Ήθελα να πω...

 

Καμιά φορά απομακρυνόμαστε από αυτό που θέλουμε, ενώ βρισκόμαστε πολύ κοντά, γιατί... τόσο πολύ το λαχταταράμε, που δεν έχουμε υπομονή να περιμένουμε να ωριμάσει, όσο το ονειρευόμαστε, τόσο το εξιδανικεύουμε, όσο ζούμε, τόσο άλλα πράγματα μας τραβούν την προσοχή.

 

Μα, υπάρχει και κάτι που όλα τα συγυρίζει και τα φροντίζει, η αγάπη.

Στη θέση αυτού που θέλουμε πολύ έβαλα ένα λουλούδι κι έτσι προέκυψε η συμμετοχή στο Παιχνίδι με τις λέξεις, που οργάνωσε η Μαρία.

Στο μαγεμένο κήπο

«Τι όμορφο λουλούδι!», αναφώνησε η Λαχτάρα κι άστραψε στα μάτια της η επιθυμία, έτσι όπως το καινούριο σουγιαδάκι λαμπιρίζει κάτω από τον ήλιο. «Θα το πάρω μαζί μου!»

«Μη!», φώναξε με τόση ένταση το Όνειρο, που η Λαχτάρα λύγισε και κουλουριάστηκε στην άκρη, βαριά από μιαν άγνωστη ενοχή. «Δεν βλέπεις πως ακόμα δεν έχει ξεδιπλώσει όλη του την ομορφιά αυτό το λουλούδι;», ρώτησε αυστηρά. «Περίμενε…», ικέτευσε τη Λαχτάρα το Όνειρο κι άπλωσε νωχελικά το βλέμμα του ως τον ουρανό χαζεύοντας ένα σύννεφο, που θα ήταν τέλειο, αν…

«Κοιτάξτε γύρω!» πετάχτηκε το Χρώμα. «Τόση ομορφιά! Τόσα πολλά πράγματα για να ανακαλύψουμε!  Κι εσείς έχετε κολλήσει σ’ αυτό το λουλούδι…» παραπονέθηκε το Χρώμα κι απομακρύνθηκε σαν πεισματωμένο παιδάκι που δεν του δείχνουν ενδιαφέρον.

«Πώς σε λένε;» ρώτησε η Αγάπη το λουλούδι.

«Βιολέτα!» απάντησε εκείνο και σκίρτησαν απαλά τα πέταλα του. Λαχταρούσε μια καινούρια γνωριμία, που θα έδινε κι άλλο χρώμα στην ύπαρξή του. Ονειρευόταν έναν καινούριο φίλο, που θα του έδινε την ευκαιρία να αγαπήσει. «Εσένα;»

«Αγάπη. Έχει μέρες να βρέξει. Μήπως χρειάζεσαι λίγο νερό, Βιολέτα μου;»

*****

χορηγός επικοινωνίας: Αριστέα

Μην ξεχνάτε: την Πρωταπριλιά κληρώνει!

Η ανοιξιάτικη - μυστική- ανταλλαγή δώρων.

Δηλώστε συμμετοχή εδώ μέχρι και τις 31 Μάρτη.

Τσεκάρετε εδώ, αν έχετε στείλει τις διευθύνσεις σας.