Η Ελπίδα των παιδικών μου χρόνων

Την είχα πάντα στο μυαλό μου ένα καρβουνάκι. Κι αναρωτιόμουν αν έσβησε...

Ευτυχώς! Η Ελπίδα των παιδικών μου χρόνων κατάφερε, κόντρα σε βοριάδες κι άγρια κύματα, να μεταμορφωθεί σε μια φλόγα. Που δεν θα σβήσει, τώρα το ξέρω!

Άργησε να έρθει κι εγώ την περίμενα στο κρύο. Δεν μπόρεσα να της θυμώσω. Γιατί θυμόμουν τα μάτια της. Που είχαν τρυπώσει στην καρδιά μου. Κι όταν εμφανίστηκε, παγάκι πια εγώ, και είδα το βλέμμα της ίδιο καθάριο ουρανό, έτοιμο να παλέψει με κάθε κακιωμένο σύννεφο, συγκινήθηκα. Δεν ήθελα πια τίποτα άλλο από το να μη με απογοητεύσει ως το τέλος. Κι έλεγα συνέχεια από μέσα μου "μην έχεις απαιτήσεις, ένα καρβουνάκι είναι..." 

Η Ελπίδα των παιδικών μου χρόνων μεγάλωσε. Κι έγινε φλόγα ζηλευτή. Και δεν με απογοήτευσε. Την άκουγα να μου μιλάει και την καμάρωνα.

Μου έδωσε κάποτε την ευκαιρία να νιώσω Συνάνθρωπος και μου έκανε, ύστερα από τόσα χρόνια, το πολύτιμο δώρο να μην με πληγώνει αυτή η ανάμνηση, να τη χαίρομαι.

Υ.Γ.: Με ρωτούσαν οι γονείς μου συχνά: Η Ελπίδα τι κάνει; Κι εγώ, σπαταλώντας το χρόνο σε ανόητα και παιδιάστικα, Δεν ξέρω, απαντούσα, δεν τη βλέπω... Μια χαρά είναι, θα τους απαντούσα τώρα, αν μπορούσα, και χάρηκα τόσο που την είδα!