Μικρή - μεγάλη

5 χρόνια τις χώριζαν. Μικρή διαφορά. Αυτά που ξεχείλωναν τις αποστάσεις ήταν τα επίθετα. Η μυαλωμένη, η κομψή, για τη μεγάλη. Το τρελό, το αλητάκι, για τη μικρή.

Ένα αόρατο και πανίσχυρο τείχος ορθωνόταν γύρω τους κάθε φορά που συναντιούνταν μες στο σπίτι. Κλεφτές ματιές παρακαλούσαν για συμφιλίωση, αλλά βλέμματα κοφτερά έμεναν πιστά στον ακήρυχτο πόλεμο. 

Κι ανάμεσά τους η μάνα και ο πατέρας. Ευτυχείς μες στη δυστυχία τους. Ευχαριστημένοι που γέμιζαν τις άδειες ώρες παινεύοντας τη μεγάλη. Ευχαριστημένοι και που δεν τους έμενε χρόνος να συζητήσουν τίποτα άλλο από τα ελαττώματα της μικρής.

Μικρή και μεγάλη ένιωθαν να ικανοποιούν τους γονείς κρατώντας τις αποστάσεις. Και κάθε φορά που κάποια λύγιζε, ένιωθε τύψεις. Πως πρόδιδε τους γονείς. Ένα αδιόρατο συναίσθημα ήταν αυτό. Ποτέ δεν το είχαν ονοματίσει.

Εκτός από σήμερα, που η μικρή τόλμησε να το σκεφτεί. Να ξεκαθαρίσει ότι περπατούσε τυφλά σε διαδρομή που είχαν χαράξει οι γονείς κι ότι δεν μισούσε τη μεγάλη!

Στεκόταν μακριά από τον κόσμο, γερμένη στον κορμό ενός δέντρου και κοιτούσε τον ουρανό. Εκεί, προβαλλόταν από την αρχή η ζωή τους. Σαν ταινία. Σινεφίλ. Από εκείνες με τις μεγάλες παύσεις, τις ανάσες να ακούγονται αντί μουσικής, τα αργά πλάνα που ακολουθούν.

Κι έτσι ξεκαθάρισε το συναίσθημα. Κι έγδυσε τη στεναχώρια των γονιών και είδε την ευχαρίστηση!

Προχώρησε προς τον κόσμο. Απέφυγε φίλους και συγγενείς και πλησίασε μια παρέα αγνώστων. Μιλούσαν για τη μεγάλη! Άναψε τσιγάρο κι έστησε αυτί. Πιο πολύ για την παρέα. Στην αρχή. Γιατί μετά ρουφούσε κάθε λέξη τους.

Πόσα κρατούσε, λέει, μυστικά η μεγάλη για να ευχαριστήσει τους γονείς. Πως χρώσταγε ένα σωρό μαθήματα. Πως είχε τρία χρόνια σχέση με έναν καθολικό. Πως φορούσε τα ρούχα που της αγόραζε η μαμά μόνο όταν κατέβαινε στο χωριό.

Και η μικρή θυμήθηκε πόσα μυστικά κρατούσε για να εκνευρίσει τους γονείς. Πως είχε περάσει όλα τα μαθήματα, πως είχε αρραβωνιαστεί με όλε τις επισημότητες,  πως φορούσε πάντα το φθαρμένο τζην μόνο όταν πήγαινε να δει τους γονείς.

Ένα κενό απέραντο την κάρφωσε στο έδαφος. Μα, βρήκε τη δύναμη και περπάτησε. Ως το ανοιχτό ακόμα μνήμα της μεγάλης. Η μάνα έκλαιγε στην αγκαλιά του πατέρα. Τους έσπρωξε με όλη της τη δύναμη. Τους πέταξε κάτω. Δεν την ένοιαξε. 

-Τι κρίμα να φύγει η μεγάλη, η μυαλωμένη και να μείνει στους γονείς αυτό το τρελό... κλαψούρισε κάποιος.

15 Αυγούστου, ανήμερα της γιορτής της, η μικρή γνώρισε για πρώτη φορά τη μεγάλη τη αδελφή. Ακούμπησε στο μνήμα και χάιδεψε ένα λουλούδι που δεν είχε πέσει, κρεμόταν στην άκρη. Κι άρχισε να του μιλά. Για όλα! Για πόσα! Ύστερα το έριξε στον τάφο. Δεν αποχαιρέτησε τη μεγάλη. Μόλις τώρα ξεκινούσε η κοινή τους ζωή. 

Την επόμενη κιόλας μέρα η μικρή μετακόμισε στο σπίτι της μεγάλης.Θέλησε να κάνει αυτό που πάντα ζητούσαν οι γονείς. Να μοιάσει στη μεγάλη. Δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για ένα καινούριο ξεκίνημα, μα δε ζητούσε μια νέα αρχή. Τη συνέχεια ήθελε να βρει. Να βρει πού κόπηκε το νήμα κι από εκεί να συνεχίσει. Μέχρι να φτάσει στο τέλος. Και γι' αυτό χρειαζόταν να ξανακάνει τη διαδρομή και για τις δυο. 

Άνοιξε τη ντουλάπα και χώθηκε μες στα ρούχα που η μεγάλη φορούσε μόνο μακριά από τους γονείς.

Ήταν μια τελευταία, τεράστια και... καταϊδρωμένη συμμετοχή μου στις family stories της Αριστέας.

Υ.Γ.: Τελικά, ήταν η προτελευταία συμμετοχή! Πρόλαβα ακόμα μία!