Ζουμπούλια Ιταλίας

Γέμισε το φορτηγάκι με τζιτζιμπλίκια, την καρδιά με κουράγιο και ανηφόρισε για τα χωριά. Χοροπηδούσε σαν κατσίκι το αυτοκίνητο στους χωματόδρομους και μέσα του ένα αίσθημα αφόρητης κατάντιας.

Κι ένα συννεφάκι με τα λόγια των γονιών του. «Να μπεις στο Δημόσιο! Αν θες να τραγουδάς, τραγούδα στο γάτο, που ‘χει πάλι κέφια μπας και ηρεμήσει!» Μα, το ‘χε όνειρο! Να τραγουδά Χατζιδάκι και να δακρύζει το κοινό. Το προσπάθησε, έφτασε μέχρι και τα σκυλάδικα της Εθνικής. Μάταια. Οι πόρτες των ποιοτικών ερμητικά κλειστές και τα λαϊκά αβάσταχτα. 

Έπειτα συνάντησε εκείνο τον παλιό συμμαθητή. Μετά τις σπουδές του στην Ιταλία, είχε εγκατασταθεί μόνιμα εκεί και τον κάλεσε να δοκιμάσει στην τύχη του. Είχε έρθει η ώρα να πραγματοποιήσει το άλλο του όνειρο. Να ταξιδέψει! Η Ιταλία θα ήταν μόνο η αρχή. Θα τραγουδούσε στους δρόμους με την κιθάρα του και θα γύριζε την Ευρώπη. Κι ας μη δάκρυζε το κοινό, του ‘φτανε που θα μάζευε εμπειρίες. Τελικά, μάζεψε ψείρες και την καρδιά του σε κομματάκια κι επέστρεψε στην Ελλάδα με την ουρά στα σκέλια. 

Αποφάσισε τότε να γίνει μέρος της ανάπτυξης της χώρας. Δανείστηκε κι άνοιξε καφετέρια. Και είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του τη σκέψη πως ίσως τα βράδια έπαιρνε την κιθάρα του και τραγουδούσε Χατζιδάκι. Και το έκανε. Αλλά η χαρά δεν κράτησε παρά λίγο. Γιατί είχε το νου του στο τραγούδι και οι πελάτες στους καφέδες και τα ποτά. 

Ένας παλιός γνωστός από το στρατό, που ‘χε εμπειρία, προσφέρθηκε να τον βοηθήσει. Μπήκε συνέταιρος και το μαγαζί γέμισε κόσμο. Τα βράδια έπαιζαν λαϊκά από τον υπολογιστή και πηγαινοέρχονταν οι χαρτοπετσέτες σαν πληγωμένοι γλάροι που τους ξεσκίζουν τα όρνια… Τέτοιες σκέψεις έκανε και είπε να αποχωρήσει. Αλλά ανακάλυψε πως ο συνέταιρος τον είχε δέσει χειροπόδαρα με την επιχείρηση κι επιπλέον τον είχε καταχρεώσει. 

Πούλησε τα χωράφια, που του ‘χε γράψει ο παππούς, για να πληρώσει τους δικηγόρους και οι γονείς τού ‘κοψαν την καλημέρα.

Πέρασε νύχτες μεθυσμένος, σχεδόν άφαγος, στην αγκαλιά της Νκολέτας. Μια, δυο, τρεις, εκείνη έμεινε έγκυος. Α! είχε έρθει η ώρα να πραγματοποιήσει το άλλο του όνειρο! Να γίνει πατέρας και να μεγαλώσει το παιδί του όπως ακριβώς δεν είχαν μεγαλώσει οι γονείς του τον ίδιο.

Βέβαια, στη φάση που βρισκόταν, δεν μπορούσε ούτε να σκεφτεί για οικογένεια. Αναγκάστηκε να μιλήσει στη Νικολέτα για την κατάστασή του. Εκείνη δεν πτοήθηκε. Ο μπαμπάς έπαιρνε σύνταξη και χρειαζόταν κάποιον να αναλάβει το κατάστημα. Γυναίκες δεν εμπιστευόταν και θα τον είχε σα γιο του.

Έτσι κι έγινε. Τα χρέη πληρώθηκαν, οι γονείς λύγισαν που απέκτησαν εγγόνι και ξεκίνησε μια καινούρια ζωή πουλώντας κατσαρόλες, ποτήρια και γυάλινα ελεφαντάκια στο μαγαζί του πεθερού του.

Τα Σάββατα έβγαινε με φίλους για να ξεχάσει πως η Νικολέτα διατηρούσε χρόνια σχέση με έναν παντρεμένο και τις Κυριακές πήγαιναν οικογενειακές εκδρομές.

Τα ελεφαντάκια ήταν παράδοση του καταστήματος και οι πελάτες τα ζητούσαν πάντα. Μα, δεν άντεχε να τα βλέπει. Κάθε πρωί στέκονταν στη βιτρίνα παραφουσκωμένα με τους εφιάλτες που τον καταδίωκαν τις νύχτες και, μόλις έμπαινε στο μαγαζί, τους ξερνούσαν πάνω του με την προβοσκίδα τους. Δεν πήγαινε άλλο αυτή η  κατάσταση!

Τα πέταξε κι αποφάσισε να κάνει μια ριζική αλλαγή στο μαγαζί. Ήταν λάθος του; Ήταν η κρίση; Ήταν η κατάρα των ελεφάντων; Άρχισαν να μαζεύονται χρέη και οι πελάτες να αραιώνουν με ταχύτητα φωτός.

Και νάτος τώρα, κυριακάτικα, μόνος, στο μπαλκόνι. Να μην έχει μάτια ν' αντικρίσει τα παιδιά του. Να κρατά φυλαχτό την επιστολή της δασκάλας. Να μετρά αποτυχίες. Να συστήνεται ως γυρολόγος. Αποτυχημένος τραγουδιστής, αποτυχημένος επιχειρηματίας. Αποτυχημένος οικογενειάρχης. Και να θέλει να μυρίσει για τελευταία φορά ζουμπούλια Ιταλίας και να πεθάνει.

Από κάτω το φορτηγό τον περιμένει. Να ξεκινήσει πάλι για τα χωριά να πουλήσει το εμπόρευμα του μαγαζιού. Η πραγματικότητα δεν χώρεσε κανένα όνειρό του. Τι κατάντια…

"Ζουμπούλια Ιταλίας, κύριε; Πάρτε ένα μπουκέτο, κύριε, και θ' ανθίζει κάθε πρωί το τραγούδι του γονδολιέρη στο κρεβάτι σας!"

Αυτή η φωνή... Την αναγνωρίζει!
"Ζουμπούλια Ιταλίας! Και κάθε βράδυ γεύση από βινκότο θα συντροφεύει τα όνειρά σας!"

συνεχίζεται...

(πηγές εικόνων: εδώ, εδώ, εδώ)

Τα "Ζουμπούλια Ιταλίας" είναι μια μη συμμετοχή στο "Παίζοντας με τις λέξεις", αφού έχει πολλές περισσότερες από 400 λέξεις, με τις λέξεις όμως του παιχνιδιού!!! (Ω, λέξεις!)