Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Μικρή - μεγάλη




5 χρόνια τις χώριζαν. Μικρή διαφορά. Αυτά που ξεχείλωναν τις αποστάσεις ήταν τα επίθετα. Η μυαλωμένη, η κομψή, για τη μεγάλη. Το τρελό, το αλητάκι, για τη μικρή.

Ένα αόρατο και πανίσχυρο τείχος ορθωνόταν γύρω τους κάθε φορά που συναντιούνταν μες στο σπίτι. Κλεφτές ματιές παρακαλούσαν για συμφιλίωση, αλλά βλέμματα κοφτερά έμεναν πιστά στον ακήρυχτο πόλεμο. 

Κι ανάμεσά τους η μάνα και ο πατέρας. Ευτυχείς μες στη δυστυχία τους. Ευχαριστημένοι που γέμιζαν τις άδειες ώρες παινεύοντας τη μεγάλη. Ευχαριστημένοι και που δεν τους έμενε χρόνος να συζητήσουν τίποτα άλλο από τα ελαττώματα της μικρής.

Μικρή και μεγάλη ένιωθαν να ικανοποιούν τους γονείς κρατώντας τις αποστάσεις. Και κάθε φορά που κάποια λύγιζε, ένιωθε τύψεις. Πως πρόδιδε τους γονείς. Ένα αδιόρατο συναίσθημα ήταν αυτό. Ποτέ δεν το είχαν ονοματίσει.

Εκτός από σήμερα, που η μικρή τόλμησε να το σκεφτεί. Να ξεκαθαρίσει ότι περπατούσε τυφλά σε διαδρομή που είχαν χαράξει οι γονείς κι ότι δεν μισούσε τη μεγάλη!
Στεκόταν μακριά από τον κόσμο, γερμένη στον κορμό ενός δέντρου και κοιτούσε τον ουρανό. Εκεί, προβαλλόταν από την αρχή η ζωή τους. Σαν ταινία. Σινεφίλ. Από εκείνες με τις μεγάλες παύσεις, τις ανάσες να ακούγονται αντί μουσικής, τα αργά πλάνα που ακολουθούν.
Κι έτσι ξεκαθάρισε το συναίσθημα. Κι έγδυσε τη στεναχώρια των γονιών και είδε την ευχαρίστηση!

Προχώρησε προς τον κόσμο. Απέφυγε φίλους και συγγενείς και πλησίασε μια παρέα αγνώστων. Μιλούσαν για τη μεγάλη! Άναψε τσιγάρο κι έστησε αυτί. Πιο πολύ για την παρέα. Στην αρχή. Γιατί μετά ρουφούσε κάθε λέξη τους.
Πόσα κρατούσε, λέει, μυστικά η μεγάλη για να ευχαριστήσει τους γονείς. Πως χρώσταγε ένα σωρό μαθήματα. Πως είχε τρία χρόνια σχέση με έναν καθολικό. Πως φορούσε τα ρούχα που της αγόραζε η μαμά μόνο όταν κατέβαινε στο χωριό.

Και η μικρή θυμήθηκε πόσα μυστικά κρατούσε για να εκνευρίσει τους γονείς. Πως είχε περάσει όλα τα μαθήματα, πως είχε αρραβωνιαστεί με όλε τις επισημότητες,  πως φορούσε πάντα το φθαρμένο τζην μόνο όταν πήγαινε να δει τους γονείς.

Ένα κενό απέραντο την κάρφωσε στο έδαφος. Μα, βρήκε τη δύναμη και περπάτησε. Ως το ανοιχτό ακόμα μνήμα της μεγάλης. Η μάνα έκλαιγε στην αγκαλιά του πατέρα. Τους έσπρωξε με όλη της τη δύναμη. Τους πέταξε κάτω. Δεν την ένοιαξε. 

-Τι κρίμα να φύγει η μεγάλη, η μυαλωμένη και να μείνει στους γονείς αυτό το τρελό... κλαψούρισε κάποιος.

15 Αυγούστου, ανήμερα της γιορτής της, η μικρή γνώρισε για πρώτη φορά τη μεγάλη τη αδελφή. Ακούμπησε στο μνήμα και χάιδεψε ένα λουλούδι που δεν είχε πέσει, κρεμόταν στην άκρη. Κι άρχισε να του μιλά. Για όλα! Για πόσα! Ύστερα το έριξε στον τάφο. Δεν αποχαιρέτησε τη μεγάλη. Μόλις τώρα ξεκινούσε η κοινή τους ζωή. 

Την επόμενη κιόλας μέρα η μικρή μετακόμισε στο σπίτι της μεγάλης.Θέλησε να κάνει αυτό που πάντα ζητούσαν οι γονείς. Να μοιάσει στη μεγάλη. Δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για ένα καινούριο ξεκίνημα, μα δε ζητούσε μια νέα αρχή. Τη συνέχεια ήθελε να βρει. Να βρει πού κόπηκε το νήμα κι από εκεί να συνεχίσει. Μέχρι να φτάσει στο τέλος. Και γι' αυτό χρειαζόταν να ξανακάνει τη διαδρομή και για τις δυο. 

Άνοιξε τη ντουλάπα και χώθηκε μες στα ρούχα που η μεγάλη φορούσε μόνο μακριά από τους γονείς.






Ήταν μια τελευταία, τεράστια και... καταϊδρωμένη συμμετοχή μου στις family stories της Αριστέας.

Υ.Γ.: Τελικά, ήταν η προτελευταία συμμετοχή! Πρόλαβα ακόμα μία




36 σχόλια:

  1. ..και σε ευχαριστώ πολύ και τρελά (και) για αυτή τη συμμετοχή Αλεξάνδρα μου! Έμεινα κάγκελο!
    Θα περάσω ξανά αύριο.
    Το θέμα έχει πολύ ...ψωμί!
    Θέλω να τη διαβάσω ξανά με "καθαρό" κεφάλι....

    (Ανατρίχιασα με τις αλήθειες σου!
    Συγκλονιστική ιστορία!)
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι συνηθισμένο να (δια)χωρίζουν έτσι τα παιδιά τους οι γονείς και συχνά το προσπερνάμε. Ήθελα να του δώσω μια τέτοια τραγική διάσταση για να το αναδείξω.
      Ευχαριστώ, Αριστάκι μου, για τις εμπνεύσεις! ♥

      Διαγραφή
    2. Ξανάρθα, όπως υποσχέθηκα!
      Φυσικά και είναι συνηθισμένο [να (δια)χωρίζουν τα παιδιά τους οι γονείς]. Δεν είναι το σωστό βέβαια, αλλά γίνεται. όλοι έχουμε παραδείγματα, είμαι σίγουρη.

      Διάλεξες την υπερβολή, αλλά για αυτό και ήταν τόσο, πως να το πω τρομακτικό αλλά και αληθινό: να βλέπεις τη ζημιά που κάνουν οι διακρίσεις. Ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά μας σχηματίζεται και μέσα από την αλληλεπίδραση των άλλων. Για αυτό είναι πολύ σημαντικό (και τα λέω η δόλια, για να μην πω "φωνάζω") να είμαστε προσεκτικοί όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά στο τι λέμε, τι δε λέμε, τι ζητάμε, τι διδάσκουμε.

      Ξέρεις , πέρα από όσα σχολιάστηκαν παρακάτω εγώ ανατρίχιασα γιατί κάτι από την ιστορία ταιριάζει και με τη δική μου ιστορία.
      Η μαμά μου έκανε πολλές διακρίσεις και το μεγαλύτερο λάθος είναι ότι μιλούσε μπροστά μας. Κι εγώ άκουγα. Και πολλές συμπεριφορές μου ήταν απόρροια αυτών που άκουγα. Και πολλές αντιδράσεις μου επίσης! Μέχρι και τα 20 κάτι ήμουν πολύ αντιδραστικό παιδί για τη μαμά μου ( ακόμα είμαι κάποιες φορές για την ίδια). Δούλεψα πολύ για να της εξηγήσω, να τα βρούμε, να καταλάβει. Μου αρκούσε.
      Και βοήθησε πολύ που πολύ ήρεμα και μέσα από την αποδοχή μου, κατάλαβε. Ήταν λυτρωτικό!

      Πολλές φορές όλα τα κάνουν από άγνοια. Εσύ βέβαια έβαλες στο τραπέζι και την ευχαρίστηση. Κι εκεί είναι που τρελαίνεσαι. Όχι δεν το θεωρώ αδύνατο. Έχουμε δει πολλά ακραία....

      Αλεξάνδρα μου, για αυτό επέμενα στις Οικογενειακές Ιστορίες. Τέτοια ήθελα να διαβάσω και σε ευχαριστώ που σε αυτόν τον β' γύρο είχες αυτή αλλά και την επόμενη ιστορία σου στο άλλο σου μπλογκ! Ταμάμ και οι δύο!

      Πολλά ζεστά φιλιά♥
      (πάω σε λίγο για την κλήρωση και το σχετικό κλείσιμο)

      Διαγραφή
    3. Ο συνδυασμός του θανάτου της μιας κόρης και της ευχαρίστησης των γονιών κάνει την ιστορία τραγική, ίσως υπερβολική, αλλά βάζει, πιστεύω, ξεκάθαρα πλαίσια στο θέμα.

      Είναι πάρα πολύ συχνό φαινόμενο η σύγκριση. Κάποιες φορές έχει καταστροφικά αποτελέσματα, κάποιες άλλες απλά δημιουργεί προβλήματα. Στη δεύτερη περίπτωση έρχεται αυτό που γράφεις, η συζήτηση και η κατανόηση. Κι έστω και εκ των υστέρων αποφορτίζεται κάθε εικόνα παιδική.

      Εμένα δεν με σύγκριναν. Όχι μόνο γιατί ήμουν τέλεια (!), αλλά και γιατί δεν είχα αδέλφια, όμως το είχα δει και το βλέπω πολύ συχνά...

      Πάμε Συμπόσιο!

      Διαγραφή
  2. Σκληρή και τρυφερή συνάμα η ιστορία σου Αλεξάνδρα μου. Χαστούκι στους γονείς που μεγαλώνουν διχαστικά τα παιδιά τους, παραβλέποντας πως οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Δυστυχώς δεν είναι φανταστική η ιστορία σου. Έχω πολλά παραδείγματα αντίστοιχων περιπτώσεων, με γονείς μάλιστα μορφωμένους που κόπτονται για ισότητα και δικαιοσύνη στην κοινωνία... Η απόλυτη αντιφατικότητα.
    Να'σαι καλά ρε Αλεξάνδρα. Μας έβαλες σε τροχιά συγκίνησης και σκέψης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η απόλυτη αντιφατικότητα, Μαρία και η απόλυτη καταστροφή. Γιατί, συχνά, τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται επικεφαλής και μπροστάρηδες, με μόνο προτέρημα τα βροντερά και κούφια λόγια τους. Κι έτσι, οι όμορφες ιδέες, εύκολα στην πράξη καίγονται...
      Καλά να περνάς!

      Διαγραφή
  3. Δεν έχω παρακολουθήσει πολλές ιστορίες απο αυτό το δρώμενο γιατί απέχω απο το μπλοκ και δεν μπορώ να αναπληρώσω όσα χάνω όταν θα μπω, η δική σου όμως, με έβαλε σε έντονες σκέψεις και ότι με βάζει σε τέτοια διαδικασία με κερδίζει ολότελα.

    Καλημέρα γλυκιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ συγκινητική ιστορία Αλεξάνδρα μου, που πάει τις σκέψεις γονέων και μη , ένα βημα πιο πέρα .
    Μπραβο σου
    Φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανατρίχιασα, δεν σου κρύβω, γιατί εκεί προς το τέλος που έγινε και "η αλλαγή τών ρόλων" ("την επόμενη κιόλας μέρα η μικρή μετακόμισε στο σπίτι της μεγάλης. Θέλησε να κάνει αυτό που πάντα ζητούσαν οι γονείς. Να μοιάσει στη μεγάλη)... άλλο ένα επικίνδυνο μονοπάτι ανοίχτηκε... Πολύ ιδιαίτερη ματιά για ένα θέμα, που σίγουρα αφορά πολύ περισσότερες οικογένειες, από όσες φανταζόμαστε... ♥ Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί η μικρή να ξεκίνησε επανάσταση, αλλά ακολούθησε ένα δρόμο που είχε ήδη χαραχτεί από εκείνους που πολεμούσε... Πόσο εύκολα ξεφεύγουμε;;; Αυτό ήθελα να αναρωτηθώ...
      Γεια σου, Πέτρα μου! ♥

      Διαγραφή
  6. Λυπηρή και συγκινητική η ιστορία σου Αλεξάνδρα μου! Τις καλημέρες μου.....
    Σωτηρία
    www.mylittleworld.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι ελκυστική η παθολογία, ε;
    Ενδιαφέρουσα ιστορία, δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη. Τη διάβαζα κάπως αφηρημένα χθες βράδυ (γιατί ήξερα ότι θα την ξανακοιτούσα σήμερα) και όταν έφτασα στη λέξη "μνήμα" ανακάθισα στο κρεβάτι και άρχισα να την προσέχω.
    Disturbing, όλο αυτό που περιγράφεις. Το τράβηξες, βέβαια, για να του δώσεις την τραγική διάσταση που ήθελες και έτσι σαν να το μεγέθυνες, να το δούμε καλύτερα.
    Προσωπικά, δεν έχω συναντήσει τόσο ακραίο διαχωρισμό των παιδιών από τους γονείς, σε σημείο δηλαδή που από τη μεταξύ των παιδιών έχθρα να αντλούν οι γεννήτορες ικανοποίηση. Και τα παιδιά, από τη μεριά τους, να συντηρούν αυτή την κατάσταση για να ευχαριστούν τους γονείς τους. Έχω, όμως, παρατηρήσει σαδιστική συμπεριφορά των γονέων προς τα παιδιά τους. Μερικές φορές, λες και επιδιώκουν να τα κάνουν να νιώθουν απαίσια, προκειμένου να μπορέσουν στη συνέχεια να τα παρηγορήσουν. Λες και δημιουργούν περιστάσεις στις οποίες θα είχαν την ευκαιρία να φερθούν ως γονείς. Βέβαια, δεν είναι αυτή η περίπτωση με την οποία καταπιάστηκες.
    Στη δική σου ιστορία υπάρχουν πολύ προβληματικοί γονείς που σπέρνοντας διχόνοια στα βλαστάρια τους, ευχαριστιούνται. Γιατί, πιστεύεις; Θέλω να πω, πώς το έχεις το σενάριο στο μυαλό σου; Θα ήθελα την άποψή σου.
    (Πολύ γόνιμη η έμπνευση που είχες...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές πληγές της ψυχής μας τις γιατρεύει ο καιρός. Αλλά αφήνουν δηλητήριο μέσα μας. Γι' αυτό πρέπει να τις συζητάμε και να τις επουλώνει και η αγάπη και η κατανόηση των δικών μας ανθρώπων. Διαφορετικά μαζεύουμε δηλητήριο, που ανάλογα με το χαρακτήρα και τις εμπειρίες μας, γίνεται μέρος του ψυχισμού μας.
      Με αυτή τη λογική περιέγραψα τους γονείς.
      Αν τους είχαμε μπροστά μας, μάλλον θα μας έλεγαν πως αγαπούν πολύ τα παιδιά τους και θέλουν να φέρουν στον ίσιο δρόμο το... λάθος παιδί.
      Είναι ο εύκολος δρόμος: να μην προβληματίζεσαι βαθιά για τις ψυχές των ανθρώπων και τη δική σου...

      Διαγραφή
  8. Έλα ρε συ... τι έγραψες πάλι! Διάβαζα και νόμιζα ότι ήξερα τι να περιμένω, αλλά μπααα... Καθηλωτική η ιστορία σου.
    Ως μοναχοπαίδι που είμαι, δεν έχω την παραμικρή ιδέα του τι θα πει να έχεις αδέρφια! Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι είμαι εντελώς αντίθετη με τέτοιου τύπου διαχωρισμούς μεταξύ παιδιών. Αδυνατώ να προσεγγίσω το σκεπτικό αυτών των γονέων, ειλικρινά. Μόνο προβλήματα δημιουργούν στα παιδιά τους, προβλήματα που τα ταλαιπωρούν μια ζωή. Ποιος ο λόγος, αναρωτιέμαι...
    Φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ μοναχοπαίδι, Έλλη μου.
      Σε πολλές περιπτώσεις και σε διάφορες εκδοχές έχω παρατηρήσει τη σύγκριση, δυστυχώς...
      Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  9. Πονάει αυτή η ιστορία.
    Φυσικά, αδέρφια δεν έχω και δεν ξέρω, αλλά γνωρίζω πολλές περιπτώσεις τέτοιες, που σαν αποτέλεσμα είχαν να μην μιλιούνται αδέρφια, χρόνια τώρα.
    Είπαμε όμως, αδέρφια δεν έχω. Αλλά η σύγκριση υπήρχε.
    Κι όχι μόνο από την μητέρα, αλλά και από όλο της το σόι. Σύγκριση και κριτική! Και ήταν όχι κάτι ευχάριστο. Ωραία χρόνια!
    Ίσως, βέβαια, να με βοήθησε στο να μη συγκρίνω ποτέ το δικό μου το παιδί, που ούτε κι αυτό έχει αδέρφια, με κάποιο άλλο.
    Όφου, τι τα θέλω τώρα και τα θυμάμαι...
    Κι όχι τίποτε άλλο, μα κάθε που τα θυμάμαι παθαίνω μια θλίψη και λέω ότι δεν θα στολίσω τίποτα στο σπίτι για τα Χριστούγεννα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, όχι! Δικαιολογία ψάχνεις και δεν θα επιτρέψω να με κάνεις και συνένοχη στο μη στολισμό!!! 😈 Θα σε κάνω εγώ να τα ξεχάσεις όλα! 😇

      Διαγραφή
  10. Με συγκίνησες.....! με έκανες και δάκρυσα.....! Μπράβο ρε Αλεξάνδρα....! πραγματικά διαφορετικό και γεμάτο συναισθήματα. Τι να σου πω τώρα, δεν έχω άλλα λόγια να εκφράσω ότι έννιωσα.
    Να είσαι καλά βρε κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ψυχοπλάκωσα, δηλαδή και παίρνω και μπράβο... Μπράβο μου!
      Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  11. Αλεξάνδρα μου, έχουν πει τόσα πολλά κι εύστοχα οι φίλοι παραπάνω, που δεν έχω να προσθέσω τίποτε.
    Μόνο το ότι με συγκίνησε βαθιά η ιστορία σου!
    Αν και δεν είχα σχετική εμπειρία από την οικογένειά μου, όμως έχω δει πολλά στον περιβάλλον μου, το φιλικό αλλά πολύ περισσότερο το επαγγελματικό.
    Πάντα είναι άδικο για τα παιδιά ό,τι ζαβό πράττουν οι γονείς...
    Άσε, γιατί θα μπορούσα να λέω για ώρες...
    Φεύγω και σε φιλώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι γονεθς δεν θα μπορούσαν να είναι τέλειοι, αλλά να προβληματίζονται βαθιά και να διαβάζουν θα μπορούσαν.
      Φέρνω τώρα περιπτώσεις στο νου μου κι εκνευρίζομαι...
      Καλό μας μήνα!

      Διαγραφή
  12. Το διήγημά σου, Αλεξάνδρα, προσφέρεται για σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Ένας ικανός σκηνοθέτης θα αναδείκνυε, με την κατάλληλη επιλογή προσώπων, τα έντονα ψυχολογικά στοιχεία που αναφύονται στην αφήγησή σου.
    Το πρόβλημα της συμπεριφοράς των γονέων είναι εκτεταμένο, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι φαίνεται. Μαθήματα για νέους γονείς είναι αναγκαιότατα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μ' αρέσει που επισημαίνεις το κινηματογραφικό, Άρη, γιατί έτσι προτιμώ να γράφω: καρέ καρέ!

