Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Εκείνο το βράδυ


Είχαμε πάρει φωτιά εκείνο το βράδυ! Μια ζωή γεμάτη προκλήσεις κι ελευθερία μας περίμενε κι εμείς ανυπομονούσαμε να τη ζήσουμε!


Μια γεύση της είχαμε κιόλας δοκιμάσει το καλοκαίρι. Μόλις δώσαμε και το τελευταίο μάθημα αμολυθήκαμε στις πλατείες, τις καφετέριες και τα μπαράκια. Ήμασταν πια μεγάλοι, υποχρεώσεις δεν είχαμε κι έτσι αφήναμε τους γονείς μας να γκρινιάζουν. Απολαμβάναμε τον ύπνο και τα ξενύχτια, τη θάλασσα και τα φλερτ.

Εκείνο το βράδυ μαζευτήκαμε οι συμμαθητές που σε λίγες μέρες θα σκορπιζόμασταν σε όλες τις γωνιές της χώρας για να σπουδάσουμε. Ανάψαμε φωτιά κι αρχίσαμε τα όνειρα για το μέλλον και το τραγούδι.
Εγώ, αφού είχα ξεπεράσει τον έρωτά μου για το Βασίλη, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια από τον άγνωστο. Περίεργο για μένα!

Αν με ξέρατε, θα στοιχηματίζατε πως θα με συγκινούσαν άντρες σαν το Γιώργο. Που είxε λεπτούς τρόπους, πέρασε από τους πρώτους στην ιατρική και, όσο θα σπούδαζε, θα έμενε στο σπίτι της θείας του. Ή σαν το Βασίλη, που μεγάλωσε μόνο με τον πατέρα του, κάπνιζε, έπινε και ξενυχτούσει από τα από τα δεκατέσσερα, και από θαύμα πέρασε σε κάποιο Τ.Ε.Ι. της επαρχίας.

Γιατί εγώ έχω μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο. Εντάξει, ούτε γαλλικά ούτε πιάνο ξέρω, αλλά... καταλαβαίνετε. Αφού που ξεμπέρδεψα με τα διαβάσματα και κατάφερα να μείνω αρκετές ώρες δίχως την αυστηρή επίβλεψη των γονιών μου, βρήκα τον εαυτό μου. Και ανακάλυψα πως δεν μου αρέσουν τα άκρα. Απέρριψα τα ασφυκτικά προγράμματα και τη χύμα καθημερινότητα και ξεκαθάρισα πως η ευτυχία βρίσκεται στο μέσο, το φυσιολογικό.

Κι ο άγνωστος φαινόταν πολύ φυσιολογικός! Συμμετείχε σε όλες τις συζητήσεις αλλά μιλούσε με μέτρο, έδειχνε συγκρατημένο ενθουσιασμό για την καινούρια μας ζωή και γελούσε διακριτικά. Θα σπουδάζαμε και οι δυο στην Αθήνα. Δικηγόρος εγώ, φιλόλογος αυτός. Τα καθηγητιλίκα είναι για τους μέτριους έλεγε ο πατέρας μου, κι αν ήταν αλήθεια, αυτός ήταν ο άντρας της ζωής μου! Μέτριος, δηλαδή... φυσιολογικός!
Κι αφού κανένας δεν προθυμοποιήθηκε να μας συστήσει, τον πλησίασα με αφορμή την ψύχρα. Γιατί ο άγνωστος είχε ρίξει απάνω του μια κουβερτούλα! Τέλεια αφορμή! Και πόσο γοητευτικό αυτό για ένα αγόρι! Μόλις τέλειωσε το τραγούδι που έπαιζε στη φυσαρμόνικα, κάθισα δίπλα του και του είπα πως κρυώνω. Εκείνος με σκέπασε απαλά. Έλιωσα! Και ύστερα τρόμαξα! Κάτω από την κουβέρτα έκρυβε το κομμένο πόδι του....

Εκείνο το βράδυ ένιωσα πως ενηλικιώθηκα. Αν αυτό που φαίνεται φυσιολογικό, δεν είναι, τότε όλα είναι ένα ψέμα!
Πολλά ακόμα βράδια πέρασα συντροφιά με αυτή τη σκέψη, που οι εμπειρίες της μέρας τη θεμελίωναν σε κάθε μου βήμα. Συνέχισα να ψάχνω το φυσιολογικό και δικαιώθηκα. Έφτιαξα μια οικογένεια φυσιολογική, όμως η φωτιά που είχε ανάψει εκείνο το βράδυ ο άγνωστος δεν έσβησε ποτέ.

Κι αφού έχω αμετάκλητα απορρίψει τα άκρα, που είναι αυτοκαταστροφικά, αφού η μέση οδός δεν καταλήγει στην ευτυχία, τότε τι;

Αγαπητοί αναγνώστες του blog, είμαι σε απόγνωση. Και ζητώ τη βοήθειά σας. Για να πάρω μια απόφαση. Είμαι έτοιμη να πάω να τον βρω. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να το κάνω, αλλά μονάχα αυτό το βράδυ έφτασα ως την πόρτα...

***


Ήταν η συμμετοχή μου στο καινούριο μας παιχνίδι, τη Φωτο-συγγραφική σκυτάλη της Μαίρης. Έγραψα μια ιστορία για τη φωτογραφία που επέλεξε, από ένα δικό της καλοκαίρι, για μένα η Αχτίδα. Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ! 😊


Δίνω τη σκυτάλη στο Δελφινάκι με μια εικόνα που συνδυάζει τα blogs μας με το φεγγάρι και το μονοπάτι, έχει όμως και θάλασσα που ξέρω πως της αρέσει.

πηγή
Πού οδηγεί άραγε αυτό το μονοπάτι;
Καλή έμπνευση, Δελφινάκι! 





