Δαντελωτά αεροπλανάκια

''Dandelion'' by Funky Monkey

Είναι στιγμές που νιώθεις τη φύση να σου παραστέκεται. Τα χρώματά της να γίνονται αδέλφια, μάνα να γίνεται το χώμα και πατέρας ο ουρανός.

Μια τέτοια στιγμή πήρε λίγο μπλε του ανέμου. Εκείνου που θροΐζει νανουρίσματα στα βουρκωμένα σύννεφα. Κι έσταξε αναμνήσεις. Του φεγγαριού.

Διωγμένη από δικούς κι αδιάφορη στους ξένους, είχε εγκαταλείψει τις θύμησές της όλες σ' ένα αφηρημένο απόβροχο.

Σταλιά - σταλιά ζωγράφιζε ένα μονοπάτι με τις αναμνήσεις του φεγγαριού. Χρυσοσκονισμένες, αλαβάστρινες, χαμογελιοφώτιστες αναμνήσεις.

Σταμάτησε μονάχα όταν συνάντησε εμπόδιο. Σήκωσε τα μάτια και είδε ένα δέντρο.

«Ποια είσαι εσύ;» ρώτησε το δέντρο.

«Είμαι η Αθηνά, μια γυναίκα με το μυαλό ενός μικρού κοριτσιού. Εσύ;»

«Εγώ είμαι η Ελιά.»

«Πόσο τυχερή είσαι!» ζήλεψε τα μεγάλα και χοντρά κλαδιά της Ελιάς.

«Κι εσύ είσαι τυχερή.»

«Καθόλου! Οι άνθρωποι με λυπούνται, με κοροϊδεύουν, με φοβούνται. Είμαι ολομόναχη...»

«Θα μείνεις πάντα παιδί! Τι μεγάλη τύχη! Και χαρά και λύπη να τα νιώθεις χωρίς τερτίπια.»

«Τερτίπια;»

«Εκείνα των ενηλίκων με το μυαλό ενός μεγάλου. Εκείνα που βασανίζουν τα συναισθήματα, τα γδύνουν, τα ντύνουν, τα μελετούν και τέλος τα καταχωνιάζουν. Μα, εσύ θα τα ζεις όλα με πάθος. Κι αυτό είναι ζωή! Να κάτι που γοητεύει το φεγγάρι και σου λέει τα μυστικά του. Κι αν όλοι το κοιτούν, κι αν όλους τους φωτίζει, λίγοι μονάχα ξέρουν τις αναμνήσεις του.»

«Ναι, αλλά θα 'θελα και...»

«Δεν μπορείς να το 'χεις. Όχι ακόμα.»

«Πότε;»

Η Ελιά δίστασε ν' απαντήσει. Πότε το μυαλό των μεγάλων θα ακούσει την καρδιά των παιδιών; Τότε! «Όταν... οι άνθρωποι μοιραστούν το αλάτι τους. Καθένας έχει κι από μια στάλα αλάτι. Για να νοστιμέψει η ζωή χρειάζεται το αλάτι όλων. Όσο το κρατάει για τον εαυτό του, όλο και κάτι λείπει. Και την παραγεμίζει με υλικά... κι έτσι μια πικραίνεται η ζωή, μια καίγεται... Και πίνει νερό πολύ για ν' αλλάξει τη γεύση και βαραίνει και δεν μπορεί να προχωρήσει.»

«Ωραία που μιλάς! Κι όμορφα που μου μιλάς! Σαν να μ' αγαπάς!»

«Μα, είσαι η Αθηνά και είμαι η Ελιά! Οι καλύτερες φίλες θα γίνουμε!»

«Λοιπόν, θα μείνω εδώ, μαζί σου, κι αν με κοροϊδέψει κανένας πάλι, θα του δώσεις μια με τα μεγάλα σου κλαδιά και...»

«Δεν μπορώ!»

«Μπορείς, αλλά δεν θέλεις!»

«Δεν μπορώ! Συμβολίζω την ειρήνη.» Όσο κι αν θα 'θελε να δώσει μια στους μικρόψυχους, ήταν σύμβολο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από να κρατάει συντροφιά και να εμπνέει. «Μα, συμβολίζω και τη γονιμότητα! Δίπλα στον κορμό μου και θα γεννήσεις τους πιο όμορφους στίχους! Χρυσοσκονισμένους, αλαβάστρινους, χαμογελιοφώτιστους. Ό,τι πρέπει για να στολίσεις το μονοπάτι σου.»

«Αυτό θα κάνω! Θέλω να φτιάξω το πιο όμορφο μονοπάτι του κόσμου! Να 'χουν πάντα ένα δρόμο ανοιχτό οι περιφρονημένοι!»

«Υπέροχα! Έναν όμορφο δρόμο και... μια συντροφιά ίσως;»

«Πώς;»

«Κάνε φου!» έδειξε την πικραλίδα κι έκλεισε πονηρά το μάτι η Ελιά. Κι αποκάλυψε το μυστικό!

Οι καρδιές, που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη, πικραλίδες ξανάρχονται σ' αυτό τον κόσμο. Και μ' έν' απαλό φου ψυχής ερωτοζωισμένης κι ανάσας παιδικής, δαντελωτά αεροπλανάκια σκορπούν στον ουρανό. Τούτο το μήνυμα να δώσουν: δεν είστε μόνοι! Σ' όσους άδικα καταδικάστηκαν ζωή τραχιά ν' ανηφορίζουν. Κι έτσι είναι στιγμές που νιώθουν πως η φύση τους παραστέκεται.

***

Ήταν μια -τεράστια (!)- ιστορία εμπνευσμένη από τον πίνακα και την ανάρτηση της Έλλης. Τα δαντελωτά αεροπλανάκια είναι δική της έκφραση. 

Οι καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη είναι στίχος από τις "Συνταγές μαγειρικής" των Χαΐνηδων.