      Διαγραφή
  13. Δυστυχώς, από την ζωή βγαλμένη η ιστορία σου. Πόσοι και πόσοι γονείς έχουν άνιση συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά τους, καμιά φορά με καταστροφικές συνέπειες, όπως στην ιστορία μας. Και το κακό, είναι ότι μέσα στο μυαλό τους η συμπεριφορά αυτή είναι δικαιολογημένη!
    Να είσαι καλά που μοιράστηκες αυτή την ιστορία μαζί μας Αλεξάνδρα μου, γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και σκέψεις πολλές σκέψεις.
    Καλό μας μήνα 💜💜😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα, αυτό είναι το χειρότερο: πως δεν προβληματίζονται, δεν προσπαθούν να ανακαλύψουν αιτίες, συνέπειες...
      Καλό μήνα, Μαρίνα μου! 🎄❤

      Διαγραφή
  14. Καλό μήνα να χεις Αλεξάνδρα μου γλυκειά!!! Πόσο πονετική η ιστορία σου, ίσως γιατί κάπου, κάποτε θα χει συμβεί και ξανασυμβεί δυστυχώς.. Πόσες φορές δεν ακούμε για γονείς που συμπεριφέρονται στα ίδια τους τα παιδιά λες κι είναι οι εχθροί τους.. Διαχωρισμός, εντάσεις, σύγκριση και κάπως έτσι δημιουργούν την ζήλια και την αποξένωση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι..
    Κρίμα για την μεγάλη κόρη, κρίμα και για την μικρή.. Μακάρι πατώντας για λίγο στα βήματα της μεγάλης και βρίσκοντάς τα εκείνη με τον εαυτό της πια, να βρει τον πραγματικό της εαυτό.. Πέρα από άδικες συγκρίσεις και μακριά από το να προσπαθήσει να ζήσει την ζωή κάποιας άλλης..
    εξαιρετικό το μήνυμά σου Αλεξανδρούλα μου!! Σε φιλώ πολύ καλό μου!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αδικία μεγάλη που, δεν θα το πιστέψεις, με έχει επηρεάσει πολύ! Μετάνιωσα που δεν έβαλα happy end...
      Καλό μήνα, Μαριλενάκι μου! ❤

      Διαγραφή
  15. Αγαπημένη μου Αλεξάνδρα !!!
    Σε ευχαριστώ για ό,τι διάβασα. Πόσες φορές διαγράφουμε μια πορεία που μας ορίστηκε και δεν την επιλέξαμε. Πόσο πολύ πονά να μην ξέρεις να διαλέξεις τι είναι πιοτερο αρεστό ... και το χειρότερο πόσο τραγικό να χρειάζεται να αναρωτιέσαι γι αυτό !
    Σε φιλώ με αγάπη και σου εύχομαι έναν υπέροχο μήνα !
    Η ιστπρία σου υπέροχη, αλλά αυτό δεν μου κάνει εντύπωση. Πάντα φεύγω από δω με την ψυχή μου χορτάτη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να νομίζεις ότι χαράζεις την πορεία σου και να περπατάς σε μονοπάτι που έχει ανοίξει πριν από σένα, για σένα, άλλος...
      Συχνό, πόσο συχνό φαινόμενο...
      Να είσαι καλά, Σταυρούλα μου!

      Διαγραφή
  16. Τι ιστορία έγραψες πάλι!
    Θύμωσα με αυτούς τους γονείς, θύμωσα πολύ!!
    Ξεκάθαρο παράδειγμα του τι μπορεί να κάνουν οι "ταμπέλες" που κάποιοι βάζουν άνετα στους ανθρώπους..κι όταν αυτοί οι κάποιοι είναι οι ίδιοι οι γονείς όλα γίνονται ακόμα πιο τραγικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ θυμώνω, Μαρία μου! Κι ο θυμός με έκανε να γράψω αυτή την ιστορία.

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης