...του καναπέ

Χωμένος στα μαξιλάρια του καναπέ, μακριά από τον κόσμο που τον πλήγωνε, περνούσε τις ώρες του τον τελευταίο μήνα. Συντροφιά του βιβλία. Που ποτέ δεν είχε ανοίξει, λίγες φορές είχε αγγίξει, όταν ξεσκόνιζε η μητέρα του και του ζητούσε να της κατεβάσει όσα ήταν στα ψηλά ράφια.

Τα μάτια του έπεφταν βαριεστημένα στις σελίδες, οι αράδες περνούσαν από μπροστά του, όπως τα δέντρα όταν τα κοιτάς από το παράθυρο του τρένου, και τον κοίμιζαν. Ώσπου είδε ένα μικρό αγόρι να πιάνει φιλίες με ένα τριαντάφυλλο. Πόσο είχε ανάγκη ένα φίλο! Αλλά τριαντάφυλλο; "Πφφφ! Παραμύθια..." μονολόγησε, μα ύστερα θυμήθηκε τις όμορφες καληνύχτες που του 'στελνε το νυχτολούλουδο όταν ήταν καθηλωμένοε στο κρεβάτι.

Σηκώθηκε κι έψαξε στους τίτλους. "Ξαναβρήκα το φίλο μου" έγραφε στη ράχη ένα μικρούτσικο βιβλίο και το πήρε, τα ογκώδη τον τρόμαζαν. Ο ήρωας ξανάβρισκε το φίλο του σε μια λίστα και θυμήθηκε τον Πετράκη. Τον είχε διαγράψει από φίλο του την εποχή που ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι κι εκείνος δεν τον είχε επισκεφτεί ούτε μια φορά. Αργότερα τον είχε ξαναβρεί σε μια είδηση: "Το δράμα που ζούσε ο μικρός Πέτρος πίσω από τις κλειστές πόρτες..."

Τίτλο τον τίτλο, σελίδα τη σελίδα, γνώρισε τον κόσμο από την αρχή. Άνθρωποι σαν εκείνον, σαν το φίλο που έψαχνε και σαν το δάσκαλο που τον είχε προσβάλει, άνοιγαν την καρδιά τους και φανέρωναν γωνιές με φως που νόμιζε σκοτεινές, με σκιές που νόμιζε φωτεινές... Το θάρρος και δειλία, η αγάπη και το μίσος, η γυναίκα και ο άντρας, άλλαζαν απόχρωση από χώρα σε χώρα, από εποχή σε εποχή, και φανέρωναν γωνιές που κανείς δεν του είχε δείξει...

Ταξίδεψε πολύ. Βρήκε το γιατρικό για τις πληγές του, τη σπηλιά που είχαν φυλακίσει τις χαρές του. Την υπομονή ν' αναζητήσει φίλους, τη δύναμη να πάρει το ρίσκο της ζωής.

Χωμένος στα μαξιλάρια του καναπέ, μακριά από τον κόσμο που τον πλήγωνε, διαβάζοντας έβγαλε φτερά και πέταξε σ' όλο τον κόσμο! Ανάσανε η ψυχή, ξαλάφρωσε η σκέψη. Και ξαναβγήκε στον κόσμο με μια λαχτάρα: να ανακαλύψει κάθε γωνιά του. Με μια επιθυμία: να τον αλλάξει.

*πηγή εικόνας

Ήταν η συμμετοχή μου στη -συνήθεια που έγινε λατρεία- Σκυτάλη της Μαίρης με την εικόνα και τη λέξη της Αχτίδας. Κορίτσια, ευχαριστώ! 💟

Στη Μαριάννα παραδίδω τη σκυτάλη με τη λέξη "θέλω" και αυτή την εικόνα:

πηγή

Καλή έμπνευση!