Αν ήμουν βιβλίο... θα με είχε γράψει η Φανούλα Παπαχρήστου

Δόξες, τιμές δεν γνώρισα. Γεννήθηκα σε καμαράκι σκοτεινό, υγρό και άδειο. Πάνω σ’ ένα τραπέζι πλαστικό, που ‘χε μόνο του στολίδι μολύβια και χαρτιά. Χέρια μ’ έγραψαν φαγωμένα από τη δουλειά, σκέψεις με έντυσαν πληγωμένες από το άδικο.
Χέρια και σκέψεις μιας ψυχής που μ’ αγάπησε πολύ! Που ξενύχτησε στο προσκεφάλι μου, όταν καιγόμουν από μια λάθος λέξη. Που γύρναγε κατάκοπη από τη δουλειά, αλλά δεν ξάπλωνε να κοιμηθεί, παρά συγύριζε τις σελίδες μου. Που στερούνταν το φαγητό για να έχω εγώ το πιο όμορφο εξώφυλλο.

Γι’ αυτό και περήφανο βγήκα στον κόσμο. Μα, κανένας δεν με καλοδέχτηκε.
-Ποιος σε στέλνει; ρώτησε ο εκδότης;

-Η Φανούλα Παπαχρήστου. Που δουλεύει στο συσκευαστήριο.
-Ποια;;;
-Ποιος έγραψε για σένα; ρώτησε ο βιβλιοπώλης.
-Ο κυρ Θάνος. Που πέθανε παραπονεμένος.
-Ποιος;;;
-Εργάτες και εργάτριες στο..., συλλάβισε τον τίτλο μου ένας αναγνώστης, που με πέτυχε τη στιγμή που έμπαινα στο μαγαζί. Σαλάτα, δηλαδή.
-Όχι, είναι οι εμπειρίες μιας εργάτριας από τη δουλειά και τη σχέση της με τους άντρες στους χώρους εργασίας συνδυασμένες με στοιχεία από την ιστορία του εργατικού και του φενιστικού κινήματος.
-Και τι θέλει; Να βρει άντρα;
-Να γίνει καλύτερος ο κόσμος.
-Κουταμάρες... Ποιος νοιάζεται γι’ αυτό;
-Η Φανούλα! Και ο κυρ Θάνος! Και...

Με παραπέταξαν στα χαμηλά, σκονισμένα ράφια, δίπλα στις ξεχασμένες επιτυχίες και στις συλλογές των ποιητών άδοξοι που 'ναι . Το φως της βιτρίνας δεν με άγγιξε ποτέ.

Μονάχα τα βράδια, μόλις έκλεινε το μαγαζί, άφηνα το ραφάκι μου, ξεφυλλιζόμουν να φύγει η σκόνη και σκαρφάλωνα στη βιτρίνα. Καθόμουν κάτω από τον προβολέα και περίμενα. Όλο και κάποιος εμφανιζόταν και στεκόταν για λίγο κοντά μου.

Ένα παράνομο ζευγαράκι που αγκαλιαζόταν, ένας μεθυσμένος που προσπαθούσε να ανοίξει το ζωγραφισμένο παράθυρο, μια πόρνη που έφτιαχνε το κραγιόν της, ένας άστεγος που ήθελε να προφυλαχτεί από τον αέρα...
Κι εγώ τότε ... όχι, δεν τους μιλούσα για έναν καλύτερο κόσμο... Συγχώρα με, Φανούλα μου! Όλο για σένα τους έλεγα...

---

Οι πληροφορίες μου λένε πως ο κυρ Θάνος είχε βάλει ενέχυρο το μπαγκλαμά του για να βοηθήσει τη Φανούλα να εκδώσει το βιβλίο. Και η Φανούλα περίμενε τις πωλήσεις του βιβλίου για να τον βοηθήσει να ξεχρεώσει...

***

Αν ήσουν βιβλίο, ποιο θα ήσουν;;; αναρωτιέται η Αριστέα!