Να κάνουμε ζωή τις λέξεις

Οι λέξεις χάσκουν μπροστά μου. Κατάκοπες απ' την απραξία. Κατακόκκινες από το αίμα. Κάτωχρες από τις αναλύσεις.




σκέψεις, έμπνευση, επιθυμία, λέξεις: βραβείο έμπνευσης για το
a button on the moon

Δεν έχω πια λέξεις γι' αυτές τις λέξεις. Κάποιες τις έχασα στον αγώνα, τις χάρισα στην τέχνη, τις ξόδεψα στην ανάγκη. Άλλες τις έκλεψε η αισθητική, τις παραχάραξε η κοινωνία, τις κατάσχεσε η δικαιοσύνη.

 τέχνη, αισθητική, ανάγκη, θεαραπεία: βραβείο φιλοτεχνίας για το ΘΕΑΤΡΟ

Και τώρα, τι; Θα μείνω έτσι, άρρωστη; Γιατί άρρωστη είμαι δίχως έμπνευση... Και μόνη θεραπεία οι σκέψεις να βγουν απ' το κεφάλι... μα, δεν έχουν μέσο...

αγώνας, κοινωνία, ανθρωπιά, δικαιοσύνη: βραβείο ευαισθητοποίησης για το Woman's magazine

Κι όμως! Εκτός από την έμπνευση που θα ξαναδώσει πνοή στις λέξεις, υπάρχει κι άλλος τρόπος να βγουν οι σκέψεις! Η ανθρωπιά! Που γεννά την επιθυμία να κάνω ζωή το νόημα των λέξεων!

Χριστίνα, σ' ευχαριστώ για τα βραβεία, για τις εικόνες!!! Αλλά το βραβείο ομορφιάς που είναι, οέο;;;


Προσθέτω εδώ το υπέροχο ποίημα του Άρη Άλμπη. Για ακόμα μια φορά με τιμά με την έμπνευσή του!

Χάσκουν κατάκοπες λέξεις πολλές,
τραυματισμένες, ωχρές, τρομαγμένες,
άλλες αγώνων δεχτήκαν ριπές,
άλλες βορά στην ανάγκη ριγμένες.

 

Όμως η σπίθα μιας λέξης μπορεί
τις αδερφές της γοργά ν’ αναστήσει.
Είναι η έμπνευση που γρηγορεί,
σκότη τού νου στο λεπτό να διαλύσει.