Πορτοκαλί

Βραδάκι στο σπίτι. Αναζητώ λίγο χρώμα που να θυμίζει ζωή. Τίποτα. Όλα εδώ είναι άσπρα και μπεζ, σαν ξεβαμμένα. «Βγαίνω» λέω στη γυναίκα μου. Μου γνέφει. Πάει καιρός που δεν μιλάμε.

Μπαίνω στ’ αυτοκίνητο και, χωρίς να το καταλάβω, φτάνω στο πατρικό. Δεν χτυπάω. Θα ‘χει μουχλιάσει στο παιδικό δωμάτιο ‘κείνο το «αγορίστικο» μπλε που στοίχειωσε την εφηβεία μου.

Παίρνω πορτοκαλάδα και δρακουλίνια, όπως παλιά και τραβάω για το πάρκο. Κάθομαι στο γνωστό παγκάκι. Με το χαρακωμένο πράσινο που πάντα με μελαγχολούσε…

«Είσαι για ένα παγκότερμα;» με ρωτάει ένας πιτσιρικάς και σαν υπνωτισμένος κάθομαι τέρμα. Και τρώω το ένα γκολ μετά το άλλο! Το βλέμμα μου έχει καρφωθεί στη φόρμα του. Πορτοκαλί με λεπτές γκρι ρίγες στο πλάι. Τι όμορφη! Το δικό του βλέμμα έχουν μαγνητίσει τα δρακουλίνια.

«Δίψασα» λέω, του δίνω τα πατατάκια κι ο πιτσιρικάς κάνει βουτιά στο σακουλάκι!

«Πολύ ωραία η φόρμα σου. Το πορτοκαλί είναι το αγαπημένο μου χρώμα.»

«Ναι, ρε φίλε, τα σπάει!» μου απαντά κι αρχίζουμε να μιλάμε για το ποδόσφαιρο, για το πρωινό ξύπνημα, την κρίση.

«Οι γονείς μου δουλεύουν όλη μέρα, εγώ μένω μόνος μου και το μωρό το μεγαλώνει η γιαγιά μου που μένει στου θείου μου. Γίναμε ξένοι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που προκάλεσε η κρίση: η αποξένωση.» μου λέει και σκέφτομαι πως με τη γυναίκα μου «παγώσαμε» όταν άρχισα τις υπερωρίες κι εκείνη βρήκε δεύτερη δουλειά.

Ο μικρός έχει στήσει ολόκληρη επιχείρηση. Φτιάχνει με πηλό το νόμισμα κάθε χώρας και πουλάει την πραμάτεια του στους μετανάστες και τους τουρίστες. Κι ελπίζει στη μέρα που όλοι μαζί πάλι θα κάθονται στο τραπέζι να φάνε και να μιλήσουνε.

Με τον πιτσιρικά δίνουμε ραντεβού και συναντιόμαστε κάθε βραδάκι. Παίζουμε και συζητάμε, γελάμε πολύ. Ώσπου μια φορά έρχεται κλαμένος. Καημό το ‘χε να παρελάσει παραστάτης, μια και φέτος δεν του κάνανε τη χάρη.

«Φέτος είσαι παραστάτης. Δικός μου!» του λέω και του εξηγώ τι σημαίνει η λέξη. «Χάρη σ’ εσένα γνώρισα ξανά τη γυναίκα μου.»

Και είναι αλήθεια. Της πρότεινα να μειώσουμε στο ελάχιστο τα έξοδά μας, να δουλεύουμε λιγότερο και να βρισκόμαστε περισσότερο.

Καρφώνει το βλέμμα του στα μάτια μου κι εγώ το δικό μου στα δικά του. Είμαστε φίλοι! Ναι, η φιλία είναι που μας συνδέει. Κανένα πατρικό ένστικτο, καμιά ανάγκη για προστασία, η φιλία! Και τα βλέμματά μας, ζεστά και ζωηρά, γεμίζουν με χρώμα ζωής τον κόσμο. Βάφουν με το αγαπημένο μας πορτοκαλί κάθε χρώμα που μας πλήγωσε. 

Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στο 14ο Παίζοντας με τις λέξεις. (Ακόμα μία χρωστάω από εκείνο το... παλιό παιχνίδι!)