Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Μέρα για τραγούδι και χορό


χαρακτικό του Τάσσου


Τέτοια μέρα η σημερινή! Για χορό και τραγούδι!
Έτσι μάθαμε. Να τραγουδάμε το θάνατο, τον πόνο και την πίκρα. Να χορεύουμε την αγάπη για την ελεύθερη ζωή."

"Νέοι καιροί ανατέλλουν
όμορφες μέρες μας μέλλουν
δίχως τυράννους και φτώχεια
δίχως σκλαβιά

Οι αντάρτες του Γράμμου χορεύουν
της νίκης κορφές σημαδεύουν
με κόκκινο χρώμα Ψυχή Βαθιά
για δίκιο, τιμή, λευτεριά


Αντάρτισσες του ονείρου θυγατέρες
δεν σας τρομάζουν οι σφαίρες
στο χτήνος ορμάτε Ψυχή Βαθιά
για δίκιο, τιμή, λευτεριά"


Και ν' ακούγεται βροντερή και χαρούμενη η φωνή μας. Και να σείεται ο κόσμος από τα βήματά μας. Κι ας κλαίμε.... προχωράμε κι αγωνιζόμαστε με τραγούδια και χορούς και γινόμαστε ένα.




Και θυμόμαστε. 
Θυμάμαι, λοιπόν, σήμερα, το Γιάννη Καπλάνη και μοιράζομαι πολύ συγκινημένη μαζί σας ένα κομματάκι της πολύτιμης κληρονομιάς μου, ένα ποίημά του.

Όμηροι
(Γενάρης 1944 - στρατόπεδο Κορίνθου)

Αδείλιαστοι το θάνατο προσμένουμε όλοι
όσοι στα σύρματα είμαστε κλεισμένοι.
Κοπέλες, που συσσίτιο φέρνουν απ' την πόλη,
κρυφά μας λεν πως ο ΕΛΑΣ πληθαίνει.

Και πως στα μέτωπά του Δυτικοί και Ρώσσοι
σπρώχνουνε πίσω τώρα τους ναζήδες,
πως μ' άλλα λόγια η Νίκη φτάνει, θα μας σώσει.
Μας φέρνουν ομορφιά, φαγί κι ελπίδες.

Εμείς ακούμε με χαρά τα που μας λένε,
μα ξέρουμε καλά πως ίσως κι αύριο,
στην πόλη και στη χώρα να μας κλαίνε
και θέαμα νάμαστε μακάβριο.

Χαιρόμαστε όμως εκ βαθέων που οι ναζήδες
από στρατούς συνθλίβονται κι αντάρτες,
που οι χειμωνιές γυρίσανε σ' αλκυονίδες
και που της γης αλλάζουν πάλι οι χάρτες. 

Χαιρόμαστε της λευτεριάς το φως, τ' αγέρι,
π' άρχισαν να φιλούν τα μάγουλά μας-
να μας χαϊδεύουν τα μαλλιά σα χέρι,
πόθους ζωής να μπάζουν στην καρδιά μας.

Χαιρόμαστε την προσδοκία και την πίστη,
πως η ανθρωπότητα τραβάει για κάτι,
που θάχει την Αγάπη θέμελο και χτίστη
κι αρχόντους τον αγρότη, τον εργάτη.

Χαιρόμαστε που ζήσαμε ως αυτή την ώρα
κι είδαμε μεσ' το αχνόφεγγο τη Νίκη.
Στρατιώτες, Παρτιζάνοι, φίλοι, γεια σας τώρα
ας κάνουν ό,τι θεν σε μας οι Λύκοι.



Το Γιάννη Καπλάνη δεν τον γνώρισα, τον έμαθα από αφηγήσεις των γονιών μου. Κι έτσι έγινε άνθρωπος της ζωής μου. 
Αριστερός μέχρι το τέλος της ζωής του, πολύ διαβασμένος, ταπεινός, τίμιος, δοτικός και εξαιρετικά... αργός. Πολλές οι αστείες ιστορίες που έχουν να κάνουν με το πόσο αργά έκανε τα πάντα.
Κι όμως! Στην αντίσταση ήταν τηλεγραφητής, υποχρεωμένος δηλαδή να φεύγει τελευταίος, να ενημερώνει τη στιγμή που ο εχθρός βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής. Πάντα προλάβαινε (κανείς δεν ήξερε πώς) να φύγει έγκαιρα!




