Εφιάλτης με άρωμα κανέλας

Η ώρα ήταν έντεκα το πρωί. Ο παππούς ζητούσε κιόλας τον τρίτο του ελληνικό. Η γιαγιά αρνιόταν πεισματικά να του φτιάξει κι εκείνος την απειλούσε πως θα την χωρίσει. Κλαιγόταν για την άσπλαχνη γυναίκα που του φόρτωσε η άδικη μοίρα, η γιαγιά όμως δεν μπορούσε να διαθέσει άλλον από το χρόνο της για ν’ ασχοληθεί μαζί του. Η κόρη της μαγείρευε κι έπρεπε να ελέγξει. Το κοκκινιστό θέλει και μια πρέζα ζάχαρη. Η κόρη τής θύμιζε πόσα χρόνια μαγείρευε για την οικογένεια κι έκανε την κίνηση για την οποία η Βασούλα ανυπομονούσε. Στριμωχνόταν ανάμεσα στη γιαγιά και τη μάνα, πλησίαζε στην κουζίνα όσο πιο πολύ μπορούσε και περίμενε. Να ανοίξει η μάνα το βαζάκι, να βάλει μέσα το κουτάλι, να πέσει η κανέλα μες στην κατσαρόλα και να μυρίσει το σπίτι σαν χριστουγεννιάτικο γλυκό!

Έτσι κυλούσαν οι Κυριακές.

Η σκόνη από την κανέλα σκέπαζε την κατσαρόλα, απλωνόταν σα σύννεφο στο χώρο κι έπνιγε τη Βασούλα. Προσπαθούσε να αναπνεύσει. Μάταια. Και ξυπνούσε μες στον τρόμο. Η ώρα ήταν τέσσερις τα ξημερώματα.

Έτσι κυλούσαν οι νύχτες. Στην αγρύπνια και τον εφιάλτη της κανέλας.

Οι Κυριακές με το άρωμα της κανέλας είχαν ξεμείνει στα παιδικά χρόνια, η γιαγιά κι παππούς είχαν πεθάνει, η μάνα, καθηλωμένη στο κρεβάτι, παρακαλούσε να πεθάνει και η Βασούλα ήταν πια πενήντα πέντε χρόνων. 

Κατά τις πέντε έφτασε στο εργοστάσιο. Ο άντρας της την περίμενε. Όπως κάθε βράδυ. Και πάντα φύλαγε ένα τσιγάρο γι’ αυτή την ώρα της βασανιστικής αναμονής. Τραμπούκοι έκαναν συνέχεια επιθέσεις και φοβόταν πως ήταν θέμα χρόνου να ανακαλύψουν πως κάποια γυναίκα από την απεργία κυκλοφορούσε μόνη της μες στη νύχτα. 

Άναβε το τσιγάρο, κοιτούσε μια το ρολόι, μια το δρόμο. Όλες οι αισθήσεις του σε επιφυλακή. Και η σκέψη στο γιο τους. Δεν τολμούσε να του ζητήσει τίποτα. Είχε μόλις ανοίξει το σπιτικό του, γυναίκα έγκυο να φροντίσει κι ένα μεγάλο παράπονο που οι γονείς του πάντα μπλέκονταν σε «φασαρίες»…

Επιτέλους, είδε τη Βασούλα. Ξεκλείδωσε, την έσπρωξε απαλά μέσα, ξανακλείδωσε, την έπιασε από το χέρι και πήγαν μέσα, να ζεσταθεί, να ξεκουραστεί.

Ήταν χλωμή κι εξασθενημένη. Υποψιαζόταν πως ο εφιάλτης που τη βασάνιζε είχε να κάνει με τη μάνα της. Χωρίς χρήματα και ρεύμα, με λιωμένη ψίχα στο νερό και ζάχαρη για φαγητό, έλιωνε η κατάκοιτη στο κρεβάτι και ήταν μια άδικη κι απάνθρωπη πληρωμή για όσα είχε προσφέρει μια ολόκληρη ζωή.

Δοκίμασε μια ακόμη φορά. «Τι σε τρομάζει κάθε βράδυ, Βασούλα μου; Έχεις ανάγκη τον ύπνο. Πρέπει να ξεκουράζεσαι. Πες μου. Ίσως βοηθήσει…»

Η Βασούλα δεν τολμούσε να πει στο Θωμά. Να πεινάνε, να μην μπορούν να στηρίξουν το μοναχοπαίδι τους, να βλέπει τη μάνα της σε αυτή τη φρικιαστική κατάσταση και να ομολογήσει πως το μόνο που ονειρευόταν ήταν ένα πιάτο κοκκινιστό; Πως περπατούσε καθημερινά ως το εστιατόριο του Μπαλίκα μήπως και πετύχει στις προθήκες του με τα μαγειρευτά το φαγητό που είχε στοιχειώσει τη σκέψη της; Ντρεπόταν για τον εφιάλτη της.

Κι όχι μόνο γι’ αυτόν. Ντρεπόταν που είχε εξασθενήσει τόσο και είχε γίνει βάρος τη στιγμή που ο Θωμάς και ο αγώνας τη χρειάζονταν.

Ο Καλαϊτζίδης έφτασε στο εργοστάσιο πρωί – πρωί. Η προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου ήταν για τις δέκα, όμως ήθελε να προλάβει να μιλήσει με όλους, να ανακαλύψει εκείνες τις ανθρώπινες ιστορίες που μάλλον θα συγκινούσαν τους αναγνώστες της εφημερίδας του και που θα έκαναν δεκτό το δισέλιδο αφιέρωμα, που σκόπευε να προτείνει. 

Η απεργία είχε ξεκινήσει τη μέρα που είχε πεθάνει η μητέρα του. Η είδηση για τον αγώνα που ξεκινούσαν μια χούφτα ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, που εργοδοσία και κράτος είχαν αποφασίσει ένα άδικο τέλος γι’ αυτούς, μπλέκονταν με τις διηγήσεις της μάνας του για την οικογένειά τους. «Μια χούφτα ταλαίπωροι γανωματήδες ήταν που ‘λιωσαν στο περπάτημα και σαν τους κυνήγησαν από την Τραπεζούντα, ήπιαν φαρμάκι στην Ελλάδα.»

Πόσες φορές δεν του είχε ζητήσει η μάνα του να γράψει τις μνήμες της; «Να κάνεις βιβλίο τις αδικίες που μας ‘φαγαν τη ζωή. Αυτά που θυμάμαι, αυτά είναι η δύναμή μου πια. Μην την αφήσεις να χαθεί…» Πόσες φορές δεν της είχε χαϊδέψει τα μαλλιά. «Θα το κάνουμε, μάνα. Μόλις βρω χρόνο. Κάνε λίγο υπομονή…» Έγραφε τότε παντού και μανιωδώς, ανοησίες και ψέματα, προκειμένου να μαζέψει χρήματα για το όνειρό του: ένα σπιτάκι. Η ιστορία των γανωματήδων που περπατούσαν μέρα νύχτα και συχνά δεν είχαν ένα κεραμίδι να βάλουν από κάτω την οικογένειά τους, είχε στοιχειώσει τα παιδικά του χρόνια.

Και το σπιτάκι το αγόρασε, μα δεν βρήκε ποτέ χρόνο και η μάνα του χάθηκε. Μαζί και οι μνήμες της. Όσο κι αν προσπαθούσε να θυμηθεί, μόνο σκόρπιες φράσεις έφερνε στο μυαλό του.

Βρήκε τους απεργούς αναστατωμένους. Η Βασούλα περνούσε πια τις νύχτες της στο εργοστάσιο. Και το πρωί, αποκαμωμένη από τις συζητήσεις, κοιμόταν, επιτέλους, για λίγες ώρες, μα πάντα ξυπνούσε από τον ίδιο εφιάλτη. Που τώρα γνώριζαν όλοι. Μπορεί να αστειεύτηκαν, όμως κανένας δεν την έκανε να ντραπεί. Μήπως ο Θωμάς δεν ονειρευόταν πως γινόταν πρωταγωνιστής του κινηματογράφου και τον παρακαλούσε το αφεντικό για ένα αυτόγραφο; Μήπως η Ελένη δεν ονειρευόταν πως αποκτούσε εξοχικό δίπλα στη θάλασσα; Μήπως ο Γιώργος δεν είχε ξοδέψει πέντε ολόκληρα ευρώ για να πάρει σιροπιαστά;

Έτσι, ο Καλαϊτζίδης έμαθε κι αυτός για τον εφιάλτη με άρωμα κανέλας και με τα γέλια η Βασούλα συνήλθε πιο γρήγορα. Κι ο Θωμάς της χάιδεψε τα μαλλιά. «Θα δικαιωθούμε! Κάνε λίγο υπομονή…»

Ο Καλαϊτζίδης χαμογέλασε πικρά. Κι αν η Βασούλα δεν αντέξει μέχρι να δικαιωθούν;

Σε λίγο άρχιζε η συνέντευξη τύπου. Έφυγε. Μάταιη του φάνηκε η ιδέα του για το αφιέρωμα. Θα ασχολιόταν, λοιπόν, με κάτι πιο χρήσιμο. Το σπίτι πια δεν τον χωρούσε. Για χάρη του είχε στερήσει από τη μάνα μια χαρά και δεν του το συγχωρούσε. Γι’ αυτό και είχε αποφασίσει να το πουλήσει. Προσπάθησε να επισπεύσει τις διαδικασίες και το κατάφερε. Σαν του έφυγε αυτό βάρος, έβαλε σκοπό να διώξει και την ενοχή για εκείνη τη δύναμη που άφησε να χαθεί…

Η Βασούλα έδινε οδηγίες. «Τώρα σβήσε με το κρασί.» και «Τη ζάχαρη μην ξεχάσεις! Κόβει την ξινίλα της ντομάτας.» και «Περίμενε! Τώρα θα ρίξουμε και την κανέλα!»

H Βασούλα πλησίασε κι ο Θωμάς άρχισε να ρίχνει αργά-αργά την κανέλα. Η Βασούλα πήρε βαθιά ανάσα. Κι άλλη! Κι ακόμα μία! Αυτή η Δευτέρα μύριζε σα χριστουγεννιάτικο γλυκό! Κι έμοιαζε με μια μέρα των παιδικών της Χριστούγεννα! Γιατί μπορούσε να ονειρεύεται. 

Χάρη στα χρήματα του Καλαϊτζίδη, η μάνα δεν βογκούσε. Το σπίτι της και τα σπιτικά των άλλων απεργών είχαν τα απαραίτητα. 

Και τώρα, που θα πήγαιναν την κατσαρόλα στο εργοστάσιο, για να φάνε όλοι μαζί, θα συζητούσαν για τη συνέχεια του αγώνα τους, για την προσπάθεια να λειτουργήσουν οι ίδιοι το εργοστάσιο. Ενωμένοι πάντα και δυναμωμένοι τώρα από την ελπίδα με άρωμα κανέλας.

Ήταν ακόμα μία συμμετοχή μου - παράδειγμα για το Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη. Αφήνουμε τη φαντασία μας ελεύθερη, μοιραζόμαστε εμπειρίες και προβληματισμούς και γράφουμε ιστορίες με πρωταγωνίστρια την αλληλεγγύη και συμπρωταγωνίστριες τις συνταγές για το ebook που θα διαθέσουμε στο blogaki 2017. 

Στέλνετε τις συμμετοχές σας στο μέηλ μου μέχρι τις 15 Μάρτη. Διαβάζετε εδώ περί αλληλεγγύης.

Και μην ξεχνάτε:

Να διαβάζετε το συλλογικό μας διήγημα "Το κόκκινο νυφικό".

Να στέλνετε τις συμμετοχές σας στο 1ο Δρώμενο χαϊκού μέχρι τις 22 Φλεβάρη.