Σαν πόρτες ήταν ανοιχτές... κοντά σας όλη μου η ζωή!

Τα αδέρφια της Καιτούλας είχαν μεγαλώσει και ήθελαν να παντρευτούν. Οπότε, έπρεπε κι εκείνη να δεχτεί, επιτέλους, να αποκατασταθεί! Άλλωστε, ήταν πια μεγαλοκοπέλα. Οι γονείς ήταν αποφασισμένοι να την παντρέψουν με τη βία κι έτσι, έφυγε νύχτα, με τα ρούχα που φορούσε, για την Αθήνα.

Εκεί αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί. Κι έκανε δουλειές που δεν θα τις άντεχε, αν τόσο δεν επιθυμούσε την ελευθερία της. 

Όταν γνώρισε το Βασίλη, μιλούσε για τις θυσίες που έπρεπε να κάνουν για την ελευθερία. Για τον αγώνα που έπρεπε να συνεχίσουν. Εκείνον του '21 κι εκείνον του '40.

Η Καιτούλα, πρώτη φορά στη ζωή της, πήρε το λόγο και μίλησε μπροστά στους άντρες! Και είπε πως, ακόμα κι αν διώξουν τη χούντα, οι γυναίκες δεν θα ελευθερωθούν. Κάποιοι συμφώνησαν σιωπηλά, κάποιοι χαμογέλασαν. Ο Βασίλης όμως, μίλησε θερμά για τα δικαιώματα των γυναικών και θύμισε τις αντάρτισσες του βουνού.

Από εκείνο το βράδυ, Καιτούλα και Βασίλης, έγιναν αχώριστοι. Μέχρι που έπιασαν το Βασίλη. Η Καιτούλα δούλευε σκληρά για να του στέλνει δέματα, ώσπου έχασε τα ίχνη του. 

Μετά από καιρό πολύ τον βρήκε στην πόρτα της, μες στα αίματα. Και μόνη της έπρεπε να το φροντίσει, γιατί ο Βασίλης, κάθε φορά που τον πλησίαζε άνθρωπος, εκτός από τη Βασούλα, ούρλιαζε και χτυπιόταν. Κι εκείνη έψαχνε γιατρούς που μπορούσε να εμπιστευτεί και ρωτούσε πώς μπορούσε να τον γιατροπορέψει. Και δούλευε σκληρά. Και δεν θα άντεχε την κατάσταση, αν τόσο δεν αγαπούσε το Βασίλη.

Το '74 η Καιτούλα άφησε για μια ακόμη φορά το σπίτι της και γύρισε στην επαρχία. Για να αλλάξει ο Βασίλης παραστάσεις, να ξεχάσει, να αναπνεύσει καθαρό αέρα. 

Ο Βασίλης ήταν ερείπιο. Δεν έβλεπε καλά, δεν άκουγε καλά, το ένα του χέρι ήταν αχρηστευμένο, είχε συνέχεια ζαλάδες. Και μνήμες από τα παιδικά του χρόνια κι από τα κυνηγητά κι από τη δικτατορία, που τον τρέλαιναν. Αλλά η Καιτούλα τον κοιτούσε στα μάτια κι έλιωνε. 

Η Καιτούλα ήταν ένα ερείπιο. Είχε γεράσει πρόωρα, είχε αποστεωθεί. Αλλά ο Βασίλης την κοιτούσε στα μάτια κι έλιωνε. Και μπορεί να του έπαιρνε ώρες, αλλά έπλενε τα πιάτα και σφουγγάριζε, όταν εκείνη έλειπε, για να την ξεκουράσει. 

Ήρθε το περιβόητο '81 και οι δυο τους πήραν μια ανάσα. Πολύ μικρή. Γιατί η καρδιά του Βασίλη σταμάτησε να χτυπά ένα βράδυ. Και η Καιτούλα δεν θα είχε αντέξει τον πόνο, αν τόσο δεν επιθυμούσε να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του Βασίλη. 

Η οικογένεια του Κυριάκου είχε στενούς δεσμούς με το ΠΑΣΟΚ από την εποχή της Γερμανίας κι όταν το κόμμα πήρε τις εκλογές, αποφάσισε πως έπρεπε και ο Κυριάκος να χωθεί κάπου. Εκείνος, αριστερός και κουρασμένος, ήθελε μονάχα να αράξει κάπου. Και να ζήσει με την Καιτούλα όσα χρόνια του απέμεναν.

Γνωστοί και φίλοι έπεισαν την Καιτούλα να βάλει στη ζωή της τον Κυριάκο. Για να ξεκουραστεί επιτέλους κι εκείνη και για να έχει μια συντροφιά. Δέχτηκε. Τον συμπαθούσε, γιατί ήταν ευγενικός και καλός μαζί της, μα δεν τον αγαπούσε. 

Αλλά η οικογένεια του Κυριάκου δεν ήθελε για νύφη την αγράμματη κι απένταρη και γριά Καιτούλα. Διέδιδαν παντού πως ήθελε να μπει στην καλή τους οικογένεια για να φάει και την έβριζαν. Γι΄αυτό και ο Κυριάκος ζήτησε από την Καιτούλα να βλέπονται κρυφά.

Το ποτήρι ξεχείλισε! Έδιωξε τον Κυριάκο κι έγραψε ένα γράμμα στην οικογένειά του. Τους έλεγε πως περιφρονεί το χρήμα και πως περιμένει τη μέρα που οι κομμουνιστές θα το καταργήσουν! Και τελείωνε γράφοντας πως δεν θέλει να συγγενέψει "με μια οικογένεια όπου υπάρχει σοβαρότις μηδέν". Αυτό το τελευταίο, το "σοβαρότις μηδέν", το θεωρούσε πολύ βαρύ, αλλά πίστευε πως τους άξιζε.

Η Καιτούλα ξεριζώθηκε ξανά. Για να γλιτώσει από την οικογένεια του Κυριάκου, έφυγε... Δεν στενοχωρήθηκε για τον Κυριάκο, γιατί, αν και ήταν ευγενικός και γενναιόδωρος, "τα κομμουνιστικά τα μιλούσε σαν πρόβατο"! Ενώ ο Βασίλης της... Αχ, ο Βασίλης! Τα μιλούσε κι έπαιρνε φωτιά!

Αχνά θυμάμαι την Καιτούλα. Ερχόταν σπίτι μας με το τεράστιο χαμόγελό της κι έπεφτε στο πάτωμα να παίξει μαζί μου. Και πόσο χαιρόταν όταν οι κούκλες μου κατέβαιναν στην απεργία!!!

(Και το "σοβαρότις μηδέν" ήταν μια έκφραση που είχε μείνει και τη χρησιμοποιούσαμε συχνά.)

Όσοι είχαν γνωρίσει την Καιτούλα και το Βασίλη, θυμόντουσαν δυο ανθρώπους καλοσυνάτους κι ευγενικούς, πάντα έτοιμους να βοηθήσουν από το υστέρημά τους. Δυο ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να χαρούν τον έρωτα και τη ζωή, όμως ποτέ δεν κούνησαν το δάχτυλο, δεν έκριναν, δεν υπέδειξαν. 

Δυο Ανθρώπους τιμώ και θυμάμαι σήμερα. Τα ονόματά τους δεν θα τα διαβάσετε στις σελίδες της ιστορίας, δεν θα τα ακούσετε στις επετείους. Θα βρείτε όμως το αποτύπωμά τους στις καρδιές...

***

Συμμετοχές: 

⇢"Δεν άντεξε!" - Άννα (Ατενίζοντας)

⇢"Για τον Σολωμό Σολωμού και τον Τάσο Ισαάκ" - Κική (Εκφράσου)
⇢ "Προανάγνωση στο Γεντί - Κουλέ" - Μαρία (Απάγκιο)

*ο τίτλος της ανάρτησης από τους στίχους της "Επιστολής"*