Τρίτη 22 Μαΐου 2018

Μάνα

Κήπος φροντισμένος, γεμάτος ανθισμένος λουλούδια. Στο κέντρο μια τεχνητή λιμνούλα, δίπλα της εξοχικό σαλονάκι. Νωρίς το απόγευμα οι δυο φίλες, η Νίκη και η Χαρά, πίνουν τον καφέ τους. Η Νίκη διαβάζει εφημερίδα, η Χαρά κάποιο βιβλίο.

-Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να διαβάζω Ντίκινσον ανάμεσα στα πανέμορφα λουλούδια σου, Νίκη μου!
-Δεν είναι παράδεισος;
-Τι νέα από την κόλαση;
-Τι;
-Τι διαβάζεις, ρωτάω;
-Για τη μάνα που παράτησε... Χαρά, ξέρω ποια είναι! Το βράδυ γύριζα από το γυμναστήριο και είδα τη μικρή του περιπτερά να φεύγει τρέχοντας από το σημείο που βρήκαν το μωρό. Και μου φάνηκε πως άκουσα κλάματα μωρού…  Και… την είχες προσέξει τελευταία; Είχε στρογγυλέψει… Αυτή είναι! Θα πάρω την αστυνομία! Μου ‘θελε έρωτες στα είκοσι!
-Κι εσύ στην ηλικία της έζησες το μεγάλο σου έρωτα.
-Παράλληλα όμως σπούδαζα και κρατούσα την εταιρία του πατέρα μου! Κάποιες γυναίκες απλά δεν είναι άξιες να γίνουν μανάδες.
-Και η ξαδέλφη σου, η Ματίνα, σε αυτή την ηλικία, κρατούσε σπίτι με τρία ανήλικα ορφανά και δούλευε στα χωράφια σαν άντρας. Αν σε συγκρίνω με τη Ματίνα…
-Είναι ώρα αυτή για τις σοφιστείες σου; Δεν εξοργίζεσαι εσύ;
-Εξοργίζομαι που δίνουμε εξουσία σε τρελούς να σκοτώνουν παιδιά με βόμβες  κι εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σ’ ένα απελπισμένο κορίτσι!
-Ο κόσμος είναι μια κόλαση κι εμείς…
-Εξοργίζομαι μ’ εμάς τις δυο, που ξέραμε τι περνάει αυτό το κορίτσι και δεν κάναμε τίποτα…
-Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Ίσως ο πατέρας τη βίαζε και τη χτυπούσε, αλλά δεν είχαμε αποδείξεις.
-Δεν είχαμε αποδείξεις για να τη βοηθήσουμε, αλλά έχουμε αποδείξεις για να την καταδικάσουμε; Τι βολικό! Και πόσο απάνθρωπο! 
-Απάνθρωπη εγώ; Ξέρεις τον καημό μου, Χαρά… Πώς ν’ αφήσω ατιμώρητη μια μάνα που πετάει το παιδί της;
- Θες να την τιμωρήσεις, όχι επειδή εγκατέλειψε το παιδί της, επειδή εσύ δεν μπορείς να κάνεις παιδιά. Βέβαια, δεν ευθύνεται το κορίτσι γι’ αυτό, αλλά στο θύμισε κι αφού δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον και η οργή σου ζητά μια διέξοδο, ξεσπάς σ’ αυτό το πλάσμα.
-Είσαι άδικη! Υπάρχουν νόμοι που θα την τιμωρήσουν και Θεός που θα την κρίνει.
-Με πόση άνεση υπερασπίζεσαι εδώ, στον παράδεισό σου, τους νόμους της κόλασης! Τι πιστεύεις; Αυτός που άφησε να τον καρφώσουν στο σταυρό θα ζητούσε τη συγχώρεση ή την τιμωρία;
-Είμαι τόσο μπερδεμένη, τόσο κουρασμένη! Τι να κάνω;
-Να εξετάσεις τον πρότερο βίο του κοριτσιού και την ψυχική του κατάσταση την ώρα του… εγκλήματος, να ψάξεις για ηθικούς αυτουργούς κι ελαφρυντικά, ν’ ακούσεις την απολογία του και την καρδιά σου. Την καρδιά που κρατάει χρόνια μια ζεστή γωνιά για ένα απροστάτευτο πλάσμα που νόμιζες πως δεν θα έρθει ποτέ. Αλλά ήρθε! Αυτό το κορίτσι χρειάζεται το χάδι σου για να σταθεί στα πόδια του, τη στήριξή σου για να μην καταστραφεί η ζωή του στο πρώτο στραβοπάτημα, την αγάπη σου για να μάθει ν’ αγαπάει.
-Τι μου ζητάς;
-Να γίνεις μάνα! Μάνα δίχως την αναγνώριση της ιατρικής, της γραφειοκρατίας, της κοινωνίας. Μάνα του κοριτσιού, όχι του νεογέννητου. Μάνα αλληλεγγύης.
-Ένα μωράκι ήθελα πάντα…

(εικόνα: Will Barnet)




Κι αυτή ήταν η δεύτερη (η πρώτη εδώ) συμμετοχή μου στις Ασκήσεις σεναρίου, που με μεγάλη επιτυχία διοργάνωσε ο Γιάννης.





Και τώρα θα μου επιτρέψετε να φλυαρήσω:
Διαβάζω πάντα τα σχόλια στις βαθμολογίες και χαίρομαι το παιχνίδι, αλλά δε δίνω σημασία στις ψήφους, δηλαδή στους αριθμούς. Δεν περιφρονώ, δεν αδιαφορώ, απλά οι λέξεις μού κλέβουν πάντα την καρδιά!
Αυτή τη φορά όμως, είχα αγωνία για τις ψήφους της Μάνας. Ήθελα, ευχόμουν κι έλπιζα να την αγαπήσετε. Όχι για το... ταλέντο μου, μα για τη σκέψη μου, για αυτό που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Και, αν δεν υπήρχε η Λίμνη, θα ήταν πρώτη... Μα, τι βρήκατε σε αυτή τη συμμετοχή; Η Μάνα ήταν καλύτερη!!!
Σοβαρά, και πάλι δεν έχει σημασία που πήρε τη δεύτερη θέση, αλλά που βρήκε μια θέση στις καρδιές σας! Που την καλοδεχτήκατε, την αγκαλιάσατε, δεν την καταδικάσατε, δεν την περιφρονήσατε.
Συγκινήθηκα πραγματικά!

25 σχόλια:

  1. Mα τι βρήκαμε σε αυτή την συμμετοχή;
    Πρώτο (αν πρέπει να επιλέξω από νοήματα): "Δεν είχαμε αποδείξεις για να τη βοηθήσουμε, αλλά έχουμε αποδείξεις για να την καταδικάσουμε;"
    δεύτερον: "Μάνα του κοριτσιού, όχι του νεογέννητου. Μάνα αλληλεγγύης."
    και τριτον: " Εξοργίζομαι που δίνουμε εξουσία σε τρελούς να σκοτώνουν παιδιά με βόμβες κι εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σ’ ένα απελπισμένο κορίτσι!"

    συγχαρητήρια αγαπημένη μου!
    εξαιρετικές και οι δυό σου συμμετοχές!

    ευχαριστω κι από εδώ για την παραχώρηση του δώρου
    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. νομίζω πως παρανόησα, νόμιζα πως έλεγες τι βρήκαμε σε αυτή τη συμμετοχή και απόρησα. χίλια συγνώμη. δεν πειράζει όμως, είχα τη δυνατότητα να να αναλύσω αγαπημένα μου νοήματα.

      για τη λίμνη θα σου γράψω ξεχωριστά γιατί και εκείνη την ξεχώρισα

      Διαγραφή
    2. Δεν πειράζει, Κική μου! Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο! Και στάθηκες σε τρία βασικά σημεία, στο... ζουμί όσων ήθελα να πω.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Υπέροχο!!!!!!!!!!
    Μόνο αυτό θα πω ..
    Απλα υπέροχο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ δεν ψήφισα αυτή τη συμμετοχή σου όχι γιατί δεν είναι καλογραμμένη, όχι γιατί δεν είχε νοήματα που πρέπει να μας προβληματίσουν, αλλά για τους παρακάτω λόγους
    1) Αν ήταν στο παιχνίδι των λέξεων σίγουρα θα ήταν στην πρώτη μου προτίμηση αλλά εδώ σαν σενάριο έχεις μια κατάσταση να αποδείξεις, καθήκον ή χρέος
    Και εσύ ο σεναριογράφος χωρίς επιχειρήματα και από τα δυο μέρη που διαφωνούν επιλέγεις το χρέος --υποθέτω αυτό θεωρείς χρέος το ηθικό χρέος να σταθούμε αλληλέγγυοι--δεν με πείθεις όμως γιατί η κατάσταση είναι ένα δίλημμα.Πού είναι το δίλημμα όταν ο σεναριογράφος επιλέγει το ένα εκ των δυο;
    2) Γιατί δεν είναι καθήκον και χρέος συγχρόνως να καταγγελθεί η νέα μητέρα; Και ενήλικη είναι και δεν είναι καμιά ηρωίδα σου σίγουρη για το τι συνέβαινε και ήταν έγκυος η κοπέλα. Εδώ λοιπόν με βάζεις εμένα τον αναγνώστη να επιλέξω ανάμεσα στο ηθικό χρέος προς τη μητέρα και στο ηθικό χρέος προς το νεογέννητο. Κι αυτό ζωή είναι, άνθρωπος που μόλις πήρε ανάσα ζωής η μητέρα του του χάρισε την ανάσα θανάτου. Και αν έζησε, που αυτό υπονοείς, θα μείνει σε ίδρυμα θα μάθει ότι η μάνα του το πέταξε στα σκουπίδια και ο πατέρας είναι αγνωστός ή είναι ο παππούς του.Τι νομίζεις; Δεν θα μεγαλώσει μια προβληματική προσωπικότητα που μπορεί να γίνει ενας εν δυνάμει εγκληματίας;
    3) η νέα μητέρα είναι ενήλικη. Αν είχε βιαστεί από τον πατέρα τότε θα έπρεπε να τον καταγγείλει. Και αν φοβόταν τότε θα πρέπει η ηρωίδα σου να πράξει το καθήκον της για να τον συλλάβουν. Θα συλλάβουν και τη νεαρή μάνα. Αλλά θα μάθουν για την κακοποίησή της και θα αναλάβουν ειδικοί-ψυχολόγοι, ψυχίατροι, γιατροί κλπ. Ενώ αν την πάρει η ηρωίδα σου ως κόρη της, αλήθεια πώς μπορεί να γίνει αυτό στην πραγματική ζωή;, το τέρας που την κακοποιούσε θα την αφήσει λες ήσυχη; Νομίζω χρέος είναι το καθήκον εδώ.
    4)δεν ξέρουμε σε τι ψυχολογική κατάσταση ήταν όταν πέταξε το μωρό της λες, οκ δεν την ξέρουμε. Αλλά βάσει των ψυχολόγων το 90% των βιαστών, όσων κακοποιούν άλλους αδύναμους, των δολοφόνων ακόμη, των βίαιων προς άλλους αλλά και αυτών που βασανίζουν ακόμη και ζώα βρίσκονται σε παρόμοια ή σε κάποια άσχημη ψυχολογική κατάσταση επειδή βίωσαν και εκείνοι βία στα μικρά τους χρόνια. Να τους αγκαλιάσουμε;;
    Σ'αυτό το διήγημα η αλληλεγγύη μπορεί να αποβεί επικίνδυνη γιατί πολλές φορές ίσως στις περισσότερες δεν αρκεί η αγάπη χρειάζονται οι ειδικοί να αναλάβουν. Και αν καλυφθεί η πράξη της πρώτα δεν θα το ξεπεράσει ποτέ και δεύτερον δεν θα αφήσει το παρελθόν πίσω της να αρχίσει μια νέα ζωή. Σ'αυτά διαφωνώ και για μένα καθήκον και χρέος είναι ένα και το αυτό. Χρέος προς τη νέα ζωή που πετάχτηκε, που έζησε ή πεθανε, και μετά χρέος να τιμωρηθεί ο ένοχος πα-τέρας αν συνέβη αυτό που υποθέτουν οι ηρωίδες και να θεραπευτεί η νέα μητέρα γιατί σίγουρα θέλει θεραπεία.
    Σ'ευχαριστώ για τον προβληματισμό και ελπίζω σε συζήτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και καλά κάνεις, Άννα μου, να ελπίζεις σε συζήτηση!

      Δεν θα σταθώ στα πρακτικά, στο αν το κείμενό μου ανταποκρίθηκε στην κατάσταση που επέλεξα, όχι γιατί δεν έχουν σημασία, αλλά γιατί μεγαλύτερη σημασία έχει η συζήτηση για το θέμα.
      Είμαι υπέρ της τιμωρίας. Κι ονειρεύομαι μια κοινωνία που δεν θα μοιράζει τιμωρίες στα τυφλά, θα τις προσαρμόζει, δίκαια σωστά, όχι μόνο στην παράνομη πράξη, μα και στο χαρακτήρα εκείνου που τη διαπράττει, ώστε να αναγεννάται μέσα από την τιμωρία.
      Συμβαίνει στην κοινωνία μας να κατηγορούμε εύκολα το θύμα του βιασμού και να αφήνουμε τη δικαιοσύνη να (μην) κάνει τη δουλειά της για το βιαστή, όμως να ρίχνουμε το ανάθεμα στη μάνα που δεν μπορεί να διαχειριστεί, όχι μόνο το παρελθόν της (που ίσως έχει ανοίξει τέτοια τραύματα στην ψυχή της που εξηγούν ανάλογες συμπεριφορές), μα, κυρίως, την ψυχολογία που της γεννά η εγκυμοσύνη. Δεν μπορεί, δηλαδή, να διαχειριστεί μια κατάσταση για την οποία ποτέ δεν ενημερώθηκε, όπως δεν ενημερώθηκε και για ό,τι αφορά το σώμα της. Και αναφέρομαι, βάζοντας τις ταξικές προεκτάσεις του θέματος, σε εκείνα τα κορίτσια που γεννήθηκαν στα φτωχά σπίτια, έρμαια της άγνοιας και των συμπεριφορών που η ανέχεια γεννά, των άγραφων νόμων που θέλουν τη γυναίκα ένοχη και τον άνδρα και τον άνδρα αθώο, που αναγνωρίζουν ως "σωστή" την ερωτική ζωής μιας γυναίκας μονάχα αν έχει την αποδοχή ενός άντρα. Η μάνα της ιστορίας δεν είναι ανήλικη, αλλά πόσο μεγάλη είναι για να αναταπεξέλθει σε αυτές τις συνθήκες και μάλιστα μόνη;;;
      Κι εδώ εμφανίζεται η μάνα της αλληλεγγύης. Που μπορεί να υπάρξει στην πραγματική ζωή γιατί δε χρειάζεται να υιοθετήσει με πιστοποιητικά αλλά με την αγάπη. Να σταθεί, δηλαδή, δίπλα στο κορίτσι, να το βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του και να μεγαλώσει το παιδί του. (Είναι το ίδιο με αυτό που κάνουν οργανώσεις και ιδρύματα, η αλληλεγγύη το εξυψώνει δίνοντας πρόσωπο στην αγάπη) Και αγάπη δε σημαίνει ατιμωρησία. Σημαίνει λειτουργώ έτσι ώστε η τιμωρία να μην καταστρέψει κι άλλο μια ζωή, να μη χαλάσει περισσότερο μια ζωή. Και αγάπη για το παιδί σημαίνει (και) φροντίζω τη μάνα του. Η μάνα της αλληλεγγύης δεν παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία, παίρνει από το χέρι το κορίτσι και το πάει στους ειδικούς. Η μάνα της αλληλεγγύης είναι επικίνδυνη μόνο για την άδικη κοινωνία.

