blogaki - χρονικό συναισθημάτων

Στα θρανία του 5ου νηπιαγωγείου Χολαργού.

Με πείσμα, λοιπόν, ξεκινώ το blogaki. Και σε κάθε κλειστή πόρτα που συναντώ, φοβάμαι το πισωγύρισμα σε σκέψεις που θα με τραβήξουν μακριά και πάλι από αυτό που θέλω να είμαι. 

"Εγώ είμαι εδώ" λέει ο Δημήτρης και συνεχίζω δυνατή! Και ο καιρός περνά και το blogaki δεν βρίσκει στέγη και με κυριεύει συγκρατημένη απαισιοδοξία. 

Μπαχαρικά για την κοινωνική κουζίνα - το αλάτι και το πιπέρι της ζωής οι άνθρωποι που συναντιόμαστε τυχαία και πορευόμαστε μαζί!

Η Λουκία εμφανίζεται από μηχανής θεός και προτείνει το νηπιαγωγείο Χολαργού. Λες; Μπαα... Μα, η αίτηση εγκρίνεται και το παζάρι θα γίνει στο νηπιαγωγείο. Πετάω από τη χαρά μου! Και προσγειώνομαι κάπως απότομα: τα πασχαλινά παζάρια έχουν μόλις τελειώσει, ποιοι bloggers θα μπορέσουν να στηρίξουν το blogaki; 

Στα θρανία ξανά!

Η Αριστέα, εκτός από χορηγός επικοινωνίας, είναι πια και το γούρι μου, γιατί έρχεται πρώτο το δικό της θετικό μήνυμα. Κι ακολουθούν τόσα πολλά! Που μου χαρίζουν ευτυχισμένες στιγμές. 

Η σύνδεσή μου αποφασίζει να ξεκουραστεί κι έχω ίντερνετ - χελώνα. Κάποιοι από εσάς ασχολείστε και με αυτό: με... χαλαρώνετε, όταν το άγχος μου χτυπάει κόκκινο.

Το καραβάκι της αλληλεγγύης από την Andromeda!

Στέλνω sos στη Χριστίνα κι εκείνη σχεδιάζει στα γρήγορα το καραβάκι!

Η Λουκία, που είναι Αθήνα, αναλαμβάνει τα δέματα και διώχνει μακριά τον πανικό που με επισκέπτεται μαζί με τη λέξη ΕΛ.ΤΑ. 

Κάθε δέμα που έρχεται, φέρνει χαρά μεγάλη και μηνύματα και τηλέφωνα: από ποιον; Α, ναι, η/ο blogger που φτιάχνει αυτό, που γράφει έτσι...

Το blogaki έχει πετύχει το στόχο του! Δεν είναι πια μόνο! Χαμογελάω και στον ύπνο μου!

Και η Φοίβη έδωσε πράγματα για το παζάρι μας!

Γνωρίζω τη Φοίβη! Αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι... Μα, τελευταία στιγμή; Κι όμως, όλοι συμφωνείτε! Ανακούφιση. Και το άγνωστο γεμίζει μ' ελπίδα.

Στήνουμε τα τραπέζια και συγκινούμαστε: τόσοι bloggers αγκάλιασαν το blogaki για την Κοινωνική Κουζίνα; Απίστευτο!

Δοχεία φαγητού για την Κοινωνική κουζίνα - Αν ήξερε ο άνθρωπος που θα φάει σε κάποιο από αυτά με πόση πίστη για έναν καλύτερο κόσμο έχει αγοραστεί αυτό το δοχείο...!

Οι επαγγελματίες της φιλανθρωπίας και της ζωής πού είναι; Παρόντες, φυσικά, κι αυτοί! Επίμονοι, μα κι ανυποψίαστοι: το blogaki πραγματικά γεννήθηκε από την ανάγκη μου να γεμίσω την καθημερινότητα με περισσότερες στιγμές ζωής. Και ζωή για μένα είναι αγάπη και αλληλεγγύη!

Η δαιμόνια ρεπόρτερ του Makazine ήταν στο παζάρι!

Την Παρασκευή το βράδυ δεν κοιμάμαι ούτε ένα λεπτό, όπως τότε, που πηγαίναμε με το σχολείο εκδρομή στη Φανερωμένη: ο ενθουσιασμός για την εξερεύνηση στο δάσος δεν μ' αφήνει να κλείσω μάτι. Αλλά και η αγωνία: τα κεφτεδάκια να μην ξεχάσω. Και θα τα χωρέσει όλα το καλαθάκι μου;

Στο παζάρι μας είστε όλοι! Οι περισσότεροι με τα πραγματάκια σας! Κάποιοι με το σώμα:

Η Στέλλα. Η Γλαύκη με χυμούς και κέικ και τυροπιτάκια κι όλα τα απαραίτητα για το σερβίρισμα! Μιλάμε και χαίρομαι πολύ που τη γνωρίζω! Η Κατερίνα Κοκό, με μάτια όλο γλύκα, σαν κι αυτή που διαβάζω στα μηνύματά της. Και με τυροπιτάκια για εμάς, που έχουμε μείνει νηστικοί! Η Μαρία Κανελλάκη, που γίνεται αμέσως συνοδοιπόρος στις σκέψεις για την αλληλεγγύη.

Κι όταν πια είμαι σαν ζόμπι από την αϋπνία, καταφτάνουν τα κορίτσια: Κατερίνα Βερίγκα, Μαριλένα, Μαρία Νι και Χριστίνα Λελή! Τριγυρίζω ανάμεσά τους και χαίρομαι τη ζεστασιά τους και τα καθαρά βλέμματα!

Την Κυριακή γνωρίζω και τη Στεφανία, βρίσκει κι εκείνη χρόνο για το παζάρι μας και με δροσίζει με το χιούμορ της. Και η Κλαυδία εκεί. 

Λικέρ από τη Νικόλ.

Προσοχή: στα παζάρια κυκλοφορεί ελεύθερη μια γυναίκα και προσφέρει βοήθεια, πριν προλάβεις να τη ζητήσεις! Κουβαλάει πράγματα, τραπέζια, κρατάει παρέα, προσφέρει απλόχερα! Νικόλ τη λένε!

Η επίσκεψη των Άλλων Ανθρώπων της Κοινωνικής κουζίνας με γεμίζει αισιοδοξία. Αν μπορούσατε να δείτε το χαμόγελό τους, όταν κοιτούν τι έχετε στείλει!!! Συζητάμε για αλληλεγγύη και συνεχίζουμε τη συζήτηση στην Πλαταιών, στο φιλόξενο σπίτι της Κοινωνικής κουζίνας. Μοιραζόμαστε εμπειρίες και σκέψεις και δίνουμε ραντεβού για μαγείρεμα στην Κόρινθο! Για να καταφέρουμε να συναντηθούμε στο δρόμο όλοι και να σπάσουμε το τείχος της απομόνωσης, της αποξένωσης και του φόβου. 

Περιμένοντας τον Άλλον Άνθρωπο...

Μες στη ζέστη του κέντρου της Αθήνας, χωρίς αυτοκίνητο, απολαμβάνουμε πρώτη φορά το τρέξιμο και τα ψώνια! Και βλέπουμε καθαρά την ομορφιά μες στην ασχήμια.

Όλοι εσείς, που στείλατε πράγματα και σημειωματάκια, που ήρθατε στο παζάρι με τις ζεστές καρδιές σας, που μιλήσατε μαζί μου στα μηνύματα με υπομονή και ευγένεια, που στηρίξατε με κάθε τρόπο το blogaki, μου χαρίσατε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και μου δώσατε δύναμη για να θυμηθώ τον παλιό μου εαυτό και να συνεχίσω, όπως και να 'ναι ο κόσμος, έτσι: 

Όσο γοητευτικό κι αν είναι το άσπρο - μαύρο, 

Καφές, ζάχαρη πελτέδες, μπαχαρικά, λάδι,

βάλατε στην κοινή μας e πορεία χρώματα που κατάφεραν να συγκινήσουν με την ομορφιά τους και ν' ανοίξουν το δρόμο για να συνεχίσουμε πλάι - πλάι: blogaki! ♥♥♥

χαρτιά κουζίνας, απορρυπαντικά και δοχεία φαγητού για την Κοινωνική κουζίνα.

Υ.Γ.: Από βδομάδα θα διαβάσετε και τα νέα της Φοίβης.

Κιμάς, λαχανικά, ρύζι, καφές, απορρυπαντικό πλυντηρίου και πιάτων, χαρτοπετσέτες, χαρτί κουζίνας για το ξενώνα κακοποιημένων γυναικών "Φοίβη". Η Κ. Κλαίρη, η ακούραστη υπεύθυνη του ξενώνα, χάρηκε και μας ευχαριστεί.
Ο Σκλαβενίτης μάς ενίσχυσε τα ψώνια, αλλά και τα μετέφερε, μια και δεν είχαμε αυτοκίνητο!