Να πώς έγινα ένα μονοπάτι...

Μια ώρα σαν όλες. Περπάτησα στην πόλη, ακολουθώντας τη συνηθισμένη διαδρομή. Αναγκάζοντας το βλέμμα μου να σταθεί στις μικρές και στις κρυμμένες ομορφιές, που το τσιμέντο δεν κατάφερε να καταβροχθίσει. Μα, αυτή τη φορά... φύτρωσε στο δρόμο μου ένα μονοπάτι! Ένα μαγικό μονοπάτι! Απόδειξη τρανή η φωτογραφία.

Σαν υπνωτισμένη λοξοδρόμησα, βέβαιη πως το μονοπάτι θα με βγάλει σε πύργους και παλάτια. Μα, όχι... Όλα γύρω παραμυθένια, όμως άπιαστα. Άυλα. Και δίχως σχήμα για να σας περιγράψω. Σαν... να είχα γίνει εγώ το μονοπάτι! Ναι, είχα γίνει ένα μονοπάτι! Δεν ντρέπομαι να σας το πω.

Ας πιάσω την ιστορία ξανά από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν από 'δω.

Από μιαν ομορφιά που έχασε στον πόλεμο με την ασχήμια, από ένα μονοπάτι που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του.

Σε αυτό το σημείο, λοξοδρόμησε η σκέψη μου. Είδα τη νικημένη ομορφιά με τα παιδικά μου μάτια. Διέκρινα το απραγματοποιήτο όνειρο με το ένστικτο των εφηβικών μου χρόνων. Κι αναπάντητα ερωτήματα βρήκαν ξαφνικά γαλήνη ανακαλύπτοντας ένα... μονοπάτι να διαβούν. Δεν ενδιαφέρονταν πια αν θα βρουν απάντηση, τους αρκούσε να που είχαν κάπου να διαβούν.

Κι όλα άρχισαν να γίνονται μαγικά!
Ή, καλύτερα, δυνατά...




Ξαφνικά είχα το δικό μου παραμυθένιο κόσμο μες στην πόλη!
Είχα ένα μονοπάτι για να λοξοδρομώ όποτε θέλω μέσα μου!

Προσθέτω εδώ το σχόλιο του Άρη Άλμπη, το υπέροχο σχόλιό του, που δίνει μια μοναδική ποιητική διάσταση στο μονοπάτι μου:

"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια,
που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια.
Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια
και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια.
Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις,
ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις."

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο life images #12 ("Μέσα στο δάσος") της Μαρίας.