59 σχόλια:

  1. Αγαπητή Αλεξάνδρα,
    θα ξεκινήσω από την κατακλείδα της ιστορίας σου γιατί η "ηρωίδα" σου ζητά την άποψή μου ως αναγνώστρια προκειμένου να αποφασίσει. Ίσως δεν θα ΄πρεπε να το ΄χει σκεφτεί τόσες πολλές φορές. Αν από καιρό πριν, χτυπούσε την πόρτα του, δεν θα υπήρχε αυτό το κενό διάστημα της δυστυχίας και της τωρινής απόγνωσής της. Είτε θα διαμορφωνόταν η ζωή της όπως στη φαντασία της την έπλασε, είτε θα ανακάλυπτε και πάλι κάποια δυσάρεστη αλήθεια της ζωής. Οδήγησε λοιπόν την ηρωίδα σου στην πόρτα του και μάθε της πως η ζωή νερό είναι και κυλάει μέσα από τα χέρια μας όσες προσπάθειες κι αν καταβάλουμε να το κρατήσουμε σφιχτά να μη μας φύγει. Μονάχα μια επισήμανση σημαντική για ΄μένα : Πηγάζει άραγε η απόγνωσή της αυτή από πραγματικά συναισθήματα για τον αφανή ήρωα της ιστορίας σου, ή μήπως είναι μια απόγνωση στα θέλω της ζωής της και στα όνειρα που άτολμα έπνιξε μέσα της όλα αυτά τα χρόνια? Αν είναι το δεύτερο, ο αφανής μας ήρωας, θα είναι το δεκανίκι για να στηριχτεί και να συνεχίσει να κρύβεται ουσιαστικά πίσω από το δάχτυλό της...
    Και τώρα θα περάσω στην ιστορία που σου βγήκε, αβίαστα θαρρώ, με την εικόνα που σου χάρισε η φωτεινή Αχτίδα της blog-ο-γειτονιάς μας. Εμπνευσμένη και βγαλμένη και αυτή μέσα από τη ζωή. Δοσμένη σε ΄μας τους αναγνώστες σου με συγκρατημένα συναισθήματα όπως άρμοζε στη συνεσταλμένη και εγκλωβισμένη σε κάποια πλαίσια ηρωίδα σου!
    Συγχαρητήρια πολλά και ειλικρινή!!!
    Όσο για την εικόνα που επέλεξες να δώσεις τη σκυτάλη? Παραμυθένια!!!

    Μια αγκαλιά μεγάλη από βόρεια! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και κάτι τελευταίο που ομολογώ πως λίγο με "ξένισε" και πως ίσως δεν θα έπρεπε να το επισημάνω. Μα δεν ησύχασα και ξαναγύρισα για να το σχολιάσω.
      Γράφεις : "Αν αυτό που φαίνεται φυσιολογικό, δεν είναι, τότε όλα είναι ένα ψέμα!". Ποιος καθορίζει, και τι ακριβώς είναι το φυσιολογικό?
      Αν αναφέρεται η ηρωίδα σου στο κομμένο πόδι του ήρωα, θα ΄λεγα πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει "μη φυσιολογικοί"...
      Συγνώμη για το σχόλιο Αλεξάνδρα μου...

      Διαγραφή
    2. Νομίζω πως η σκέψη της γυρίζει ξανά και ξανά σ' εκείνον γιατί μαζί του είχε νιώσει κάτι αυθεντικό, με την αύρα της εφηβείας που όλα τα χρωματίζει αλλιώς.
      Όσο για το είναι φυσιολογικό... δυστυχώς, μεγαλώνουμε με πολύ συγκεκριμένα πρότυπα που το ορίζουν και καταστρέφουν ζωές.
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα και από εμένα Αλεξάνδρα μου.
    Θεωρώ ότι το αφήγημά σου είναι πολύ πρωτότυπο. Ξεφεύγει από την κλασική δομή ενός αφηγήματος. Περνάει στο πρώτο πρόσωπο της εξιστόρησης-αφήγησης. Δίνει πολύ όμορφες εικόνες της νιότης μας σε στιγμές που η ζωή μας γυρίζει σε αποφάσεις και επιλογές. Φορτώνεται συναισθήματα και ακροβασίες.
    Και εκεί κάπου η ηρωίδα σου έρχεται αντιμέτωπη με ένα σοκ.
    Το εύρημα του διαφορετικού περιστατικού που εισήγαγες είναι πολύ δυνατό "χαρτί" στη ροή του αφηγήματος. Μας φέρνει αντιμέτωπους με πια αλήθεια που μας σοκάρει και μας φέρνει προ μεγάλων αποφάσεων.
    Εδώ η ηρωίδα σου επιλέγει την "μέση οδό". Δειλιάζει μπροστά στο συναίσθημα που νιώθει, επιλέγει το δρόμο μιας ζωής των συμβιβασμών.
    Χωρίς να μηδενίζουμε το τι δημιούργησε, δεν μπορεί να αγνοηθεί, μέσα της καίει η φλόγα της πρώτης αγάπης.
    Τώρα, μας βάζεις και εμάς συμμέτοχους στο δράμα της. Ακόμα ένα πετυχημένο εύρημά σου και μπράβο.
    Αν θέλεις τώρα τη γνώμη μου Αλεξάνδρα, νομίζω είναι αργά. Γιατί αν η ηρωίδα φύγει, γεμίζει θλίψη πίσω της μια οικογένεια και ανθρώπους που θα πληρώσουν στο ακέραιο το δικό της άτολμο κόστος της ζωής και αυτό δεν την νομιμοποιεί ηθικά.
    Να γιατί οι επιλογές μας οφείλουν να παίρνονται τη σωστή στιγμή και να μην ακροβατούν στους συμβιβασμούς.
    Μπράβο για το αφήγημά σου Αλεξάνδρα....! πάρα πολύ καλό.
    Και επίσης και η εικόνα σου σκυτάλη για το Δελφινάκι μας.
    Καλές απόκριες κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να κάτι που μου διέφυγε και το επισήμανες εσύ φίλε Γιάννη. Οι επιπτώσεις που η απόφαση της ηρωίδας θα είχαν σε ανθρώπους που δεν έφταιξαν. Μα έμεινα με την εντύπωση πως η ζωή της ηρωίδας ήταν ήδη διαλυμένη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα την εντύπωση πως στην κατακλείδα της ιστορίας αναφέρθηκαν δύο διδυμάκια τα οποία ήταν ότι απέμεινε στην ηρωίδα από την οικογένεια που έφτιαξε. Τώρα γιατί έμεινα με αυτήν την εντύπωση, απορίας άξιο είναι!
      Καλές απόκριες σε όλους και από ΄μένα!!!

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστούμε Ζωή.....!
      για τα διδυμάκια δεν είδα κάτι. Εκτός αν κάτι μου διέφυγε. Όμως, ναι, η απόφασή της θα στοίχιζε σε αθώους ανθρώπους.
      Καλά να περάσεις.