      Ελπίζω να μη διέψευσα τις ελπίδες σου! 😊

      Διαγραφή
    2. Ίσα ίσα τις ελπίδες μου τις έθρεψες, τις αναπτέρωσες. Συμφωνώ με την κοινωνία ότι θα ήταν ιδανικό να τιμωρεί ανάλογα με τον χαρακτήρα του ενόχου όσο χρόνο και αν χρειαστεί να γνωρίσει τον ένοχο το δικαστήριο,να γνωρίσει την προσωπικότητά του και τη ζωή του Οραματίζεσαι την τέλεια κοινωνία. Καλά κάνεις ...αλλά εγώ προτιμώ να οραματίζομαι κάτι εφικτό να συμβεί γιατί έτσι παλεύεις γι αυτό που έχεις πιθανότητες να γίνει.
      Συμφωνώ επίσης ότι το ανάθεμα το ρίχναμε στη γυναίκα και όχι στον άντρα αλλά έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα ειδικά στις πόλεις κατά πολύ.Έχουμε δρόμο ακόμη αλλά έχουν αλλάξει. Ναι μια κοπέλα μπορεί να μην ξέρει τι είναι εγκυμοσύνη τι συμβαίνει με το σώμα της μπορεί και να πάθει κατάθλιψη μετά, αλλά Αλεξάνδρα μου δεν πετάει το παιδί της οταν γεννάει...δεν το σκοτώνει και δεν μένεις αμέτοχος σ'αυτό. Αυτό δείχνει πρόβλημα στον ψυχισμό της. Η μητέρα της αλληλεγγύης--μια και προτείνεις αυτό το θεσμό-- καλά θα κάνει και άγια θα φερθεί οταν βρεθεί δίπλα στη νέα μάνα και στο μωρό αλλά πώς θα γίνει αυτό χωρίς την αστυνομία; Πώς θα αναγνωρίσει το παιδί η νεαρή μάνα αν δεν ομολογήσει ότι εκείνη το πέταξε και άρα θα τιμωρηθεί; Και επίσης η μάνα της αλληλεγγύης θα πάει στους ειδικούς μια ενήλικη αλλά θα πρέπει να θέλει και η ενήλικη Αλεξάνδρα. Δύσκολο θέμα για μια κοινωνία όπως την ξέρουμε και δεν μπορείς να επέμβεις έτσι λέγοντας εγώ είμαι η μητέρα της αλληλεγγύης χωρίς οργανώσεις, χωρίς ειδικούς, χωρίς νόμιμη ισχύ και να θες σε εμπιστευτεί ένα νέο κορίτσι. Και βέβαια χωρίς γνώσεις για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Μόνο η αστυνομία θα την αναθέσει σε οργανώσεις που αυτή η μητέρα της αλληλεγγύης, αν υπάρξει, θα αναλάβει. Θέλω να πω ευχή είναι να υπάρξει μια τέτοια κοινωνία, αλλά και πάλι θα πρέπει νομότυπα να γίνουν αυτά, να μην υπάρχει θέμα εκμετάλλευσης. Όμως μιλώντας για το θέμα, είδα μια συζήτηση δυο φίλων που το επιχείρημα της μιας ήταν να ''χτυπήσει'' εκεί που πονάει η άλλη για να την αποστομώσει δηλ που δεν απόκτησε παιδί. Κι αυτό δεν είναι αλληλεγγύη Και δεν μπορείς να πείσεις κάποια να γίνει η μάνα της αλληλεγγύης έτσι στα καλά καθούμενα. Το μωρό για μένα προέχει. Αυτό μόνο γιατί από μωρά φερόμαστε άσχημα στους ανθρώπους και έχουμε αυτήν την κοινωνία που βλέπουμε σήμερα.
      Σ'ευχαριστώ για τη συζήτηση
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
    3. Άννα μου, δεν μας βοηθάει ο γραπτός λόγος, όμως ούτε κι εγώ που δεν εκφράζω κατανοητά τη σκέψη μου.
      Η μάνα αλληλεγγύης δεν είναι θεσμός! Είναι ένας τρόπος σκέψης, που δύσκολα γίνεται πράξη. Μια ατομική προσέγγιση, για αυτό και,ενώ ξεκινάω με την αστυνομία, προχωράω με εσωτερικές αναζητήσεις και καταλήγω με τα πληγωμένα όνειρα...
      Και τελειώνω: δεν βάζω τη μια να χτυπάει την άλλη. Αναδεικνύω την οργή που μαζεύουμε μέσα μας και συχνά την ξεσπάμε όπου μπορούμε...

      Διαγραφή
    4. Κατανοώ τη λες Αλεξάνδρα μου. Και αυτός ο τρόπος σκέψης που λες ναι είναι δύσκολο να γίνει πράξη. Φυσικά καταγγέλουμε κάθε δολοφόνο παιδιών κάθε πράξη ακόμη και σε περίοδο πολέμου που μετατρέπει τον άνθρωπο σε κτήνος. Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ καμιά μάνα όσο μικρή και αν είναι να πετάξει το μωρό της.Ας το αφήσει τυλιγμένο σε μια πόρτα, ας το πάει σε ίδρυμα.Μόνο διαταραγμένα μυαλά μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο και θέλουν θεραπεία. Αδύνατον να φύγει το μυαλό μου από εκείνα τα μωρά που πετάχτηκαν και ή που έζησαν τελικά ή πέθαναν στην απαρχή της ζωής τους. Δεν μπορώ... απλά δεν μπορώ!

      Διαγραφή
    5. Άρα έχεις εντελώς διαφορετική οπτική για το θέμα κι εγώ παλεύω να εξηγήσω τι είναι αυτή η Μάνα...
      Δεν μπορείς και δεν είχα πρόθεση να σου αλλάξω γνώμη. 😊
      Καλό τριήμερο εύχομαι!

      Διαγραφή
  4. Και εμάς μας συγκίνησε η ιστορία σου
    την ξεχώρισα πιο πολλά από την άλλη σου ιστορία {μη με παρεξηγήσεις, γούστα είναι τούτα,σωστά;}
    μπράβο σου ακόμα μια φορά και για τις δυο νίκες σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παρακολουθησα με πολύ ενδιαφερον την (συζήτηση σου με την Αννα ) Αλεξανδρα μου και νομιζω ότι και των δυο σας οι απόψεις γυρω απο το θεμα.. ειναι ενδιαφέρουσες η καθε μια απο την μερια της..!! όλες οι αποψεις σεβαστες εννοείτε..!!!
    Παντως εγω...εδωσα και στα δυο σου τους βαθμους μου..και τα δυο μου εκαναν κλικ..να εισαι καλά καλο σου ξημερωμα ..φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι διαφωνίες νομίζω βοηθάνε.
      Να είσαι καλά, Ρούλα μου!

      Διαγραφή
  6. Αλεξάνδρα μου θα διαφωνήσω μαζί σου στο κομμάτι που λές:
    "Τι βρήκαμε στη Λίμνη" ;
    Και θα σου πω ειλικρινά ότι η προτίμησή μου θα ήταν μακράν υπέρ του.
    Υπέρ του με βάση τα στοιχεία της άσκησης γιατί έδωσες με έναν πανέμορφο τρόπο την πάλη και τον αγώνα ενός ανθρώπου να προσφέρει το γέλιο σε κάποιον αγαπημένο του.
    Αλλά και το έκανες με ένα πολύ τρυφερό δρώμενο.

    Πάμε στη "Μάνα".
    Πάντα έχεις την πλευρά της κοινωνικής ματιάς. Και φυσικά για αυτό σε χαιρόμαστε και το ξέρεις.
    Αν είχα τη δυνατότητα να κατατάξω το είδος της ματιάς σου θα την τοποθετούσα άνετα στον Ιταλικό Κοινωνικό Νεορεαλισμό.

    Όσον αφορά αυτό καθ' εαυτό το θέμα. Παίρνω και εγώ ένα μεγάλο κομμάτι της σκέψης της Άννας:
    Δηλαδή δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στην πράξη της εγκατάλειψης ενός μωρού. Πόσο μάλλον στο δικό σου σενάριο. Έχουμε μια γυναίκα ενήλικη που ξέρει τι κάνει.
    Από την άλλη δεν θα στήσουμε και πυρά να την κάψουμε.
    Το πρώτο βάρος εδώ είναι στο βρέφος και το επόμενο είναι στην ΠΑΙΔΕΙΑ.
    Ήδη στην κοινωνία μας η έννοια και η οντότητα της ΑΓΑΜΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ αρχίζει και γίνεται σεβαστή. Ακόμα βέβαια έχουμε πολύ δρόμο και αγκυλώσεις εκτρωματικές, κύρια στην επαρχία.
    Θα παλέψουμε λοιπόν για μια κοινωνία που θα φροντίσει για τα βρέφη και μαζί και να στηρίξει τη ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ.
    Σε κάθε περίπτωση μας έβαλες στα βαθιά και αυτό μετράει στην επιτυχία σου Αλεξάνδρα μου.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε Γιάννη μου, αστειεύτηκα για τη Λίμνη, μπορώ να καταλάβω τις διαφορές!
      Ο χαμός και οι υβριστικές τοποθετήσεις σε τέτοια γεγονότα αποδεικνύουν την παιδεία...Χαμό και τοποθετήσεις που δεν βλέπουμε στις ομαδικές δολοφονίες παιδιών...
      Για κάποιο λόγο, ταυτίζουμε την αγάπη, την αλληλεγγύη και ό,τι άλλο αντιτίθεται στην ανθρωποφαγία με την ασυδοσία και την ατιμωρησία;

      Γιάννη μου, σε ευχαριστώ και τους προβληματισμούς και, ακόμα μια φορά, για την ιδέα!

      Διαγραφή
  7. Υπέροχες και οι δύο ιστορίες Αλεξάνδρα μου! Και τα μηνύματα έντονα ειδικά στην Μάνα. Εγώ βέβαια τα έκρινα σεναριακά όσο μπορούσα. Και η λίμνη μου άρεσε πολύ περισσότερο! Σαν μηνύματα συμφωνώ, σαν άποψη συμφωνώ και με την Άννα και κατά ένα μέρος με σένα. Ο κόσμος θα ήταν πολύ όμορφος αλλά οι άνθρωποι κουβαλάμε πολλά μέσα μας. Κι όπως καταλαβαίνεις η έκφραση αυτών φέρει πολλά δεινά. Σίγουρα κι εγώ δίνω προτεραιότητα στο μωρό κι έπειτα στην κοπέλα. Και σίγουρα οι ειδικοί και ο νόμος πρέπει να παίξουν πρωταρχικό ρόλο. Το τι υπαγορεύει η ανθρωπιά μας είναι άλλο.
    Ωστόσο σαν σεναριακή άσκηση προτιμώ τη λίμνη σου που ήταν πανέμορφη. Συγχαρητήρια και τα δύο σου κείμενα! Άξιζαν πολλά! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη αλήθεια αυτό! Πόσα κουβαλάει ο καθένας μας...
      Διαφορετική η οπτική σου, Μαίρη μου. Εγώ όλα τα κρίνω μέσα από την, όπως γράφεις, ανθρωπιά μας.
      Ναι, η Λίμνη έμοιαζε περισσότερο με σενάριο! 😉
      Όλοι το ευχαριστήθηκαμε τον πειραματισμό αυτό!
      Καλό τριήμερο! 🍓

      Διαγραφή
  8. Συγχαρητήρια για το κείμενο, την οπτική, την ευαισθησία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αλεξάνδρα μου συγχαρητήρια για τις πρωτιές σου, θα σε ανακηρύξουμε "εθνική σεναριογράφο" με τις δυο πρωτιές σου. Ομολογώ πως η "μάνα" σαν κείμενο είναι εξαιρετικό, αλλά σαν σενάριο το "ποδόλουτρο στη λίμνη Τικιτούκου" ανταποκρίνεται καλύτερα.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χι, χι!
      Χιουμοριστική πάντως ήταν η ερώτησή μου για το τι βρήκατε στη Λίμνη... 😉
      Όμορφο τριήμερο να έχεις!

      Διαγραφή
  10. Αλεξάνδρα μου συγχαρητήρια και για τις δυο σου συμμετοχές.
    Η λίμνη μου άρεσε πολύ, η μάνα με προβλημάτισε πάαααρα πολύ.
    Όχι γιατί διαφωνώ στην ουσία με όσα λες, αλλά είναι ένα θέμα που με διχάζει πολύ, αν και προσπαθώ όσο γίνεται να "δω" όλες τις πλευρές. Το μόνο μου συμπέρασμα τελικά είναι ότι σε τέτοιους φόνους οι ένοχοι είναι παραπάνω από ένας.
    Όταν διάβασα την είδηση για το μωρό στο φωταγωγό, πέρα από την αρχική μυ φρίκη δεν σου κρύβω ότι σκέφτηκα πόσο διαταραγμένη θα πρέπει να ήταν αυτή η κοπέλα που κράτησε ολόκληρη εγκυμοσύνη κρυφή, που γέννησε ολομόναχη και δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου ότι δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος από το κοντινό της περιβάλλον που δεν κατάλαβε τίποτα...σκέφτηκα πόσο μόνη μπορεί να ένιωθε, αφού ούτε στη μάνα της την ίδια δε μίλησε...
    Δεν μπορεί αυτή η μάνα π.χ. να μην πρόσεξε καν, το απλό θα σου πω εγώ, αν η κόρη της χρειάζονταν ή όχι σερβιέτες...για να μην πω τα σοβαρότερα!!!
    Σκέφτηκα τις λύσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν, σκέφτηκα πολλά...κι έμεινα διχασμένη...
    Δύσκολο θέμα...δεν το αγνοώ, μα προσπαθώ να το χωνέψω μέσα μου..και δε χωνεύεται το άτιμο με τίποτα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. «Να γίνεις μάνα! Μάνα δίχως την αναγνώριση της ιατρικής, της γραφειοκρατίας, της κοινωνίας. Μάνα του κοριτσιού, όχι του νεογέννητου. Μάνα αλληλεγγύης.»

    Το αγάπησα αυτό το κομμάτι, Αλεξάνδρα μου. Προσωπικά, το εξέλαβα σαν κάτι το εντελώς ατομικό, περισσότερο σαν το πώς πρέπει ν' αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Μια (σωστή) μάνα σημαίνει αποδοχή, θέληση να μάθει όλα τα γεγονότα κι εν συνεχεία να κάνει ό,τι καλύτερο για το ΧΥΖ που αντιμετωπίζει το παιδί της. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν τη λες αθώα. Αλλά, δεν μπορείς και να κανιβαλίζεις, ενώ κατηγορείς τον κανιβαλισμό - γιατί πολλά σχόλια που διάβασα εδώ κι εκεί, στο διαδίκτυο, αυτό ακριβώς έκαναν. Είναι αστείο! Ειδικά τη στιγμή που πολλές τέτοιες ακρότητες έχουν γεννηθεί από άλλους, μεταφέρονται σε άλλους μέχρι, τελικά, να εκδηλωθούν με τον πιο άσχημο τρόπο. Μικροί φόνοι είναι κι αυτοί - αλλά εκεί δεν βλέπουμε, δεν ακούμε. Το κάνουμε μονάχα όταν είναι αργά. Έναν "άρρωστο" δεν τον φτύνεις, δεν τον κοροϊδεύεις. Του δίνεις το χέρι και τον βοηθάς να σηκωθεί. ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩ. Προσπαθώ να το δω μόνο απ' όλες τις πλευρές, και πώς μπορείς να ψαλιδίσεις έναν φαύλο κύκλο. Αυτό μόνο. ΄

    Δυστυχώς, το πώς θα έπρεπε να είναι μερικά πράγματα, προκειμένου να μη βλέπαμε τέτοια εγκλήματα, είναι τόσο απλό, αλλά και τόσο εξωπραγματικό στη καθημερινή μας ζωή.

    Σ' ευχαριστώ για τον προβληματισμό, ή μάλλον για τη πράα σου ματιά - έχουμε ανάγκη από τέτοιες ματιές. Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης