Παραμυθάκι δευτερολέπτων

Κάθε φορά που κοιτάζω ένα δώρο, βλέπω εκείνον που μου το χάρισε. Και τα αισθήματά του. Και τις στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί. Και τι σημαίνουν για μένα. Και τα δικά μου αισθήματα. 

Περνούν όλα σαν αστραπή από το μυαλό μου και φτιάχνουν ένα παραμυθάκι δευτερολέπτων. Ένα παραμυθάκι αληθινό, που στολίζει χαρούμενα την καθημερινότητά μου και μου δίνει δύναμη! Ναι, αυτά τα... μπιχλιμπίδια, τα άχρηστα και περιττά για πολλούς, δεν ξεκουράζουν μόνο τα μάτια, αλλά και την ψυχή.

Γι' αυτό και το σπίτι μου ήταν και είναι πάντα γεμάτο με γειτονιές αναμνήσεων, πρόσφατων και παλιών. Αγαπημένες γειτονιές! Που, έστω και καθυστερημένα, θα κάνουν νέους φίλους στο δρώμενο της Πέτρας, "Μια φορά μια γειτονιά". Γιατί μέσα σε αυτές μεγάλωσα, έκλαψα και γέλασα. Γιατί είναι απαιτητικές κι όλο μου ζητάνε καινούρια παρέα: "προχώρα!", "δοκίμασε ξανά!".

Και, καθώς ο καιρός περνά, οι γειτονιές σας στο σπίτι μου μεγαλώνουν! Να, μια γειτονιά που δεν έχετε δει.

Μια... στριμώγμενη γειτονιά για τη φωτογράφιση, αλλά αληθινή. Με το ρεσώ της Κατερίνας, το πλεκτό κακτάκι της Χριστίνας, την πλεκτή καρδιά της Γιάννας, το βιβλίο * και την κάρτα (που χρησιμοποιώ κι ως σελιδοδείκτη!) της Πέτρας.

* "Η τέχνη είναι ένας καθρέφτης που λέγεται ψέμα. Μέσα του κοιτάς και βλέπεις την αλήθεια."

Αριστοτέλης Τζιαμπίρας "Στα χωμάτινα παπούτσια μου"

Και η γειτονιά σας μόλις μεγάλωσε κι άλλο! Γιατί είχα πακέτο! Μαγικό πακέτο, γιατί δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα χώρεσε!

Ένα κουτάκι κι ένα δεματάκι για αρχή. 

Και μια καρτούλα.

Το κουτάκι μπορεί να ήταν δώρο από μόνο του, όμως...

έκρυβε κι άλλο δώρο στα τριανταφυλλένια εσώψυχά του!

Μπουκαλάκι! 

Ας ανοίξουμε το δεματάκι!

Κλειδοθήκη!

Με κλειδιά λουλουδένια!

Και μια χαρτοπετσέτα! Θα μπορέσω να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ! Σε 10-20 χρόνια που θα καταφέρω να κολλήσω μια χαρτοπετσέτα και να κάνω ντεκουπάζ!

♥♥♥

Το μαγικό πακέτο ήρθε από τη γλυκιά Μαριάννα! Μια έκπληξη έτσι, γιατί ήθελε η Μαριάννα! Ενθουσιάστηκα! Μα, δεν είναι όλα υπέροχα; Οι φωτογραφίες τα αδικούν. Οι λεπτομέρειες παντού είναι φανταστικές! Και κλειδοθήκη δεν είχα, έψαχνα μια ωραία... ήρθε στην πόρτα μου!

Μαριάννα μου, σε ευχαριστώ πολύ!!! Τα δώρα σου θα βρουν τη θέση τους σε μια γειτονιά στο σπίτι μου.

Και θα μου θυμίζουν, μαζί με τα υπόλοιπα blogοδωράκια, πόσο δυνατό είναι αυτό το μέσο, πόση ζεστασιά μπορεί να μεταφέρει η οθόνη.

Μέσα από την οθόνη γνωριζόμαστε, μαθαίνουμε, μοιραζόμαστε, ανακαλύπτουμε ανθρώπους που εκτιμάμε. Σταυρούλα, σ' ευχαριστώ για τα ταξίδια που έχω κάνει με τους στίχους σου! Για τα παραμυθάκια δευτερολέπτων που έφτιαξες κι έγιναν φιλόξενη αγκαλιά για μένα. Αλλά και για το βραβείο που μου έδωσες! Ήταν χαρά για μένα!
Εδώ θα βρείτε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του βραβείου.

"Στου χρόνου το πλάτωμα, 

στ’ ουρανού τη μετόπη,

σβησμένα τα χνάρια σου.

Κυκλώπεια τείχη 

σταματούν τη πορεία σου

και τη θύρα του αύριο

σφαλισμένη τη βρίσκεις.

Παραπαίει το όνειρο,

σφάλλει η ελπίδα 

κι η προσμονή ατελεύτητη.

Μετρημένες πνοές, σιγησμένη φωνή 

κι η ζωή μια ριξιά 

με πεσούς πειραγμένους

Έχω σιάξει από λάδι μια θάλασσα 

και στο κέντρο έναν φάρο, 

ασπασμό φωτιά, έχω αφήσει.

Τ’ αφέγγαρα βράδια

στης καρδιάς το αέτωμα 

ανταμώνω τον ίσκιο 

απ’ τ’ ανείπωτα λόγια σου.

Της ψυχής  σου τους στίχους."

"Μισεμός στη σιωπή" της Σταυρούλας Δεκούλου Παπαδημητρίου