για τον χαμό του.

    "Καιρός να μην περιμένουμε το θάνατο για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, αλλά να ζούμε στιγμή τη στιγμή μαζί μια όμορφη ζωή."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αν θυμηθούμε και πώς διαλύθηκε το συγκρότημα... Πίκρα! Αλλά εδώ είμαστε να μοιραζόμαστε, να προσπαθούμε για το διαφορετικό!

      Διαγραφή
  2. Η μουσική τους με συντρόφευε πολλές στιγμές. Κυρίως αδιέξοδες. Λες και εκφραζόμουν μέσα από τους στίχους τους. Και η φωνή του δύσκολή παρέα.
    Ευτυχώς η τέχνη είναι ένα μέσο να σε αφήνει αθάνατο.
    Θα τον θυμόμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και ήταν "ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι"...καλό του ταξίδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαν να μπήκες στο μυαλό μου, να διάβασες τις σκέψεις μου και να αποτύπωσες -πιο ιδανικά δεν γίνεται- τα συναισθήματά μου... Και σίγουρα δεν το νιώθω μόνο αυτό εγώ...

    Δεν έχω να προσθέσω το παραμικρό, κορίτσι μου...
    Φιλί γλυκό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Κι όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις το χέρι
    και μου λες "τι θα γίνω, αν χαθείς";
    Μην φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
    εδώ κάτω λάμπουμε εμείς"...

    Σε τελευταία του συνέντευξη, είπε πως όνειρο του ήταν να πετάξει με αερόστατο... πέταξε και μας άφησε φτωχότερους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με ρωτούν οι χειμώνες, τα σκιάχτρα, οι σκιές...
      Απίθανες μουσικές και ποιητικές στιγμές, Στεφανία μου!

      Διαγραφή
  6. Δεν έχω προσωπική άποψη για τα "Διάφανα κρίνα" καθώς ελάχιστη επαφή είχα με τη μουσική τους. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα μήτε μειώνει την προσφορά τους στα μουσικά δρώμενα αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις μας.
    Αλεξάνδρα όμορφο και σοβαρό αφιέρωμα.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δοκίμασε να τους ακούσεις ή να διαβάσεις στίχους τους, Γιάννη! Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  7. Αξιώθηκα να τον δω στις σόλο εμφανίσεις του, χάρη στην επιμονή μιας φίλης που τον λάτρευε. Στην Απανεμιά της Πλάκας, ασφυκτικά γεμάτο το μαγαζί κι αυτός με μια κιθάρα κι ένα μικρόφωνο μας καθήλωσε όλους. Μουσικός με την αυθεντική σημασία της λέξης, φιλόσοφος και ποιητής, γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας, ζεστός και τρυφερός, γήινος και απλός. Ο Θάνος μας...
    Συγχαρητήρια για τα λόγια σου Αλεξάνδρα! Νομίζω πως είναι αυτά ακριβώς που πρέσβευε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι σίγουρη πως θα ήταν μια ξεχωριστή βραδιά αυτή, Μαρία μου! Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  8. "Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
    πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
    σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.
    Βάλτε να πιούμε...".
    "Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε", είχες πει. Θέλησες, άραγε, τόση λίγη; Και τώρα; Μόνοι. Μείναμε μόνοι σ' αυτήν την πόλη που δε νυχτώνει. Καμία νότα δεν θα ακούγεται πια ίδια. Kαλή αντάμωση. Όπως έλεγες εσύ πάντα.
    Αλεξάνδρα, συγκλονιστικό το κείμενό σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι μοιραζόμαστε όμως εδώ, ε; Επιμένω να το λέω, Μαριάννα, γιατί είναι τόσο λυτρωτικό...♥

      Διαγραφή
  9. Αφού άφησαν τέτοια συναισθήματα τα Διάφανα Κρίνα δεν χάθηκαν! Καλό του ταξίδι και τα λόγια σου είναι κατάθεση ψυχής για όσα πρόσφερε.
    ......... Ας ζούμε στιγμή τη στιγμή μαζί μια όμορφη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ότι τον αγάπησες φάνηκε.
    Εύχομαι να σε άκουσε εκεί που βρίσκεται και να σου στέλνει την αγάπη του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι μουσικές και οι στίχοι πάντα θα μας "σπρώχνουν" να τα μοιραστούμε...

      Διαγραφή
  11. Απαντήσεις
    1. Κι ό,τι έμεινε πίσω, για τις δύσκολες στιγμές μας, ας το φυλάξουμε!

      Διαγραφή
  12. Καλή του ανάπαυση και καλό Παράδεισο να έχει!
    Πολύ ωραίο το αφιέρωμά σου, Αλεξάνδρα μου!!!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν είχα ακουσει για τα διαφανα κρίνα ;αλεξαντρα μου .. ουτε και για τον μουσικο που γνωρίζατε αλλα ότι και να ήταν είναι κτιμα να φευγουν ανθρωποι απο την ζωή.. που έχουν να δώσουν της ψυχής τα ομορφα ...θα μεινουν πισω τα τραγουδια του να τον θυμιζουν.. καλο ταξιδι...
    Υ.Γ πολύ ωραιο αφιερωμα..να είσαι κλα .. φιλακιαα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
    είναι ήλιος και μαζί βροχή
    κι ούτε για μια αιωνιότητα
    δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.
    Αχ! Βρε Αλεξάνδρα μου, πόσα χρόνια πίσω με γυρνάς!Φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και όλες τρελές με τους στίχους των τραγουδιών τους 1999! Πόσα χρόνια!!! Πόσο ταυτίζομαι με όσα γράφεις, πόσο με εκφράζουν και κάνουν την καρδιά μου να χτυπά δυνατά!!! Καλό ταξίδι Θάνο...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ, γύρισα πολλά χρόνια πριν, Κική μου! Να είμαστε καλά να μοιραζόμαστε και να θυμόμαστε όμορφες μέρες!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης