Η ιστορία του τόπου μας

Χάρη στην Αριστέα και τον Τάσο Κάβουρα έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο του Γιώργη Κάβουρα. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

(Η ζωή είναι ωραία όταν δεν ξεχνάς και μοιράζεσαι!)

Τοποθεσίες του τόπου μας. Που βάφτηκαν με το αίμα εκείνων που αγωνίστηκαν για τη λευτεριά και των λακέδων των ισχυρών που αγωνίστηκαν για το μίσος.

Ονόματα του τόπου μας. Αγωνιστών που κυνηγήθηκαν και προδοτών που δοξάστηκαν.

Γεγονότα του τόπου μας. "Ο εμφύλιος ήταν αποτέλεσμα της ασυλίας που έδωσε ο Τσόρτσιλ στους συνεργάτες των Γερμανών και την ανεξέλεγκτη δράση των εθνικοφρόνων Γερμανοτσολιάδων εναντίον των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

Αρχές του 1946 εξοπλίζονται με σύγχρονα όπλα οι παρακρατικές οργανώσεις και με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται η δράση των συμμορίτικων ομάδων. Ο πόλεμος εμαίνετο, μόνο που ήταν μονόπλευρος. Από το χωροφυλακίστικο και χίτικο παρακράτος. Ο Μαγγανάς και οι άλλες συμμορίες δεν άφηναν τίποτα όρθιο."

(απόσπασμα από το βιβλίο "Μη με ξεχάσεις")

Αυτή είναι η ιστορία του τόπου μας. Και τη διάβασα αυτή τη φορά γραμμένη από το Γιώργη Κάβουρα. Με τόσες λεπτομέρειες, που όμως καθόλου δεν κουράζουν. Αντίθετα, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, που κυλούν σα νερό, ξεδιπλώνονται στιγμές συγκινητικές, τρυφερές κι αστείες, το μεγαλείο και η μικρότητα της ανθρώπινης ψυχής, η αστείρευτη δύναμη που κρύβεται μέσα μας, η ομορφιά της ζωής και του αγώνα για το δίκιο, η εφευρετική και δημιουργική αγάπη και το στείρο μίσος.

Κι ακόμα εκείνα τα μικρά της επόμενης μέρας από την τραγωδία που σε οδηγούν στην ανατριχιαστική διαπίστωση πως ακόμα κι όταν η ιστορία εξελίσσεται μπροστά τα μάτια σου, ακόμα κι όταν γίνεσαι πρωταγωνιστής της, μπορεί και να μη συνειδητοποιηθείς. Μπορεί να συνεχίσεις την επόμενη μέρα, με τα σημάδια στο σώμα και την ψυχή ίσως, αλλά με το μυαλό ανέγγιχτο, δηλαδή άδειο από τις σκέψεις εκείνες που βοηθάνε την ανθρωπότητα να κάνει το βήμα προς τα μπροστά....

"Μη με ξεχάσεις", λοιπόν. Μια φράση που σφυρίζει στα αυτιά όσων την άκουσαν από τους ετοιμοθάνατους. 

Ο Κάβουρας τους θυμάται όλους. Και τιμά όσους, σε μέρες που ακόμα κι ένα βλέμμα μπορεί να οδηγούσε σε θάνατο, σήκωσαν τα μάτια και κοίταξαν τους κυνηγημένους, άπλωσαν τα χέρια και τους έδωσαν ένα κομμάτι ψωμί. Μοναδικές στιγμές αλληλεγγύης!

***

Κλείνοντας αναρωτιέμαι: Αν όχι μονάχα δεν τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας, αλλά τιμήθηκαν και μέχρι σήμερα γράφονται ύμνοι γι' αυτούς, αν οι ιδεολογικοί και φυσικοί τους απόγονοι αποφασίζουν για τις ζωές μας, τι είδους αξιοπρέπεια είναι αυτή που στωικά μας αφήνει να τα ανεχόμαστε όλα αυτά, αλλά μας ξεσηκώνει να βγούμε στο δρόμο μέχρι σήμερα για τα παιχνίδια των ισχυρών; Που φυτεύουν συνέχεια σπόρους για νέες τραγωδίες;