Ακόμα και τώρα η ζωή είναι ωραία!

Τώρα, που για πάντα κλείνουν τα ματόθυρα,

ακόμα και τώρα η ζωή είναι ωραία!

Τώρα! Που έμαθα τα γινάτια και τα χούγια σου. Που ανακάλυψα σε ποια σοκάκια κρύβονται οι πίκρες σου και σε ποιες αυλές ανθίζουν οι χαρές σου. 

Τώρα! Που έμαθα τι λαχταράει το κορμί και τι ποθεί η καρδιά μου. Που ανακάλυψα σε ποια σοκάκια παρηγοριέται η ψυχή και σε ποιες αυλές γεμίζει η αγκαλιά μου.

Τώρα, βρε ζωή, πάμε άλλη μια παρτίδα; Στα ίσα αυτή τη φορά!

Τις ομορφιές σου τις χάρηκα. Για τις στεναχώριες μετανιώνω. Εγώ ήθελα να γράφω στίχους κάτω από το φεγγάρι, μα χάρισα όλα τα νυχτέρια μου στα μοιρολόγια. Δώσε μου μιας Κυριακής απόγευμα και μια έρημη ακρογιαλιά, να ουρλιάξω τον πόνο, να φύγει από μέσα μου το σκοτάδι. Και ύστερα ενός Σαββάτου βράδυ και μια πανσέληνo, να γράψω το πιο όμορφο ποίημα για σένα και το φως σου, ζωή!

Τώρα! Που για πάντα θα κλείσουν τα ματόθυρα, φέρε μου όλους τους ανθρώπους που πολύ αγάπησα. Ένα τελευταίο "σ' αγαπώ" με τα μάτια ν' αφήσω γι' αποχαιρετισμό στα δάκρυά τους. 

Αφιερωμένο στο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας. 

Αφιερωμένες στο Συμπόσιο και στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης οι αναρτήσεις του Woman's magazine μέχρι τις 21 Μάρτη:

Εικόνες: *by this-is-the-life2905 *by this-is-the-life2905 *by ErinBird *by this-is-the-life2905