Ράσυ και Μολντ

Στη σκιά του γέρο-πλάτανου είχαν στήσει καβγαδάκι. Ποιος ήταν καλύτερος δάσκαλος;

Η Ράσυ, που εφάρμοζε καινοτόμες εκπαιδευτικές μεθόδους ή ο Μολντ, που μετέφερε στις νέες γενιές τη σοφία των παραδόσεων;

Κάπου-κάπου τους διέκοπτε το ποδοβολητό των μικρών. Τα κοιτούσαν τότε με συγκίνηση και τα συντρόφευαν στο παιχνίδι με το βλέμμα. Σαν αστραπή έρχονταν στο μυαλό τα παιδιά που είχαν περάσει από το σχολείο. Και ύστερα πάλι καβγαδάκι!

Στο Μολντ άρεσαν η τάξη και η καθαριότητα.

-Στην αίθουσα μαθαίνουν να τακτοποιούν τα πράγματά τους, στις αλάνες βρωμίζονται. 

Στη Ράσυ άρεσαν οι πειραματισμοί κι ο αθλητισμός. 

-Στις αλάνες μαθαίνουν τον κόσμο, στην τάξη πιάνονται.

Σαν αστραπές έπεφταν τα επιχειρήματα, μα κανένας τους δεν έκουγε, καθένας έλεγε. Κι αυτά έσκαγαν στο έδαφος φτιάχνοντας συννεφάκια από σκόνη.

Η Ράσυ κι ο Μολντ διέκοπταν τότε, τινάζονταν να φύγει το χώμα από πάνω τους, αναπολούσαν τα ατέλειωτα παιχνίδια τους στα χωράφια του μέθυσου Τζωρτζ και ύστερα πάλι καβγαδάκι!

Εκείνη τη μέρα, μπροστά στο σαλούν της Μαρτζ, οι γονείς συζητούσαν προβληματισμένοι. Αγαπούσαν κι εκτιμούσαν το ίδιο και τους δυο. Αυτό που τους απασχολούσε ήταν η μοναξιά της Ράσυ και του Μολντ.

Σαν αστραπή η αφήγηση του Πέρκιν θύμησε σε όλους την ιστορία της Ράσυ και του Μολντ. 

Τότε, πριν πολλά χρόνια, ήταν ερωτευμένοι. Στους στάβλους του Σερίφη Τέρλοου, συναντιόντουσαν κρυφά τ’ απόβροχα, που όλοι έμεναν κλεισμένοι μέσα για να προφυλαχτούν από την υγρασία και το κρύο. Μέλι τα λόγια τους και προσευχή οι όρκοι τους. 

Μέχρι που αποφάσισαν να κάνουν οικογένεια. Πώς θα μεγάλωναν τα παιδιά τους; Σαν αστραπή έσκασε το πρώτο καβγαδάκι κι ακολούθησαν αμέτρητα. Χώρισαν, συνέχισαν να καβγαδίζουν με κάθε αφορμή. Μα, κανένας τους δεν βρήκε ταίρι.

-Πρέπει να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους. Δεν βαρέθηκαν τόσα χρόνια μες στην υπερβολή; Τέλειωσε την αφήγηση ο Πέρκιν.

-Ζήτησε κανείς κρασί; Πετάχτηκε η Μαρτζ από το σαλούν. Η αναδουλειά την είχε αποκοιμίσει.

Τη συζήτησή τους διέκοψαν ποδοβολητά ανθρώπων. Ζητούσαν άλογα για τους φημισμένους αγώνες της πολιτείας.  Οι άνθρωποι αδιαφόρησαν για τη Ράσυ και το Μολντ, ήταν γι’ αυτούς δυο άχρηστα γέρικα άλογα, και κατευθύνθηκαν στα χωράφια με τα πουλαράκια.

Η Ράσυ κι ο Μολντ μ’ ένα βλέμμα αστραπή συμφώνησαν πως έπρεπε να σώσουν τα παιδιά. Τούτη η συμφωνία τούς θύμισε τα λόγια μέλι, τους ξανάνιωσε. Κάλπασαν στον αέρα! Οι άνθρωποι τρόμαξαν από το θέαμα κι έφυγαν.

Τα άλογα κοιτούσαν τη Ράσυ και το Μολντ που έσβηναν αγκαλιασμένοι. Πεσμένοι στο χώμα, έδιναν όρκους αγάπης. Σαν προσευχή.

***

Έγραψα για 'κείνα τα πείσματα, που τα ντύνουμε με διάφορες έννοιες και τ' αφήνουμε να μας χωρίζουν  από τους ανθρώπους, ακόμα κι από εκείνους αγαπάμε. Και συχνά μας στέλνουν στην παρέα ανθρώπων που μονάχα στην επιφάνειά τους θα βρούμε κάτι να μας ενώνει.

πηγή εικόνας

Ήταν η συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις, που, για μια ακόμα, διοργάνωσε άψογα η Μαρία. Διαβάστε τη δεύτερη συμμετοχή μου εδώ και όλες τις εμπνεύσεις μας από τις λέξεις της Ελένης εδώ.