Επίθεση (στην καινούρια χρονιά)!

Η νέα χρονιά μόλις ξεκίνησε κι αν νομίζει πως θα την αφήσω να κάνει τα δικά της, γελιέται! Χωρίς καθυστέρηση προχωρώ σε επίθεση! Και μάλιστα επίθεση πολυτελείας, ποιητική...

✏Με τους στίχους του Άρη, που τόσο γενναιόδωρα αφήνει στα σχόλιά μας. Αυτή τη φορά επιτέθηκε στην Παρανόηση των Χριστουγέννων και με συγκίνησε πολύ (πάλι):

Φως ιλαρό στα πρόσωπα, η λύπη νικημένη,
αλληλεγγύη διάχυτη σαν αύρα δροσερή,
αυτοί που χωριστήκανε γελούνε μονοιασμένοι,
κυριαρχία τής χαράς σε όλους φανερή.

Μην πεις για παρανόηση, για κάποιο παραμύθι,
πως είναι λάθος τής στιγμής που κρύβει το γνωστό,
είναι γλυκιά πεποίθηση, δεν την αγγίζει λήθη,
η πίστη πως οι άνθρωποι θα βρούνε το σκοπό.

***

✏Με τους στίχους της Κικής, που μες στη χαρά της κυκλοφορίας του καινούριου της βιβλίου και των γιορτών, βρήκε το χρόνο και την έμπνευση να μου κάνει ένα υπέροχο δώρο και να με συγκινήσει, βεβαίως - βεβαίως:

Σου χρωστάω ένα φεγγάρι,
αβέβαιο ίσως, μα νόμιμα υπαρκτό.

Ένα φεγγάρι ταξιδιάρικο,
μετέωρο, ανάμεσα σε κόσμους νοσηρούς.

Πίσω από την σκοτεινή γη, υπάρχει η επικαρπία
και πάνω από τον συστεγασμένο κόσμο, υπάρχει ένα στεφάνι, χρυσό.

Δως μου μου ευκαιρία:
Μια λεπτή κλωστή, λίγο λευκό νήμα, μια βελόνα ολιγαρκή και ένα κουμπί μωβ, για να ράψω τον κόσμο.

Μπαλώθηκε το τίποτα μα μπόλικη αγάπη και ράντισα από ψηλά, τον κόσμο, με θυμάρι.

Αγαπώ το θυμάρι, μου θυμίζει την προσήλωση των μελισσών και για εμένα, ήταν πάντα μια χαμένη ευκαιρία, που αποκτήθηκε χθες.

Ταξιδεύω στον κόσμο των πολλών, παρατηρώντας τον, από την θέση των λίγων. Εκείνων, που προσδίδουν νόημα, στον εθελοντισμό.

Στον κόσμο μου επικρατεί Ειρήνη και επικροτώ τον "γόρδιο δεσμό".

Χέρι με χέρι, θα στήσω ένα σπίτι.
Ένα σπίτι διαβατάρικο, σαν τις σκέψεις των ευχών.

Μαζί θα καρπωθούμε το αύριο, μα μέχρι τότε, το φεγγάρι θα αναπολώ..

Μου λείπει το φεγγάρι.
Μου λείπει.

Ήρθε η ώρα, έστω και νοερά να το φανταστώ.
Μαζί μου κουβαλώ πάντα το κουμπί.

Εκείνο το κουμπί•
και προχωρώ...

***

✏Τέλος, με τους δικούς μου στίχους, με τη συμμετοχή μου στο Συμπόσιο της Αριστέας, που συνεχίζει ακούραστη να επιτίθεται στην έμπνευσή μας:

πηγή

Ζώστηκα πολύχρωμα λαμπιόνια,
ντύθηκα τα μπαμπακένια χιόνια,
έκρυψα στις τσέπες καραμέλες,
γέμισα το σάκο μου δαντέλες.

Είχα για στόχο τις βιτρίνες
με τους φόβους τους κηφύνες,
τα όνειρα της μιας βραδιάς,
τα παιχνίδια της κατεργαριάς.

Ρίχτηκα στις γυάλινες ψυχές
με τις φωτεινές επιγραφές
και χύθηκαν αντί ευχές κατάρες
του μίσους κοφτερές οι χάρες.

Τύλιξα με το ζεστό μου χιόνι
του παππού το άδειο σαλόνι,
τις κοφτερές γωνίες της καρδιάς
με τις δαντέλες της γιαγιάς.

Πήρε θάρρος, φόρα, το αντάμα
και λούφαξε, ημέρωσε, το κλάμα.
Έφεξε ο ήλιος μιαν αλλιώτικη γορτή
ίδια με του παιδιού την προσευχή.

Δαγκώστε δυνατά μια καραμέλα
να μυρίσουν οι ευχές κανέλλα.
Κι επίθεση! με τα λαμπιόνια μας
απ' τα παιδικά τα χρόνια μας.

Ακόμη μια φορά, καλή μας χρονιά! Γεμάτη με τις ονειροφαντασιές, την ευγένεια και τη γενναιοδωρία των ποιητών.