Κολεκτίβα λέξεων (Ά)

Η Αλληλεγγύη καθόταν στο παγκάκι λυπημένη και αναρωτιόταν τι λάθος έκανε και δεν μπορούσε να γίνει δημοφιλής.

Η Αγάπη είδε την Αλληλεγγύη στενοχωρημένη, κοντοστάθηκε, αλλά δεν την πλησίασε. 

"Δεν προλαβαίνω!" είπε στη Συνείδηση. "Είμαι συνέχεια στο στόμα όλων!"

"Κάτι όμως πρέπει να κάνουμε." είπε η Συνείδηση. "Δεν μπορούμε να την αφήσουμε έτσι. Δίχως την Αλληλεγγύη είμαστε κούφιες λέξεις!"

"Να μιλάς για τον εαυτό σου! Εγώ μια χαρά γεμάτη είμαι! Οι άνθρωποι δεν κάνουν βήμα χωρίς εμένα."

"Και τι μ' αυτό; Παπαγαλία σ' έχουν μάθει, δεν έχεις αντίκρισμα."

"Πολύ παρέα με το Απωθημένο κάνεις τελευταία και σ' έχει επηρεάσει."

"Μπα! Κι αυτό απασχολημένο, σαν κι σένα. Εσύ στο στόμα όλων, εκείνο στις ψυχές όλων." 

"Όλοι πίνουν νερό στο όνομά μου! Μήπως πίνουν νερό και στο όνομα του Απωθημένου;"

"Μα, δεν καταλαβαίνεις πως σ' έχουν για άλλοθι; Στο όνομά σου οι άνθρωποι καταπιέζουν, ξυλοφορτώνουν, εκμεταλλεύονται..."

"Όλα τα καταλαβαίνω! Κουράστηκα όμως... και κάνω πως δε βλέπω… Και η Ελπίδα σημασία πια δε μου δίνει, όλο μιλάει με τα δέντρα."

"Έχει απογοητευτεί... Χρειάζεται την εμπιστοσύνη των ανθρώπων για να πορευτεί κι εκείνοι δεν την πιστεύουν. Τα δέντρα τής διηγούνται τους κύκλους της ζωής και την παρηγορούν.»

«Τι θα κάνουμε;»

«Δεν ξέρω… Μήπως κι εμένα οι άνθρωποι μου φέρονται καλύτερα;»

Η Λογική στεκόταν παράμερα και τις άκουγε. Μόλις έκρινε πως ήταν η στιγμή κατάλληλη, εμφανίστηκε.

«Υπερβολές! Υπάρχουν άνθρωποι που κι εσάς και την Αλληλεγγύη και την Ελπίδα σας τιμούν, σας σέβονται και δεν σας προφέρουν αν δεν σας εννοούν. Υπάρχουν άνθρωποι που για χάρη σας θυσιάζονται. Μπορεί να μην είναι οι περισσότεροι, όμως δεν είναι και λίγοι. Κι εσείς με τη στάση σας τους αγνοείτε επιδεικτικά! Κάνετε το χατίρι εκείνων που περιφρονούν εσάς. 

Και η Αγάπη και η Συνείδηση σώπασαν, η Λογική είχε δίκιο, είχαν πέσει σε τέλμα. Όμως τι μπορούσαν να κάνουν;

«Δεν έχω απάντηση.» είπε η Λογική. «Θα μαζευτούμε όλες και θα συζητήσουμε. Σε μισή ώρα ραντεβού στη βρύση.»

συνεχίζεται...

Είναι μια ιστορία που εμπνεύστηκα από τη φωτογραφία της Μαρίας και τη φράση που υπάρχει στην κεφαλίδα του Κειμένου της.  (Πριν πολύ καιρό την έγραψα και την έχασα... Την ξαναβρήκα, ευτυχώς, σε έγγραφο δίχως τίτλο, σε φάκελο με φωτογραφίες!). Μαρία μου, σε ευχαριστώ για την παραχώρηση της φωτογραφίας και, φυσικά, για την έμπνευση.