Ένα όνειρο στο μπαλκόνι

Ο Κωσταντής ορφάνεψε μικρός. Η μάνα είχε πεθάνει στη γέννα, δεν τη θυμόταν. Κι από τον πατέρα λίγες αναμνήσεις είχε. Ήταν δάσκαλος, μα το μεράκι του ήταν η παραδοσιακή μουσική και νανούριζε το μοναχογιό του παίζοντας στην κιθάρα του μαντινάδες.

Όταν έμενε μονάχος, γρατζούναγε την κιθάρα και γαλήνευε η ψυχούλα του. Αχ και να γνώριζε κάποιον να του μάθει όλα τα μυστικά της!

Και η ευχή του πραγματοποιήθηκε! Εμφανίστηκε νέος γυρολόγος στη γειτονιά που διαλαλούσε την πραμάτεια του τραγουδιστά και με τη συνοδεία μιας κιθάρας. Έτρεξε αμέσως ο Κωσταντής κι έκανε συμφωνία: θα τον βοηθούσε, θα του κρατούσε συντροφιά στο δρόμο κι εκείνος θα του μάθαινε να παίζει κιθάρα. 

Έτσι έγινε γυρολόγος. Την αγάπησε τη δουλειά. Γύριζε λεύτερος στις γειτονιές και ήταν κύριος του εαυτού του. Γρήγορα όμως οι πελάτες του άρχισαν να κάνουν μόνοι τα ψώνια τους στα εμπορικά.

Στις αναδουλειές διάβαζε τα τετράδια του πατέρα. Γεμάτα στίχους και νότες παραδοσιακών τραγουδιών με σημειώσεις για την καταγωγή τους και παραλλαγές. 

Και το ‘κανε συνήθειό του όπου πήγαινε να ρωτά και να συμπληρώνει τις πληροφορίες. Πόσο τον βασάνιζε το ρώτημα που ‘χε φαίνεται πολύ απασχολήσει τον πατέρα: ποια η καταγωγή του τραγουδιού «Μενεξέδες και ζουμπούλια»; Μικρασιάτικη ή κεφαλλονίτικη;

Όταν άκουσε εκείνη τη φωνή αηδονιού να τραγουδά τους στίχους του, ρίγησε! Σήκωσε το κεφάλι και την είδε στο μπαλκόνι. Και την ερωτεύτηκε! Αχ, πώς χάιδευε τα λουλούδια της!

Της έπιασε κουβέντα για το τραγούδι κι εκείνη του ‘λυσε όλες τις απορίες. Όχι επειδή ήταν δασκάλα, αλλά γιατί αγαπούσε πολύ τα ζουμπούλια και είχε μάθει τα πάντα γι’ αυτά.

Ώρες ατελείωτες στάθηκε κάτω από το μπαλκονάκι της. Της ζητούσε να του τραγουδά στίχους και ονειρευόταν πως θα φτιάξει, επιτέλους, τη δική του οικογένεια με τη δασκαλίτσα του. Μα δεν τολμούσε να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. 

Ώσπου μια μέρα του φώναξε «Σ’ αγαπώ!» Και πριν προλάβει να της απαντήσει, του ‘ριξε ένα φάκελο κι έπεσε από το μπαλκόνι. 

Ο Κωσταντής λιποθύμησε από το σοκ. Μόλις συνήλθε, ρώτησε για τη δασκαλίτσα του. Απάντηση δεν πήρε. Άνοιξε το φάκελο:

«Επιστολή αποχαιρετισμού

Σ’ ερωτεύτηκα. Δεν έπρεπε. Έχω δώσει όρκο στον πρώτη  μου αγάπη πως θα μείνω πιστή στην ανάμνησή της. Πώς να ζήσω έτσι;»

Σηκώθηκε να την ψάξει, να μάθει τι είχε απογίνει. Κι από μακριά σα ν’ άκουσε τη φωνή της… να τραγουδά το «Μενεξέδες και ζουμπούλια»:

«Τι ωραία πουν’ τα βράδια

μια βαρκούλα με πανί,

ένας νέος ν’ ακομπανιάρει

και μια νέα να τραγουδεί...»

***

(εικόνα ιστορίας: by FabbioCembranelli)

Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή μου στο αγαπημένο "Παίζοντας με τις λέξεις". Η Μαρία και πάλι μας φιλοξένησε και μας έδωσε την ευκαιρία να παίξουμε, έτσι όπως μόνο εμείς ξέρουμε!!! Δείτε όλες τις συμμετοχές και μάθετε ποια και ποιος κρυβόταν πίσω από κάθε μία.

Οι λέξεις με ενθουσίασαν αυτή τη φορά! Αλλά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές, δεν είναι οι πρωταγωνίστριες της ιστορίας μου...  Με παρέσυραν σε ιστορίες και ήρωες και πέρασαν σε δεύτερη μοίρα...

Για την ιστορία αντιγράφω από εδώ: 

"Το τραγούδι «Μενεξέδες και Ζουμπούλια» θεωρείται παραδοσιακό επτανησιακό τραγούδι που τραγουδιέται ακόμη και σήμερα κυρίως στις χορωδίες των νησιών.

Ταυτόχρονα όμως ιστορία του χάνεται και στα βάθη της Μικράς Ασίας, με μικρές παραλλαγές στη μελωδία, την εναρμόνιση και τους στίχους.

Τι κι αν το βαλσάκι παραπέμπει στη Δύση και ο τρίσημος ρυθμός του θυμίζει Επτάνησα. Στα 3/4 είναι επίσης γραμμένα πολλά υπέροχα μικρασιάτικα τραγούδια που πέρασαν και στην υπόλοιπη, νησιωτική κυρίως Ελλάδα.

Τι κι αν η μικρασιάτικη εκδοχή του επαναλαμβάνει τη φράση έιβ Αλλάχ που παρά τη θρησκευτική χροιά της (σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Μα το Θεό») ουσιαστικά αντικαθιστά το δικό μας... «όπα». Στην πιο δυτικότροπη το έιβ Αλλάχ γίνεται έι-βαλά ή ακόμα και ει-βαλά ή εξαφανίζεται, όπως στην εκτέλεση που ακολουθεί."