Μάνα

Κήπος φροντισμένος, γεμάτος ανθισμένος λουλούδια. Στο κέντρο μια τεχνητή λιμνούλα, δίπλα της εξοχικό σαλονάκι. Νωρίς το απόγευμα οι δυο φίλες, η Νίκη και η Χαρά, πίνουν τον καφέ τους. Η Νίκη διαβάζει εφημερίδα, η Χαρά κάποιο βιβλίο.

-Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να διαβάζω Ντίκινσον ανάμεσα στα πανέμορφα λουλούδια σου, Νίκη μου!

-Δεν είναι παράδεισος;

-Τι νέα από την κόλαση;

-Τι;

-Τι διαβάζεις, ρωτάω;

-Για τη μάνα που παράτησε... Χαρά, ξέρω ποια είναι! Το βράδυ γύριζα από το γυμναστήριο και είδα τη μικρή του περιπτερά να φεύγει τρέχοντας από το σημείο που βρήκαν το μωρό. Και μου φάνηκε πως άκουσα κλάματα μωρού…  Και… την είχες προσέξει τελευταία; Είχε στρογγυλέψει… Αυτή είναι! Θα πάρω την αστυνομία! Μου ‘θελε έρωτες στα είκοσι!

-Κι εσύ στην ηλικία της έζησες το μεγάλο σου έρωτα.

-Παράλληλα όμως σπούδαζα και κρατούσα την εταιρία του πατέρα μου! Κάποιες γυναίκες απλά δεν είναι άξιες να γίνουν μανάδες.

-Και η ξαδέλφη σου, η Ματίνα, σε αυτή την ηλικία, κρατούσε σπίτι με τρία ανήλικα ορφανά και δούλευε στα χωράφια σαν άντρας. Αν σε συγκρίνω με τη Ματίνα…

-Είναι ώρα αυτή για τις σοφιστείες σου; Δεν εξοργίζεσαι εσύ;

-Εξοργίζομαι που δίνουμε εξουσία σε τρελούς να σκοτώνουν παιδιά με βόμβες  κι εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σ’ ένα απελπισμένο κορίτσι!

-Ο κόσμος είναι μια κόλαση κι εμείς…

-Εξοργίζομαι μ’ εμάς τις δυο, που ξέραμε τι περνάει αυτό το κορίτσι και δεν κάναμε τίποτα…

-Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Ίσως ο πατέρας τη βίαζε και τη χτυπούσε, αλλά δεν είχαμε αποδείξεις.

-Δεν είχαμε αποδείξεις για να τη βοηθήσουμε, αλλά έχουμε αποδείξεις για να την καταδικάσουμε; Τι βολικό! Και πόσο απάνθρωπο! 

-Απάνθρωπη εγώ; Ξέρεις τον καημό μου, Χαρά… Πώς ν’ αφήσω ατιμώρητη μια μάνα που πετάει το παιδί της;

- Θες να την τιμωρήσεις, όχι επειδή εγκατέλειψε το παιδί της, επειδή εσύ δεν μπορείς να κάνεις παιδιά. Βέβαια, δεν ευθύνεται το κορίτσι γι’ αυτό, αλλά στο θύμισε κι αφού δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον και η οργή σου ζητά μια διέξοδο, ξεσπάς σ’ αυτό το πλάσμα.

-Είσαι άδικη! Υπάρχουν νόμοι που θα την τιμωρήσουν και Θεός που θα την κρίνει.

-Με πόση άνεση υπερασπίζεσαι εδώ, στον παράδεισό σου, τους νόμους της κόλασης! Τι πιστεύεις; Αυτός που άφησε να τον καρφώσουν στο σταυρό θα ζητούσε τη συγχώρεση ή την τιμωρία;

-Είμαι τόσο μπερδεμένη, τόσο κουρασμένη! Τι να κάνω;

-Να εξετάσεις τον πρότερο βίο του κοριτσιού και την ψυχική του κατάσταση την ώρα του… εγκλήματος, να ψάξεις για ηθικούς αυτουργούς κι ελαφρυντικά, ν’ ακούσεις την απολογία του και την καρδιά σου. Την καρδιά που κρατάει χρόνια μια ζεστή γωνιά για ένα απροστάτευτο πλάσμα που νόμιζες πως δεν θα έρθει ποτέ. Αλλά ήρθε! Αυτό το κορίτσι χρειάζεται το χάδι σου για να σταθεί στα πόδια του, τη στήριξή σου για να μην καταστραφεί η ζωή του στο πρώτο στραβοπάτημα, την αγάπη σου για να μάθει ν’ αγαπάει.

-Τι μου ζητάς;

-Να γίνεις μάνα! Μάνα δίχως την αναγνώριση της ιατρικής, της γραφειοκρατίας, της κοινωνίας. Μάνα του κοριτσιού, όχι του νεογέννητου. Μάνα αλληλεγγύης.

-Ένα μωράκι ήθελα πάντα…

(εικόνα: Will Barnet)

Κι αυτή ήταν η δεύτερη (η πρώτη εδώ) συμμετοχή μου στις Ασκήσεις σεναρίου, που με μεγάλη επιτυχία διοργάνωσε ο Γιάννης.

Και τώρα θα μου επιτρέψετε να φλυαρήσω:
Διαβάζω πάντα τα σχόλια στις βαθμολογίες και χαίρομαι το παιχνίδι, αλλά δε δίνω σημασία στις ψήφους, δηλαδή στους αριθμούς. Δεν περιφρονώ, δεν αδιαφορώ, απλά οι λέξεις μού κλέβουν πάντα την καρδιά!
Αυτή τη φορά όμως, είχα αγωνία για τις ψήφους της Μάνας. Ήθελα, ευχόμουν κι έλπιζα να την αγαπήσετε. Όχι για το... ταλέντο μου, μα για τη σκέψη μου, για αυτό που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Και, αν δεν υπήρχε η Λίμνη, θα ήταν πρώτη... Μα, τι βρήκατε σε αυτή τη συμμετοχή; Η Μάνα ήταν καλύτερη!!!
Σοβαρά, και πάλι δεν έχει σημασία που πήρε τη δεύτερη θέση, αλλά που βρήκε μια θέση στις καρδιές σας! Που την καλοδεχτήκατε, την αγκαλιάσατε, δεν την καταδικάσατε, δεν την περιφρονήσατε.
Συγκινήθηκα πραγματικά!