      Διαγραφή
    3. Πιστεύω κι εγώ πως είναι αργά. Αργά για να πάει να τον βρει, όχι όμως και για να αλλάξει τη ζωή της και να περιπλανηθεί στην ψυχή της. Όσο για τον πόνο που θα φέρει στους δικούς της η απόφαση αυτή, είναι δεδομένος. Μα, πιστεύω πως ήδη υποφέρουν όλοι... Αν ένας είναι δυστυχισμένος σε μια ομάδα, πώς μπορούν τις άλλοι να είναι καλά; Κι αναρωτιέμαι για το σύντροφό της: οι απόψεις της περί... φυσιολογικού και μετρίου πώς τις αντιλαμβάνεται;
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  3. Όμορφες ξέγνοιαστες στιγμές δίπλα στη θάλασσα, Αλεξάνδρα μου, και ένα δυνατό σοκ. Τόσο δυνατό όμως που η ηρωίδα κατέβασε απ' τα ουράνια τον άντρα των ονείρων της? Πολλές θα αντιδρούσαν διαφορετικά. Όμως ο συγγραφέας είναι αυτός που καθορίζει τη ροή της ιστορίας του. Όσο για το τι σημαίνει "άκρα" και τι είναι τελικά "φυσιολογικό", εδώ χωράει μεγάλη κουβέντα. Η φωτογραφία που διάλεξες για το Δελφινάκι είναι πραγματικά υπέροχη! Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά μεγάλη κουβέντα, Μία μου! Πόσες ψυχές έχουν χαντακωθεί κάτω από την ταμπέλα του φυσιολογικού ή μη...
      Να περνάς καλά!

      Διαγραφή
  4. Τι να πω εγώ τώρα η..παλοκαιρίτισα σιτεμένη με τις ιδέες τις αναχρονιστικές;Θα πω πως τον έρωτα...τον πραγματικό έρωτα γλυκιά μου τον αισθάνεσαι, τον νιώθεις να κυλάει σαν φωτιά μέσα στις φλέβες σου.Η ηρωίδα σου εχεις μπροστά τις δύο..φρούτα και δεν ξέρει τι να διαλέξει ενώ σκέπτεται τα υπέρ και τα κατά του...φρούτου!Την βρίσκω λίγο να παραπατάει σε έδαφος που ούτε καν επιθυμεί να βαδίσει γιατί ίσως της παρουσιαστεί ένας τρίτος που θα της είναι καλύτερος.Μη ζητάς ποτέ τη γνώμη τρίτου σε ότι έχει σχέση με τη προσωπική ερωτική σου ζωή, είναι περιττό, αυτό το αισθάνεσαι και κάνεις πάντα εκείνο που εσύ πραγματικά θέλεις.Κάθε σου επιλογή αφήνει πίσω της μία ίσως πληγή οπότε η επιλογή κάθε φορά χρειάζεται πραγματική σκέψη. Δεν είμαι κατάλληλη για συμβουλές γι' αυτό συνήθως αποφεύγω να δώσω.Εγώ παίρνω αποφάσεις με τη καρδιά και όχι με το μυαλό , αυτό με ακολούθησε σε όλη τη ζωή μου. Αν καθίσω να σου πω τι...σήμαινε η φωτιά αυτή στην άμμο εκείνο το καλοκαίρι για μένα θα σε κάνω να..λιώσεις φιληνάδα!!!!!Πάντως εσύ την συνέδεσες πολύ όμορφα με νεανικές παρέες , με ξέγνοιαστες μέρες από αυτές που δεν ξεχνάμε ποτέ. Αλεξάνδρα μου θα ήθελα να μάθω τι διάλεξε η ηρωίδα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα σταθώ στις επιλογές: με κάθε μας επιλογή κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε. Και χρειάζεται να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να έχουμε ξεκαθαρίσει τι θέλουμε από τη ζωή για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τις συνέπειες των επιλογών μας.
      Το να συζητάς με άλλους τα προσωπικά σου, δεν το θεωρώ κακό. Το αντίθετο μάλιστα, ειδικά όταν νιώθεις να σε πνίγει μια κατάσταση. Και οι άλλοι δεν χρειάζεται να δώσουν συμβουλές, αλλά να μοιραστούν εμπειρίες, να βοηθήσουν το μυαλό να πάει παραπέρα.
      Αν μου πει, θα ενημερώσω, Αχτίδα μου!!!
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
    2. Το να συζητά κάποιος με άλλους τα προσωπικά του, όχι μόνον δεν είναι κακό, αλλά σημαίνει πως πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Σημαίνει πως τα συζητά κυρίως για να ακούσει ο ίδιος τι λέει η φωνή που βγαίνει από μέσα του και όχι γιατί χρειάζεται να ακούσει κάποιες συμβουλές τις οποίες ουσιαστικά δεν θα ακολουθήσει αν δεν συμβαδίζουν με τα δικά του τα πιστεύω. Σημαίνει πως ωρίμασαν οι σκέψεις που φοβότανε ν΄ ακούσει και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να κάνει τις υπερβάσεις ή τις αναθεωρήσεις του. Σημαίνει πως τελικά ότι και να αποφασίσει, θα είναι σίγουρος πως είναι το σωστό το μονοπάτι αυτό που ετοιμάζεται να διαβεί.

      Συγνώμη για την παρέμβαση…

      Διαγραφή
    3. Μη ζητάς συγγνώμη, συζητάμε!
      Να μπορέσεις να ξεστομίσεις αυτό που σε καίει, είναι πολύ δύσκολο! Μπορεί να είναι και μόνο μια λέξη, που όταν, όμως, την πεις, να νιώσεις ένα πελώριο βάρος να φεύγει από μέσα σου.

      Διαγραφή
  5. Να βοηθήσω ηρωίδα μου να βοηθήσω αν μπορώ φυσικά. Πάρε τα διδυμάκια και γύρνα σπίτι. Ο,τι έγινε έγινε και δεν αλλάζει ούτε με ένα συγνώμη ούτε με το ''σε σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια''. Σκέψου, αν ο μέτριος αρα φυσιολογικός δεν έχει μια φυσιολογική ζωή τι θα νοιώσει βλέποντας εσένα με τα διδυμάκια σου; Ότι πήγες να του δείξεις πώς τα κατάφερες;
    Αν πάλι σου ανοίξει την πόρτα με τριδυμάκια πώς θα νοιώσεις;
    Πάντως η ιστορία σου Αλεξάνδρα μου προβληματίζει, όμορφη και πρωτότυπη θα έλεγα.
    Ωραία την ξετύλιξες εμπνευσμένη από μια ρομαντική φωτογραφία της Αχτίδας μας. Και η σκυτάλη στο Δελφινάκι συνοδεύεται με μια φανταστική εικόνα
    Μπράβο κορίτσι μου αλλά μια απορία την έχω. Προχθές τελείωσε η Αχτίδα μας βρε παιδιά, όλοι σε δυο μέρες γράφετε. Δεν ξεχνάμε ότι έχουμε περιθώριο μιας εβδομάδας ε; Έτσι...γιατί πλησιάζει η σειρά μου το λέω χιχιχιχι
    Καλό τριήμερο Αλεξάνδρα μου
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χι,χι!!! Μάλλον έτυχε και δημοσιεύουν όλοι τόσο γρήγορα! Για μένα κάθε εικόνα έχει μια ιστορία που τη διαβάζω αμέσως!!!
      Τα παιδιά δημιουργούνται αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς, βλέπω!!!
      Μπορεί να πάρει τα... τετραδυμάκια της και να πάει σε άλλο σπίτι ή να τα αφήσει στον πατέρα τους, ώσπου να βρει τον εαυτό της. Υπάρχουν κι αυτές οι επιλογές!
      Φιλιά, Άννα μου κι από μένα! ♥

      Διαγραφή
    2. χαχααα τα τριδυμάκια λέω ότι μπορεί να είναι εκείνου...Να έχει φτιάξει μια οικογένεια όπως τη θέλει με τρία παιδιά και εκείνη αυτό δεν το σκέφτεται. Σίγουρο όμως είναι ότι ψάχνεται ή ...ή ...την τρώνε οι τύψεις γιατί απώθησε κάποιον που της άρεσε εξαιτίας αναπηρίας;;

      Διαγραφή
    3. Ααα, συνεννόηση μπουζούκι!!!! Ό,τι να 'ναι κατάλαβα!
      Λες να είναι οι τύψεις;;;
      Πρέπει να κάνω μια κουβέντα μαζί της!

      Διαγραφή
  6. Οι φωτιές που ανάβαμε στα νιάτα μας στις αμμουδιές και τα τραγούδια που λέγαμε συνοδεία κιθάρας ή και φυσαρμόνικας έχουν μείνει στη μνήμη πολλών από μας!
    Μετά είναι ο Έρωτας, εκεί ο καθένας νομίζει πως διαλέγει αλλά δεν είναι έτσι, στη κυριολεξία πέφτει μέσα (falling in love) και μετά ξυπνά συνήθως με πόνο!
    Δεν νομίζω πως η αναπηρία του νεαρού ήταν αυτό που την απομάκρυνε ή το όνειρο με χάπι εντ που όλοι μας σε αυτές τις ηλικίες θέλαμε να ζήσουμε!
    Για μια ακόμα φορά Αλεξάνδρα μου, μας πήρες μαζί σου στο "κάποτε" και μπράβο σου!
    Τι ωραίες ιστορίες διαβάζουμε χάρη σ' αυτό το παιχνίδι-δρώμενο!

    ΑΦιλάκια πολλά πολλά και να έχεις ένα όμορφο τριήμερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, αυτά τα βράδια στην παραλία! Μαγισσούλα μου κι εγώ τα θυμάμαι τόσο έντονα!
      Έρωτας και πόνος πάνε συνήθως μαζί, λες, ε; Πιστεύουμε στις εξαιρέσεις και συνεχίζουμε!!!
      Φιλιά, καλή εβδομάδα πια! ♥

      Διαγραφή
  7. Αλεξάνδρα μου νομίζω πως τώρα είναι αργά για την ηρωίδα σου. Αφού δεν το τόλμησε τότε που ένιωσε το πρώτο σκίρτημα του έρωτα και αρκέστηκε σε μία "φυσιολογική" ζωή τώρα τι ζητάει, να μην της μείνει απωθημένο εκείνος ο έρωτας...
    Όταν η πραγματική αγάπη φωλιάζει μέσα μας παραβλέπουμε κάθε εμπόδιο.
    Πάντως η ιστορία της ηρωίδας σου έδωσε τροφή για σκέψη και νομίζω ότι και αυτός ήταν ο στόχος σου με το να μας ζητάς την γνώμη μας. Πολύ ευρηματικό και πρωτότυπο.
    Η φωτογραφία που επέλεξες είναι πάρα πολύ ωραία. Καλή έμπνευση στο Δελφινάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα εμπόδια συχνά φαντάζουν ή και είναι τεράστια. Έχουμε όλοι τη δύναμη να τα παραβλέψουμε; Κι αν δεν την έχουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να υποφέρουμε από αυτό;
      Με κάθε κείμενο που δημοσιεύουμε, Ελένη μου, μοιραζόμαστε μια σκέψη μας και ανοίγουμε μια συζήτηση, ακόμα κι όταν οι ήρωές μας δεν μας ρωτούν.
      Να περνάς καλά!

      Διαγραφή
  8. Εγώ πάλι βλέπω στην υπέροχη ιστορία σου Αλεξάνδρα μου, ένα άτομο νέο που κουβαλάει μέσα της, τη δίψα της νιότης για το όνειρο και την αγάπη, τη νεανική αντίδραση και τις απόψεις του γονιού, περί μέτριου, περί καλού περί ιδανικού. Μπερδεμένα νιάτα φορτωμένα ασύδοτη επαναστατική ορμή να βάλουν τη δική τους σφραγίδα, που όμως λίγοι το καταφέρνουν τελικά. Μεγαλώνοντας ανακαλύπτουν πως έχουν επηρεαστεί από το ''νουθετώ'' της οικογένειας. Το ότι αντέδρασε έτσι στην αναπηρία αυτού που αγάπησε, εγώ το βρίσκω λογικό. Όλες φαντάζονται κατά βάθος τον τέλειο πρίγκιπα, και η πραγματικότητα καμιά φορά σε σοκάρει. Κι ίσως αυτή η πραγματικότητα που ζει, είναι που την σπρώχνει να σκέφτεται τη λάθος επιλογή του τότε. Πιστεύω πως χρειάζεται να ξέρεις ποιος είσαι πρώτα για να ξέρεις τι θες. Δύσκολο!
    Υπέροχη η φωτογραφία για το Δελφινάκι και η ιστορία σου μας βάζει σε σκέψεις. Μπράβο κορίτσι μου πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω, Μαίρη μου! Μπερδεμένα νιάτα που δεν καταφέρνουν να βγουν από τα κουτάκια που τους έβαλαν κάποτε. Δύσκολο, πολύ δύσκολο να ξεκαθαρίσεις τι είναι αυτό που ζητάς από τη ζωή και να το ακολουθήσεις! Οι εμπειρίες βοηθούν, αλλά επιπλέον βαραίνουν την ψυχή και θολώνουν το μυαλό, όταν δεν είναι καλές και σε αναγκάζουν σε πισωγυρίσματα...
      Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία να γράψω αυτή την ιστορία, Μαίρη μου! ♥

      Διαγραφή
  9. Καλησπέρα κι από μένα
    Πολύ ωραία και συγκινητική η ιστορία σου Αλεξάνδρα {δεν ήξερα το όνομα σου} , έχει και κάτι το ρομαντικό που μου αρέσουν αυτά τα ρομαντικά
    Εκανε κι αυτή την επανάσταση της με το δικό της τρόπο από αυτά που ένοιωθε να την πνίγουν
    ήθελε μια αλλαγή στη ζωή της
    στενοχώρηθηκα και ίσως και κάπου δε μου άρεσε που ενώ ξεχώρισε αυτό το παιδί από τα άλλα, η αναπηρία του ήταν γι αυτήν 'εμπόδιο'
    Τι φταίει αυτό το παιδί , αν είναι έτσι; Δεν έχει αυτός αισθήματα;Δεν είναι άνθρωπος αυτός;

    -Αυτό που αναφέρει η Αννα για τις δυο μερες , συμφωνώ κι εγώ, το πρόσεξα κι εγώ , αλλά δεν είπα τίποτε ,γιατί έβλεπα ότι πλησιάζει η σειρά μου , όλοι σε δυο μερες γράφουν την ιστορία τους , ενώ η διορία είναι μια εβδομάδα , τι στο καλό συμβαίνει λέω μόνη μου;

    - Οσο για τη φωτογραφία σου, μου άρεσε πολύ το σκεπτικό σου ,να συνδυάσεις τα δυο μπλογκ μας ,μια βόλτα στο φεγγάρι {μπλογκ σου} και τη θάλασσα {μπλογκ μου} που αγαπώ όπως καλά κατάλαβες
    Αλλά ,έλα ντε; Πού οδηγά αυτό το μονοπάτι;

    Δε ξέρω τι έμπνευση θα έχω , τι ιστορία θα βγει μέσα από αυτήν την ωραία φωτο σου

    Ευχαριστώ
    Να έχεις μιαν όμορφη Κυριακή και ακόμα μια πιο όμορφη Καθαρή Δευτέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μην αγχώνεσαι.....!
      δεν είναι ανάγκη να γράψεις αμέσως. Εγώ έγραψα στην 5η μέρα. Έχεις μπροστά σου 7 μέρες. Να σου ευχηθώ καλή έμπνευση. Την θεωρώ δεδομένη.

      Διαγραφή
    2. Ω ευχαριστώ πολύ Γιάννης
      Καλή Καθαρή Δευτέρα

      Διαγραφή
    3. Ε, ναι! Ποιος ο λόγος να αγχώνεσαι γι΄αυτό;;; Ακολούθησε τους ρυθμούς σου και την έμπνευσή σου! Ελπίζω να σε βοηθήσει η εικόνα!
      Δεν φταίει, φυσικά, το παιδί με το κομμένο πόδι. Αλλά κι εκείνη; Φταίει που τρόμαξε; Κάποιος της έμαθε τι είναι φυσιολογικό και τι όχι...
      Καλή έμπνευση, Δελφινάκι!

      Διαγραφή
  10. Διαβαζοντας την ιστορια σου Αλεξανδρα μου είδα την ηρωίδα σου να λεει..
    Και ανακάλυψα πως δεν μου αρέσουν τα άκρα. Απέρριψα τα ασφυκτικά προγράμματα και τη χύμα καθημερινότητα και ξεκαθάρισα πως η ευτυχία βρίσκεται στο μέσο, το φυσιολογικό.
    Αυτο επελεξε ..αυτο εκανε!!
    Χωρις εξαρσεις..χωρις εντονα συναισθηματα..μια ζωή φλατ..που πολλοί επιλεγουν να την κανουν..
    Εκεινοι που ακολουθουν την αγαπη..και την περιπετεια γιατί.. ειναι περιπετεια η αγαπη...ειναι λιγοι και τυχεροί.!!και εκεινη δεν ηταν...
    Τις επαναστασεις μας τις κανουμε οταν ειναι η ώρα τους ..!!!
    μετα συμβιβαζόμαστε .. πες της.. στα φυσιολογικα.!!
    Μου αρεσε πολύ η ιστορια σου και ετσι που μας εβαλες το ερωτημα και στην θεση να απαντησουμε στην ηρωίδα σου πολύ εξυπνο..
    Εμεις τις δωσαμε την απαντηση... εκεινη ειναι ομως που θα παρει την ζωη της στα χέρια της.!!
    Η φωτογραφια που εβαλες για το δελφινακι.. ονειρική!!!
    Να περασεις ενα ομορφο τριήμερο..καλη Σαρακοστη φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα υπάρχει καιρός για μια επανάσταση, Ρούλα μου! Τα δεδομένα αλλάζουν, αλλά ο λόγος για επανάσταση παραμένει!!!
      Θα προσπαθήσω να μάθω, αν την επηρεάσαμε!

      Διαγραφή
  11. Σαγηνευτική η ιστορία σου Αλεξάνδρα μου, μας πήγε στα χρόνια της ανεμελιάς , του φλερτ, της παρέας στην παραλία....που η ηρωϊδα αισθάνεται αυτό το ιδιαίτερο άγγιγμα , την έλξη προς τον νεαρό, όμως όταν ανακαλύπτει τη μη αρτιμέλεια, το μη "φυσιολογικό" ....παγώνει και προχωρεί στη ζωή της οριοθετώντας τον εαυτό της στους κανόνες του "φυσιολογικού".....όμως όπως φαίνεται, παρά τις απόψεις και τις επιλογές της, δεν έχει κατακτήσει την πληρότητα και την απόλυτη ευτυχία, ένα κομμάτι μέσα της έχει παραμείνει ανικανοποίητο, αλλά είναι πολύ αργά πιά, ακόμη κι αν έφθασε ως την πόρτα, να προχωρήσει περισσότερο....γιατί δεν ξέρει τίποτα για την πορεία της ζωής εκείνου του νεαρού που της προκάλεσε τόση αναστάτωση κάποτε....Ποιός ξέρει άραγε, αν βρέθηκε στη δική του ζωή, μιά γυναίκα που δεν πτοήθηκε από την αναπηρία του και αψηφώντας την "κανονικότητα" επέλεξε τα άκρα και έχει κάνει μαζί του μία ευτυχισμένη οικογένεια....Είναι ουτοπιστικό η ηρωϊδα μας να θέλει να ανατρέξει στο παρελθόν και να αναζητήσει να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε τότε...., στην παραλία με την νεανική παρέα και τη μουσική ...Επέλεξε το "φυσιολογικό" με τα δικά της μέτρα και αν τώρα θέλει μία δεύτερη ευκαιρία, σίγουρα δεν πρέπει να την αναζητήσει στο παρελθόν....Καλή Σαρακοστή Αλεξάνδρα μου και ανυπομονώ για την ιστορία που θα εμπνεύσει η ονειρική φωτό σου !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, Κλαυδία μου. Ο καιρός περνά και δεν μπορούμε να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε. Συμφωνώ τόσο με αυτό που λες: τη δεύτερη ευκαιρία δεν μπορούμε να την αναζητήσουμε στο παρελθόν. Μπορούμε όμως στο παρόν!
      Και πιστεύω πως είναι εγκλωβισμένη τόσο στο δικό της κόσμο, που καθόλου δεν αναρωτιέται τι μπορεί να έχει συμβεί στη ζωή του παιδιού.
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  12. Τα είπαν όλα οι φίλες πιο πάνω.κι εγώ θα συμπληρώσω, κάθε πράγμα στον καιρό του.
    Ας μείνει πλατωνικός αυτός ο έρωτας, θα είναι καλύτερα για όλους.
    Αν ήθελε να τον ζήσει, έπρεπε να το κάνει τότε κι όχι τώρα που έκανε τη δική της οικογένεια.
    Με ποιό δικαίωμα θα εισβάλει στη ζωή του;
    Όπως βλέπεις ίσως λόγω ηλικίας, είμαστε όλες στο ίδιο μήκος κύματος.
    Μπράβο πάντως για την ιστορία σου και για τον προβληματισμό που μας πέρασες.
    Καλή Σαρακοστή .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς, δεν εκπέμπουμε όλοι στο ίδιο μήκος κύματος! Θα ήταν βαρετό! Υπάρχουν πάντα και οι άνθρωποι που έχουν το θάρρος να αναγνωρίζουν τις λάθος επιλογές τους. Κι αυτό είναι ένα βήμα. Οι περισσότεροι τις καταπίνουν, ζουν μες στη μιζέρια και εκτονώνονται κάνοντας κακό στους άλλους... Ας ελπίσουμε πως η ηρωίδα θα βρει το δρόμο της...

      Διαγραφή
  13. Πρώτα από όλα πότε προλαβαίνετε και γράφετε απορώ!!!Μόλις αναρτηθεί η φωτογραφία έχετε σκεφτεί την ιστορία..έχω αρχίσει να αγχώνομαι...
    Στην ιστορία μας τώρα....με ξάφνιασες ευχάριστα Αλεξάνδρα μου...η ηρωίδα μας για μένα έπεξε κι έχασε...που λένε... τι γυρεύει τώρα;αφού βρήκε τον άντρα των ονείρων της τον έρωτα,όλα καλά...κόλησε που;στο κομμένο πόδι;θεώρησε ότι δεν θα έχει μια φυσιολογική ζωή κοντά του ή θεώρησε ότι η αγάπη της δεν θα είναι αρκετή...πολλά ερωτήματα και την καταλαβαίνω ...Αφού λοιπόν έφτιαξε τη φυσιολογική οικογένεια που ήθελε και δικαιώθηκε να κάτσει στ'αυγά της που λένε και στο χωριό μου και να αφοσιωθεί στην οικογένεια της για να μην πληγώσει κανέναν που δεν φταίει....
    Φιλάκια Αλεξάνδρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ααα, μην αγχώνεστε! Ο καθένας με τους ρυθμούς του!!!
      Αν κάτσει στα αβγά της και μεγαλώσει τα παιδιά της σε μια οικογένεια χωρίς αγάπη λες πως δεν θα πληγωθεί κανένας;
      Φιλιά κι από μένα. Δεσποινάκι! ♥

      Διαγραφή
  14. Τι είναι ευτυχία στα αλήθεια;
    Και το σημαντικό, μπορούν να τη νιώσουν όλοι, ή οι περισσότεροι επιλέγουν τελικά κάτι, μόνο και μόνο για να το απορρίπτουν στη συνέχεια επιθυμώντας κάτι άλλο, που αν είχαν επιλέξει αυτό θα επιθυμούσαν τελικά κάτι τελείως διαφορετικό και πάει λέγοντας!
    Και καθόλου δεν έχει να κάνει αυτό με τους άλλους, παρά μόνο με τους ίδιους. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν ανικανοποίητοι με όλα και με όλους, επειδή κάτι μέσα τους είναι ανολοκλήρωτο...τους φοβάμαι αυτούς τους ανθρώπους...είναι συνήθως εκείνοι που χρησιμοποιούν τους άλλους και τους καταστρέφουν!
    Να, η ηρωίδα σκέφτεται τώρα να πάει να τον βρει λέει...δε σκέφτεται καθόλου όμως, αν αυτός θα ήθελε να τη δει, αν θα του ταράξει την ηρεμία, ή δεν ξέρω κι εγώ τι... Δε σκέφτεται τίποτα άλλο για άλλη μια φορά παρά αυτό που νομίζει ότι θέλει, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν ξέρει ούτε αυτή τι θέλει και δε θα το μάθει και ποτέ...απλά ψάχνοντάς το εύχομαι να μην καταστρέψει ζωές άλλων ανθρώπων!

    Αλεξάνδρα μου η ιστορία σου πρωτότυπη και σίγουρα δίνει αφορμή για πολλή συζήτηση!
    Και τι παραμυθένια φωτογραφία διάλεξες για το Δελφινάκι!
    Φιλιά πολλά και καλά Κούλουμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρατώ την τοποθέτησή σου Μαρία, ως δοκίμιο ψυχανάλυσης μιας ελλειμματικής προσωπικότητας. Έξοχη.

      Διαγραφή
    2. Αχ, αυτοί οι άνθρωποι που περιγράφεις! Ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα τους, Μαρία! Έχω συναντήσει τέτοιους και είναι ανυπόφοροι. Κάνουν όσα γράφεις κι επιπλέον σε βάζουν στην ψυχοφθόρα διαδικασία να τους βοηθήσεις να βρουν μια λύση, που όμως καθόλου δεν την αναζητούν...
      Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο χαρακτήρας της ηρωίδας. Αλλά με προβλημάτισε κι εμένα το γεγονός πως δεν την απασχόλησε καθόλου πως εκείνος ο νεαρός μπορεί να την έχει ξεχάσει, ποτέ να μην την είδε ερωτικά, να έχει βρει την ευτυχία...
      Εγκλωβισμένη στο πρόβλημά της, στη δυστυχία της. Ίσως όμως και εγωίστρια;
      Καλή εβδομάδα πια, Μαράκι! ♥

      Διαγραφή
  15. Μια καλογραμμένη διήγηση που εξελίσσεται ανάμεσα σε ωραίες εικόνες και εύστοχες νύξεις περί ελευθερίας, νεανικής ανυπομονησίας, ερωτικών αναζητήσεων και επαγγελματικής αποκατάστασης.
    Και ξαφνικά η ηρωίδα τής ιστορίας βρίσκεται μπροστά σε μια μη αναμενόμενη κατάσταση, τη στιγμή που είχε αρχίσει να παίρνει κάποια απόφαση.
    Η συνέχεια μας φέρνει σε ένα δραματικό ερώτημα που απευθύνεται στον αναγνώστη.
    Η απάντηση προκύπτει ως συνέχεια της κατηγορηματικής δήλωσης «έχω αμετάκλητα απορρίψει τα άκρα, που είναι αυτοκαταστροφικά». Συνεπώς η ηρωίδα παραμένει.
    Όσο για τη διαπίστωση «…αφού η μέση οδός δεν καταλήγει στην ευτυχία, τότε τι;», η απάντηση απλή: Ουδείς γνωρίζει ποια οδός θα μας οδηγήσει αύριο στην ευτυχία. Πεπρωμένο δεν υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τι είναι ευτυχία; Η μέση οδός; Το ίδιο για όλους; Ποιος μας μαθαίνει τον τρόπο να ανοίγουμε τον προσωπικό μας δρόμο στη ζωή;

      Διαγραφή
  16. Με "κομμένο πόδι" κι αυτή, αφού διάλεξε το δρόμο της λογικής. Γιατί η αναπηρία δεν αφορά μόνο το σώμα, αλλά κυρίως την ψυχή. Φυσικά και δεν έχει επιστροφή πια, αφού δύσκολα αποχωρίζεσαι τα δεκανίκια που σου παρέχει η "κανονική ζωή". Η συνθηκολόγηση ήταν το νερό που έσβησε τη "φωτιά" εκείνης της βραδιάς. Για πάντα φοβάμαι.
    Πρωτότυπη ιστορία Αλεξάνδρα μου, κάτι σαν απολογισμός /ή και απολογία της ηρωίδας. Καλή συνέχεια στο Δελφινάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για μένα ποτέ δεν είναι αργά για μια μάχη με τον κακό σου εαυτό και τα στερεότυπα! Αλλά θα συμφωνήσω: η αναπηρία της ψυχής είναι η χειρότερη και η πιο επικίνδυνη.
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  17. Υπέροχο διήγημα Αλεξάνδρα μου! Ρέει και μας πέρνει μαζί του, ώσπου ξαφνικά... Μα έτσι ξαφνικά δεν τα ανατρεπει όλα και η ίδια η ζωή;
    Πόσο θαρραλέοι θα φανούμε, θα έχουμε τη δύναμη να βγούμε από τα κλισέ, να δουμε με άλλα μάτια τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Ποιος ξέρει; Ξέρω κάποιους που το καταφεραν κι αλλους που δείλιασαν. Ακόμα και γονείς που παρατούν τα παιδιά τους ή κάνουν έκτρωση όταν διαπιστώνουν ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό.
    Μα φυσιολογικά δεν είναι όλα όσα φτιάχνει η φύση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άλλοι τα κατάφεραν κι άλλοι όχι, όπως το λες. Δεν έχουμε όλοι την ίδια δύναμη και τις ίδιες προτεραιότητες.
      Τώρα... τι είναι φυσιολογικό...
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  18. Καλημέρα Αλεξάνδρα μου!
    Πέρασα επί τροχάδην τα σχόλια και στάθηκα στου Κανελλακίου μας, τη μικρή και εύστοχη παρατήρησή της!
    Καθώς είχα τελειώσει την πρωτότυπη, ομολογουμένως, ιστορία σου - που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι θέμα συζήτησης σε πανεπιστημιακά έδρανα ψυχολογίας- πονούσα για την ηρωίδα σου, αλλά και χαιρόμουν ταυτόχρονα. Ναι, ανάπηρη ήταν κι αυτή. Σε δεκανίκια στηρίχτηκε για να προχωρήσει στην ενήλικη ζωή της. Αλλά τουλάχιστον ένα κομμάτι της είχε το θάρρος να το αντιληφθεί. Πως όσο βολευόταν στην μετριότητα μιας φαινομενικής ευτυχίας, που οι περισσότεροι αυτό κάνουν, πάντα θα τη τρώει το σαράκι!
    Οι άνθρωποι που έχουν αμφιβολίες πρέπει να τις ακολουθούν. Η δική τους ευτυχία ίσως έρθει μέσα από την αναζήτηση, όχι από το αποτέλεσμα πάντα!
    Φυσικά όχι για να βρει τον ήρωα της ιστορίας, μα για να βρει τον εαυτό της!

    Πόσοι τολμούν να φθάσουν έστω ως την πόρτα;

    Ενθουσιάστηκα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο συμφωνώ με αυτό: με την αναζήτηση κι όχι κολλημένοι με το αποτέλεσμα θα βρούμε την ευτυχία! Οι αμφιβολίες και η δημόσια παραδοχή τους για μένα είναι ένα μεγάλο βήμα. Και θέλει δύναμη. Μπορεί να μη βρήκε τη δύναμη για κάτι άλλο, τη βρήκε όμως για αυτό.
      Κι αν πολλοί δεν τολμούν να φτάσουν ως την πόρτα, δεν είναι αυτό το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το μεγαλύτερο κακό το κάνουν εκείνοι που όχι μόνο δεν τολμούν να φτάσουν στην πόρτα, αλλά κατακρίνουν όσους το κάνουν... Και περιμένουν την αποτυχία τους για να χαρούν...

      Διαγραφή
  19. Α. θα συμπληρώσω κι άλλα...δεν έφυγα ακόμα!☺

    Αλεξάνδρα μου, η ηρωίδα σου είναι μια τραγική ηρωίδα, με την έννοια που την πρωτοσυναντήσαμε στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
    Βασανίζεται, επιλέγει μόνη της έναν δρόμο που δεν την ικανοποιεί, ξαναβασανίζεται μια ζωή στη συνέχεια... Είναι μια αντιηρωίδα στην ουσία! Πολλοί θα την μισήσουν! Το γεγονός ότι σκέφτεται να βρει το παλικάρι, είναι απωθητικό σαν ιδέα (μα τι θράσος , θα σκεφτεί κάποιος!). Εγώ όμως χάρηκα που είχε τα κότσια να σκεφτεί ότι κάτι τρέχει.Οι περισσότεροι δεν παραδέχονται τις αδυναμίες τους. Κάνουν μια καλή αφήγηση στους άλλους, την πιστεύουν και λιγάκι εδώ που τα λέμε, κι όλα κάτω από το χαλάκι!
    Ναι, δεν τα είχε βρει με τον εαυτό της. Ποτέ δεν ενηλικιώθηκε στην ουσία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι δεν τη βοήθησε να τα καταφέρει. Όμως εγώ την συμπόνεσα την ηρωίδα σου!