Στο κέντρο της Αθήνας είχε το δικηγορικό του γραφείο, στο οποίο περνούσε τις περισσότερες ώρες της μέρας. Έξω και γύρω από το γραφείο καραούλι έστηναν καθημερινά οι ζητιάνοι! Τον ήξεραν καλά! Έβγαινε - έμπαινε, πάντα διαβάζοντας εφημερίδα κι όταν κάποιος του ζητούσε, έβαζε το χέρι στην τσέπη κι έδινε ό,τι είχε! Γι' αυτό και τις περισσότερες μέρες του μήνα ήταν απένταρος.




Στο γραφείο του μπήκαν μια μέρα της παρανομίας τρέχοντας δυο σύντροφοι για να τον ειδοποιήσουν να φύγει, τους είχαν εντοπίσει. Εκείνος άρχισε να τακτοποιεί. Να φωνάζουν οι άλλοι τρελοί από την αγωνία, να τον παρακαλούν να φύγουν, ανένδοτος: ήθελε να συγυρίσει -μη βρει ευκαιρία να τον κακολογήσει ο εχθρός- και, φυσικά, να καταστρέψει ενοχοποιητικά στοιχεία. Απελπίστηκαν οι σύντροφοι κι έτρεξαν να σωθούν. Τους έπιασαν και τους δύο, ο Καπλάνης ξέφυγε!!!




Μεγάλος πια, αποσυρμένος κι απογοητευμένος, από τις εξελίξεις κι όχι από τις ιδέες του, μια χαρά είχε μόνο: να πηγαίνει στο Πολυτεχνείο και να κοιτάζει τα νέα παιδιά που τραγουδούσαν αντάρτικα στην επέτειο...

***

"Μες τις καρδιές μας οι καρδιές σας ξαναζούν
Μες τα τραγούδια μας βροντάνε τα’ άρματά σας
Καινούριο αγώνα φλάμπουρα στραφτοκοπούν
Εσείς μπροστά και πίσω εμείς, στα βήματά σας
Πάμε αδέρφια!"







20 σχόλια:

  1. Ψυχή βαθιά Αλεξάνδρα μου
    Ποτέ ξανά!!!!

    Σε φιλώ πολύ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποτέ ξανά, Ελένη! Μακάρι η ευχή αυτή να γινόταν πραγματικότητα...
      Καλή εβδομάδα! ❤❤❤

      Διαγραφή
  2. Τι ιδιαίτερη οπτική έδωσες στην ημέρα Αλεξάνδρα μου. Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τόσα πολλά.
    Εγώ ομολογώ πως δεν τον γνώριζα τον Γιάννη Καπλάνη, τον γνωρίζω λοιπόν μέσα από τις λέξεις σου!
    Να είσαι καλά!
    Χρόνια πολλά και καλημέρα μας! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν από τους άγνωστους, Μαρίνα μου, γι' αυτό και μοιράστηκα αυτές τις μνήμες, για να γίνουν κτήμα όλων μας.
      Να είσαι καλά, να ομορφοπερνάς!

      Διαγραφή
  3. Αλεξάνδρα μου πόσο συγκινούμαι να διαβάζω τέτοιες αναρτήσεις! Συμφωνώ με την Μαρίνα, για την ιδιαίτερη οπτική που έδωσες!
    Ψυχή βαθιά!

    Σ'ευχαριστούμε για όσα πολύτιμα μοιράστηκες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγκινήθηκα κι εγώ, Κατερίνα, όταν έγραφα...
      Ψυχή βαθιά!
      Καλή εβδομάδα να έχουμε! ❤

      Διαγραφή
  4. Σε τραγική αντιδιαστολή Αλεξάνδρα μου: Η Γενιά της αντίστασης τότε, του αγώνα, της θυσίας, του αλτρουισμού.
    Σήμερα η Γενιά του φόβου, της παραίτησης, του ατομικισμού, του βολέματος.
    Να γιατί οι φασίστες είναι ante portas.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ξανά στπ προσκήνιο οι φασίστες, όπως και τότε. Γιατί πολεμήσαμε το θεριό κι όχι αυτό που το γεννάει...
      Καλή εβδομάδα εύχομαι, Γιάννη!

      Διαγραφή
  5. Να διαδίδουμε την ιστορία αυτών των μεγάλων ηρώων. Χρέος μας και ελάχιστος φόρος τιμής στον αγώνα τους.
    Γιατί όλοι αυτοί σήκωσαν στην πλάτη τους το ΟΧΙ και μόνο αυτούς θα έπρεπε να μνημονεύουμε σήμερα.
    Χάρηκα που τον γνώρισα μέσα απ' τη διήγησή σου.
    Να'σαι καλά Αλεξάνδρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έγραφα και παραπάνω, Μαρία, γι' αυτό: να μοιραζόμαστε τις μνήμες, να μη χαθούν, να γίνουν κτήμα όλων. Χωρίς παρελθόν δεν έχουμε μέλλον.
      Καλή μας εβδομάδα!

      Διαγραφή
  6. Το έχουν αυτό οι ήρωες, δεν τα πάνε καλά με τα ...επικοινωνιακά. Και δεν λένε να προσλάβουν κανέναν επικοινωνιολόγο βρε παιδί μου, έστω κάποιον μάνατζερ να τους κλείνει συμμετοχές σε τηλεπαράθυρα για να προβάλλονται.
    "Ευτυχώς" όμως. Τα τηλεπαράθυρα, οι φυλλάδες, τα σόσιαλ, έχουν γεμίσει από τενεκέδες που δεν έχουν προσφέρει τίποτα στη ζωή τους, ξέρουν μόνο να περιφέρουν την ασυναρτησία τους.

    ΥΓ: Υποκλίνομαι πάντα σε όλους αυτούς που μένουν πιστοί στους αγώνες για Ελευθερία και Δημοκρατία. Ακόμη περισσότερο όταν όλοι οι άλλοι γύρω τους τις προδίδουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι μεγάλη ευτυχία, Πέτρο, να πιστεύεις σε μια ιδέα και η πίστη σου να μην κλονίζεται από τις συνθήκες!

      Διαγραφή
  7. Ψυχή βαθιά...ανατριχίλα!
    Το άκουσα ως τέλος και αυτό. δεν έχω άλλη λέξη...ανατριχίλα!
    Φιλί ζεστό μάτια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καταλαβαίνω, Αριστέα μου! Ένιωσα κι εγώ ακριβώς το ίδιο ακούγοντάς το...
      Καλή μας εβδομάδα! ❤

      Διαγραφή
  8. Σημαντικότατο αφιέρωμα στη βαριά λέξη Αντίσταση,
    τη συνέχεια του έπους του ’40.
    Όλη η ανάρτηση θα μπορούσε να γίνει μια τηλεοπτική εκπομπή για να μάθουν, τουλάχιστον οι νεότεροι.
    Και να ταραχτούν οι συνειδήσεις…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ιστορία την αγάπησα από τις διηγήσεις των ανθρώπων κι έτσι πιστεύω πως πρέπει και να διδάσκεταιβγια να έχει αποτέλεσμα, Άρη, ως βίωμα.
      Να ταραχτούν! Μακάρι!

      Διαγραφή
  9. Ακόμα και καθυστερημένα Αλεξάνδρα μου, σ' ευχαριστώ γι αυτή την συγκλονιστική ανάρτηση- υπενθύμιση!
    Ναι, η λευτεριά είναι σχολειό και ας μην "διδάσκεται" με αυτή την έννοια στα σημερινά σχολεία!
    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς και καλή μας δύναμη! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πιο όμορφο σχολειό, Στεφανία μου! Για το μόνο που αξίζει κανείς να αφιερώσει τις ώρες του.
      Μια όμορφη εβδομάδα να έχεις! ❤❤❤

      Διαγραφή
  10. Αφανής ήρωας...
    Πάντα θα υπάρχουν ήρωες, όπως και πάντα θα υπάρχουν πόλεμοι.. Οι οικονομικοί/ψυχολογικοί, καμιά φορά έχουν περισσότερα θύματα...

    Πολλά φιλιά και καλό μήνα Αλεξάνδρα μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και θύματα που σπάνια αναγνωρίζονται, καταγράφονται, πιστοποιούνται... Μεγάλη πληγή, Πέτρα μου. Καλό βράδυ! ♥

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης