Οι πιο πολλοί πιστεύουν πως όλοι οι άλλοι δεν έχουν τίποτα σημαντικό να πουν, αλλά πως έχουν κάτι να ωφεληθούν κάνοντας παρέα με όλους.
Εγώ πιστεύω πως όλοι οι άλλοι έχουν κάτι σημαντικό να πουν, μα πως δεν έχω τίποτα να ωφεληθώ κάνοντας παρέα με όλους.
-Επιστρέφω συχνά σε αυτό το ποίημα του Καβάφη (δεν είναι πλέον στο προφίλ μου, εκεί θα βρείτε στίχους του Άρη Άλμπη πια). -
Νιώθω συχνά ξένη σ' αυτό τον κόσμο, μερικές φορές σαν στο σπίτι μου...
Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, τις δικές μου και των άλλων, μια ιστορία από την πόλη μου, αλλά κι αυτό το υπέροχο κόμικ, ας μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα και την ανοχή το σεβασμό, τις μειοψηφίες και τις πλειοψηφίες που διαλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε, τη θέση στην οποία τοποθετούμαστε και μας τοποθετούν.
Μπορεί ο καθένας μας για τον εαυτό του να πιστεύει πως τολμά να είναι ο εαυτός του, όσο τρελός κι αν είναι -αλίμονο: με την καλή έννοια πάντα, όμως πόσο πραγματικά διαφέρουμε από το σύνολο; πόσο τολμάμε να κάνουμε παρέα με άλλους τρελούς; πόσο διδαχθήκαμε να είμαστε ο εαυτός μας και να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα στην πράξη;
??????
Επί της ουσίας νομίζω πως δεν έχουμε διδαχθεί -και φυσικά, εφαρμόσει- να σεβόμαστε, ούτε καν τον εαυτό μας, πόσω μάλλον τη διαφορετικότητα γενικώς.. Φιλιά και καλημέρες :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ Άλλη μια πολύχρωμη απάντηση!!
Αλεξάνδρα μου, η εισαγωγή σου τα λέει όλα! Είναι και οι σκέψεις, τα λόγια τα δικά μου. Πόσες φορές έχουν προσπαθήσει να με πείσουν (αλλά είμαι πολύ ξεροκέφαλι και τις περισσότερες φορές μόνο σε καλό μου βγήκε) ότι πρέπει με όλους να κάνω παρέα κι ας είναι "κακοί", "λάθος" άνθρωποι ή παρέες γιατί κάτι θα έχω να ωφεληθώ. Μα δεν με ενδιαφέρει να βρίσκομαι σε κλίκες ή σε παρέες που ξέρω ότι μόνο άρνηση, κουτσομπολιό, συμφέρον ....υπάρχει. Δεν λειτούργησα και δεν λειτουργώ έτσι. Καλύτερα με ελάχιστους και "τίμιους" παρά με πολλούς και μέσα στην υποκρισία. Μάλλον πρέπει να είμαι ανέμσα σε εκείνους τους "τρελούς"... πειράζει που Εγώ αισθάνομαι υπέροχα και απελευθερωμένη γι' αυτό; Μου αρέσει η διαφορετικότητα και να είναι ο άλλος "ο εαυτός του". Δεν βαριέσαι ποτέ! Είσαι ένα αλλά τόσα πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο να έχεις!
Όταν απορρίπτεις την διαφορετικότητα
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι σαν να σβήνεις στην ουσία την ύπαρξη σου...
Σε φιλώ
Δεν μου αρέσει να με τοποθετούν με το έτσι θέλω στα καλούπια των άλλων, και δεν μου αρέσει να κάνω αυτό που κοινωνικά θεωρείται αποδεκτό ή αναμενόμενο, αλλά εγώ παρόλα αυτά δεν το βλέπω σωστό. Είμαι ο εαυτός μου, έχω το θάρρος της γνώμης μου και των επιλογών μου, και πιστεύω στη διαφορετικότητα. Όχι μόνο πιστεύω, την θεωρώ απαραίτητη σε μια κοινωνία! Με κουράζει η ομοιομορφία και με κουράζουν όσοι την επιδιώκουν με νύχια και με δόντια, υιοθετώντας απόψεις και στάσεις άλλων, μόνο και μόνο για να είναι αρεστοί σε αυτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές φορές κρίθηκα ή/και παραμερίστηκα για την αντιμετώπισή μου αυτή, όμως καλύτερα να είμαι μόνη μου, αν δεν βρίσκω άλλους "τρελούς" για να κάνω παρέα... παρά να κάνω σχέσεις κατά συνθήκη και υπό καλουπωμένες αναγκαστικές προϋποθέσεις.
Φιλιά πολλά!
Ανοίγεις τώρα Αλεξάνδρα μου θέματα ΠΑΙΔΕΙΑΣ και συνάμα ΣΥΝΕΙΔΗΣΗς μέσα στην κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μπορέσεις να εκλείψεις αυτές τις υστερίες και τον έρποντα φασισμό οφείλεις να απελευθερώσεις τους ανθρώπους από τις εξαρτήσεις και την χειραγώγηση σκέψης και συνείδησης.
Τεράστιος αγώνας που κάλλιστα ταυτίζεται με ότι ονομάζουμε Πολιτιστική Επανάσταση αλλά παντρεμένη και με την αντίστοιχη πολιτική.
Καλό απόγευμα να έχεις.
Μεγάλο ζήτημα σε λίγες γραμμές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε πρόταση της ανάρτησής σου, χρειάζεται επί μέρους σχολιασμό, Αλεξάνδρα.
«Νιώθω συχνά ξένη σ' αυτό τον κόσμο, μερικές φορές σαν στο σπίτι μου...»
Αυτές οι μερικές φορές έχουν τη μεγάλη αξία, αφού μας στηρίζουν στον αγώνα τής ύπαρξής μας.
Κάτι παρόμοιο λέω κι εγώ στην ανάρτησή μου «Άνθρωποι 2».
Συμφωνώ με τη θέση σου «πως όλοι οι άλλοι έχουν κάτι σημαντικό να πουν, μα πως δεν έχω τίποτα να ωφεληθώ κάνοντας παρέα με όλους».
Η βαρύτητα της ρήσης τού Σαρτρ αμβλύνεται, αν συνειδητοποιήσω πως κι εγώ αποτελώ κόλαση για τους άλλους.
Αν μπορούσαμε να (ανεχόμαστε) σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, η κόλαση θα μετατρεπόταν σε παράδεισο…
Αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Πρότασή μου και η ανάρτηση «Και συμβιβασμοί».
Μια σημείωση, σε σχέση με την ορολογία: σκέφτομαι, πως καλύτερη από τη λέξη "διαφορετικότητα" (που προϋποθέτει πως εσύ είσαι το σημείο αναφοράς και οι υπόλοιποι είναι όμοιοί σου ή όχι: γιατί, η διαφορετικότητα σε σχέση με ποιόν ορίζεται;), είναι η λέξη "ποικιλότητα" (που μας βάζει όλους, ισότιμα, στο ίδιο τσουβάλι και είναι λιγότερο εγωκεντρική).
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ οποία ποικιλότητα είναι εκείνη που κρατάει το αίμα της φύσης ζεστό, παρεμπιπτόντως. :-)
Μα το ζητούμενο είναι να επιδιώκουμε τη διαφορετικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίμονο αν ήμασταν ομοιόμορφοι!
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συνθηκολογώ με απόψεις που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με το αξιακό μου σύστημα.
Καλό βραδάκι Αλεξάνδρα μου!
Πόσο σύμφωνη με βρίσκεις!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε αισθανόμουν περίεργα που δεν ήθελα να πηγαίνω με την μάζα, να κάνω ό,τι προστάζει η "μόδα", να επιλέγω λίγους και καλούς. Μετά κατάλαβα πως βρισκόμουν σε σωστό κατά την γνώμη μου δρόμο.
Και φυσικά η διαφορετικότητα δεν έχει πάντα τον ανάλογο σεβασμό, γιατί όλα ξεκινούν από την οικογένεια και μετά από το σχολείο. Και είναι βασικά θέματα ζωής που ποτέ δεν διδαχτήκαμε στην πράξη. Ποτέ δεν είναι αργά όμως.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να μαστε ο εαυτός μας!! Με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται. Την σύγκριση με τους άλλους, την απόρριψη ή αποδοχή των άλλων. Κι όλα αυτά κρίκοι αλυσίδας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιο μικρή ήθελα να μαι Ελβετία. Ουδέτερη δηλαδή. Οχι για να τα χω καλά με όλους. Γιατί δεν ήθελα η άποψή μου να στεναχωρήσει αυτούς που θα χαν αντίθετη από την δική μου... Ντόινγκ!! Ντόινγκ!! Μετά μεγάλωσα κι άλλαξα χώρα!! :)))) Δεν μου επιτρέπω να γίνομαι όργανο μεταχείρισης κανενός.. Δεν μου επιτρέπω την πλύση εγκεφάλου.. Αν θέλω να λέω ότι έχω εγκέφαλο και τον χρησιμοποιώ!
Στο πανεπιστήμιο λέγαμε κοινωνιολογία του πλήθους ένα μάθημα. Πως νιώθει κάποιος ασφάλεια στην μάζα και μπορεί να συμμετέχει σε πράξεις που μόνος του ούτε θα είχε μπει στη διαδικασία να πράξει..
Αυτό το ανήκειν..
Σου λέω ένα παράδειγμα: τελευταία στο Αμέρικα είναι της μοδός η τρούχα στην μασχάλη να βάφεται σε φούξια, ροζ κλπ.. Αν το κανε ένας, θα τον λέγαν τρέντυ μπίχλα. Οσο αυξάνονται οι τρέντυ μπίχληδες, γίνεται κουλ κι ακομπλεξάριστη κίνηση!! Υπάρχει μια αποδοχή σιγά σιγά!! Σε λίγο θα τσακωνόμαστε και στην Ελλάδα για τυρκουάζ βαφή στο μασχαλάκι!! :)))
Κάθε άνθρωπος μεσα από την κοινωνικοποίηση θεωρείται κοινωνικό υποκείμενο.
Ποιος μας μαθαίνει το σύστημα αξιών μας; Πως να αλληλεπιδρούμε με τους γύρω μας;Και τι γίνεται όταν μεταβάλλεται αυτό το σύστημα και δεν επιθυμουμε να το ακολουθήσουμε;
Για μένα φταίει το ότι μπερδέψαμε την διαφοροποίηση με την αξιολόγηση.Θεωρήσαμε το διαφορετικό, αξιολογικά κατώτερο του κοινωνικά ή πολιτισμικά αποδεκτού..
Σίγουρα θα βόλευε πολύ κάποιους να μαστε αγέλη, ομοιόμορφη και πειθήνια αλλά εγώ λέω αλοίμονό μας αν υπάρξει τέτοια κοινωνία.
Νιονιό έχουμε ας το χρησιμοποιήσουμε και να βλέπουμε γύρω μας, ποιος κάνει τι και γιατί. Γιατί το νιώθει; Γιατί θέλει να προκαλέσει;Για την πλάκα του;;
Εγώ όσο ζω μαθαίνω φιλενάδα!!
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ που ξαναθυμήθηκα τα κοινωνιολογικά μου!!! Μάκια Αλεξανδρουλίνι μου και καλό σ/κ!! Α!! Λατρεύω αυτό το ποίημα του Καβάφη!!!
Αμάννννν... Συγνώμη για το σεντόνι!!! Δεν το κατάλαβα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να είμαστε ο εαυτός μας είναι το ζητούμενο. Αλλά και ο άνθρωπος δεν έχει πλαστεί να είναι μοναχικό ον..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφορετικότητα ναι μέσα στα πλαίσια της δικής μου ''εκπομπής''...Αλλιώς ποιο το νόημα;;;
Καλή σου εβδομάδα
Μου άρεσε η ποικιλότητα της Διονυσίας.☺
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν είμαι διαφορετική Ξέρω όμως ότι δέχομαι το διαφορετικό στη ζωή μου.
Το έχω κάνει πράξη. Και πάντα μου άρεσε να κάνω πού πού αντισυμβατικά πράγματα. Βασικά να ξεφεύγω από τα στερεότυπα των άλλων.
Γενικά ακολουθώ την καρδιά μου. Όχι τα πρέπει.
Και πραγματικά αδιαφορώ για κουτσομπολιά και σούσουρα.
♥