Συμπόσιο ποίησης και Δρώμενο Φωτογραφίζειν (2σε1!)

"Η αμοιβή της ποίησης δεν είναι η φήμη ή ο έπαινος, αλλά η μέθη. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι ατάλαντοι ποιητές αρνούνται να ζήσουν χωρίς αυτήν."

Χάρης Βλαβιανός

by Shum-a

                    Ξεσήκωσα απόψε τις αμυγδαλιές 

                    να πουν ένα παλιό τραγούδι,

                    της ζωής τις αδικημένες αγκαλιές 

                    να χαϊδέψω απαλά σα χνούδι 

                    Ζήτησα απόψε απ' τις μανταρινιές 

                    να πουν του φεγγαριού τραγούδια,

                    για να ανθίσουν της ζωής οι γρατσουνιές 

                    σαν πέφτουν καταγής τα φλούδια 

                    Ζήλεψαν το γλέντι στις αετοφωλιές 

                    κι έστησαν το χορό της λευτεριάς,

                    "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερες καρδιές 

                    παρά ζωή της σιδεριάς!"

                    Ήρθανε και οι γλάροι απ' τις θαλασσιές 

                    κι έσμιξαν στο χορό της ξαστεριάς,

                    "στ' αγιάζι, στα μπουρίνια και στις χαλασιές,

                    παρά στεγνή ζωή στεριάς!"

Ήταν η συμμετοχή μου στο Συμπόσιο ποίησης. Η Αριστέα ζήτησε να γράψουμε ένα ποίημα με κάποια από τις λέξεις: ζω, ζωή, ζωντανός. Επισκεφτείτε το blog "Η ζωή είναι ωραία" για να απολαύσετε τις συμμετοχές. 

***

                    Ανάψανε τον προβολέα

                    και λούστηκα στης σκηνής το φως.

                    Αδιαφορώ για τον υποβολέα

                    -είμαι ένας μικρός θεός!-

                    και λέω λόγια της καρδιάς.

                    Τούτη η δόξα η φευγαλέα,

                    τα φιλαράκια μου σκορπά.

                    Όσο κι αν είμαι θαρραλέα,

                    στη γύμνια μου η ψυχή λυγά.

                    Και σβήνω το φως με δάκρυα καρδιάς…

Ήταν η συμμετοχή μου στο Δρώμενο Φωτογραφίζειν. Η Μαρία ζήτησε να συνοδεύσουμε τη φωτογραφία μας με ένα ποίημα, δικό μας ή άλλου. Πολύ όμορφες οι συμμετοχές, περάστε από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά" να τις δείτε!

Έπαιξα με τα φυλλαράκια και τα φιλαράκια κι έγραψα για εκείνη τη στιγμή στη ζωή μας που κάνουμε την υπέρβαση. Κι όσο κι αν οι άνθρωποι γύρω μάς ζητούν να την κάνουμε, όταν βλέπουν πως τα καταφέρνουμε, δεν το αντέχουν...