    Ω, ναι ! Ενθουσιάστηκα πολύ!!!! ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, πάλι εσύ, λοιπόν! Χι,χι! Για να δω τη δευτερολογία σου!!!
      Πόσοι τους βρίσκουν μη "φυσιολογικούς", αλλά δεν το λένε. Απλά "τυχαίνει" να μην τους έχουν ποτέ στη ζωή τους...
      Αν θα στεκόμουν κάπου, θα ήταν στο ότι αναρωτιέται. Έχει το θάρρος και το κάνει. Κι ας μην έχει βρει το δρόμο της, αυτό είναι άθλος για μένα. Όταν μπορούμε και παραδεχόμαστε στον εαυτό μας ότι κάναμε λάθος επιλογή ζωής και ψαχνόμαστε, έχουμε κάνει ένα βήμα.
      Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ καμιά όρεξη δεν είχα να την κατακρίνω. Προβληματίστηκα και αναρωτήθηκα για τις αιτίες: τι δεν τη βοήθησε να τα καταφέρει;;; Αυτό αν μας απασχολήσει, αν σε αυτό βρούμε απάντηση, τότε ίσως μπορέσουμε να βοηθήσουμε.... τον εαυτό μας και τους άλλους.
      Ξανά κι εγώ: ♥

      Διαγραφή
  20. Μας πήρες μαζί, εκείνη τη βραδιά, είδαμε την αναμμένη φωτιά και αγγίξαμε την κουβέρτα. Η στιγμή όμως ήταν για δυο.
    Δεν ξέρω αν μπορώ να "βοηθήσω" την Ηρωίδα σου να αποφασίσει, δεν ξέρω καν αν μπορώ να δώσω μια "συμβουλή". Γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα στα δικά του λάθη.
    Ήταν υπέροχη η συμμετοχή σου Αλεξάνδρα μου. Αλλά δεν περίμενα και τίποτα λιγότερο απ' εσένα.
    Καλή Σαρακοστή. Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στις "συμβουλές" δεν πιστεύω ούτε εγώ. Πιστεύω όμως στο μοίρασμα των εμπειριών μας. Που βοηθούν τον άλλον να σκεφτεί περισσότερες επιλογές και συνέπειες, να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
      Να περνάς καλά, Μαρινάκι! ♥

      Διαγραφή
  21. Πως ήμουν σίγουρη ότι θα διαβάσουμε για ακόμα μια φορά από εσένα κάτι ξεχωριστό και με τόσα.. κρυμμένα μηνύματα;!
    Η φράση σου για το φυσιολογικό έχει βαθιά έννοια γιατί αναφέρεται στα κοινωνικά πρότυπα που δυστυχώς κρατάνε γερά μέχρι και σήμερα.

    Συμφωνώ απόλυτα με την Μαρία Κανελλάκη περί αναπηρίας ψυχής. Άργησα να έρθω και με έχουν καλύψει ήδη τα σχόλια, δεν θέλω να κάνω επαναλήψεις!

    Εξαιρετική όπως πάντα Αλεξάνδρα μου!!

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά, Κατερινάκι! Και χαλαρά, όποτε μπορείς, έρχεσαι! ♥

      Διαγραφή
  22. Νομίζω πως εκείνη η φωτιά ήταν η ενηλικίωση της.
    Κάποια μαθήματα μας τα δίνει ο χρόνος, οι αφορμές όμως ήταν πάντα εκεί.

    Φοβάμαι δεν είμαι ικανή για συμβουλές, παρά μονάχα να κάνει όπως πράξει η καρδιά της!

    Όμορφη η συμμετοχή σου, όπως ήταν αναμενόμενο!
    Και σίγουρα ανατρεπτική, μας προβλημάτισες!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο σ' αυτό οι αφορμές πάντα είναι εκεί. Άλλοτε τις προσπερνάμε, άλλοτε κολλάμε σε αυτές... Ανάλογα με την ηλικία και με την κατάστασή μας κάθε φορά.
      Φιλιά!!!

      Διαγραφή
  23. Δυστυχώς τίποτα δεν οδηγεί στην ευτυχία παρά μόνο η συμφιλίωση με το μέσα μας και με τις λύπες μας. Σαν την πρώτη νιότη ρε παιδί μου τπτ πάντως. Αχ αυτά τα 18 Θα κλάψω.

    Να ρωτήσω όμως κάτι. Σε εκείνη την παραλία έπαιξε το Να μ' αγαπάς;;; οέο;

    Μουτςςςς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, θα κλάψω κι εγώ! Έγινα 18 και, αν το σύμπαν έσκαγε πυροτεχνήματα, φυσιολογικό θα το έβρισκα!!!

      Δεν μου είπε ποια τραγούδια έπαιξαν...

      ♥♥♥

      Διαγραφή
  24. Ευφάνταστη η ιστορία σου, Αλεξάνδρα μου και με μηνύματα πολλά. (Να πω ότι δεν το περίμενα από σένα; Εννοείται ότι το περίμενα, χιχι!)
    Η ηρωίδα σου μου άφησε την αίσθηση ότι τα είχε όλα ωραία-ωραία οργανωμένα σε κουτάκια και λειτουργούσε με βάση αυτά. Ή σαν να της έδειξαν κάποτε τα κουτάκια (η οικογένειά της;) και της είπαν "ορίστε, αυτά είναι για να κατηγοριοποιήσεις τη ζωή σου μέσα τους..." κι αυτή απλά το δέχτηκε. Ε, και όπως είναι λογικό στο τέλος δεν της άρεσε, γιατί η ζωή δεν είναι μόνο κουτάκια, ούτε μόνο αταξία, ούτε μόνο πεπατημένες, ούτε μόνο λογική, ούτε μόνο συναίσθημα... κι αυτό είναι κάτι που το μαθαίνεις ωριμάζοντας και σίγουρα όχι στα 18.
    Τι θα μπορούσε να κάνει τώρα, αφού ρωτάει; Να συνειδητοποιήσει τα λάθη της, να μάθει από αυτά και να προχωρήσει μπροστά. Όχι πίσω...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τη ζωή πώς να προλάβεις να τη μάθεις στα 18; Κάποιοι όμως προλαβαίνουν να στη βάλουν στα κουτάκια τους κι άντε μετά να βγεις...
      Δεύτερες ευκαιρίες έρχονται, αλλά αυτές που αφορούν το παρελθόν, πιστεύω κι εγώ πως πρέπει να τις αφήνουμε...
      Φιλιά κι από μένα, Έλλη μου!

      Διαγραφή
  25. wow !!! beautiful and so lovely,i really like your good idea so much.Thank for sharing.

    หนังไทย

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης