Η συνειδητοποίηση των έντεκα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η ζωή είναι άδικη. Αλλά, ίσως, είναι καλύτερα που το έμαθα αυτό τόσο νωρίς, ώστε να κανονίσω την πορεία μου…

Η τούρτα έκπληξη που μου ετοίμασε η γιαγιά ήταν μια ποντικίνα. Έλεος! Μια ποντικίνα για τη μέρα που έκλεισα τα έντεκα! Αρνούνται ότι μεγάλωσα, όμως σήμερα, στα γενέθλιά ΜΟΥ, καμάρωσαν τον αδελφό μου που ψήλωσε ένα εκατοστό! Ήθελα να ουρλιάξω, αλλά δεν έβγαινε η φωνή, την έπνιγε η αδικία.

Μες στα νεύρα μου, σκέφτηκα να τιμωρήσω την ποντικίνα, να της καθαρίσω τ’ αφτιά και να τη βασανίσω, όπως βασανίζει και μένα η μαμά, με τις μπατονέτες. Πήρα ένα αφτί και πήγα στο μπάνιο. Μη χάσει, με ακολούθησε κι ο μικρός με το άλλο αφτί. Αναγκάστηκα να πάρω και τα δίδυμα, γιατί με είχαν βάλει να τα προσέχω.

Ώσπου να καταλάβει ο μικρός τι θα κάναμε, έλιωσε η σοκολάτα στα χέρια μας και, καθώς πάλευα να του πάρω ό,τι είχε απομείνει σε αφτί για να το βασανίσω, τα αφτιά εκσφεντονίστηκαν από το παράθυρο του φωταγωγού και προσγειώθηκαν στον κύριο Μιχάλη, που έχει τη συνήθεια να επικοινωνεί με τη γυναίκα του από τα παράθυρα. 

Έφαγα τιμωρία: μία εβδομάδα χωρίς υπολογιστή. Ήθελα να κλάψω, αλλά, αφού είμαι πια έντεκα χρονών, αποφάσισα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Είχα και μάρτυρες, τα δίδυμα, όμως είπαμε: η ζωή είναι άδικη και οι μάρτυρες υπεράσπισής μου μπορούσαν να προφέρουν μόνο «μα», «μπα» κι άλλα παρόμοια άχρηστα.

Είπα με θάρρος πως είναι άδικο να κατηγορούν εμένα και να αθωώνουν το μικρό, επειδή είναι… μικρός και πως, αν εκείνος δεν με είχε ακολουθήσει, τίποτα δεν θα είχε συμβεί.

Τότε ο μικρός άρχισε να κλαίει. Και με τα κομματάκια του αφτιού να πετάγονται από το στόμα του (εκτός από βλαμμένο, είναι και λαίμαργο, όση ώρα γινόταν η φασαρία, αυτό έτρωγε!), ούρλιαξε: «Είσαι μάρτυρας!»

Για λίγο έπεσε σιωπή, μετά όλοι ξέσπασαν σε γέλια και η μαμά είπε: «Το σκασμένο! Μαρτυριάρα, χρυσούλι μου, όχι μάρτυρας!»

Άβυσσος το μυαλό των γονιών! Κάθε μέρα κλαίγονται και παραπονιούνται που οι αμόρφωτοι και οι χαζοί παίρνουν προαγωγές και στο… σκασμένο τους δίνουν φιλάκια που πέταξε ΤΗΝ κοτσάνα.

Είσαι μάρτυράς μου, ημερολόγιο, πως έχω γίνει μάρτυρας εδώ μέσα! Και είμαι αποφασισμένη να δώσω μάχη! Κάθε φορά που θα με αδικούν, θα υψώνω τη φωνή μου. Κι αν ανοίξω ξανά βιβλίο, γράψε μου! Αφού όλοι, και στη δουλειές και στο σπίτι, τους αμόρφωτους επιβραβεύουν…

Ήταν η μία από τις δυο συμμετοχές μου στο 15ο Παίζοντας με τις λέξεις, που για μια ακόμα φορά μάς έδωσε διαμαντάκια!
Μαρία μου, η φιλοξενία σου πάντα ζεστή και άψογη!