Ζουμπούλια Ιταλίας (II)

(συνέχεια από εδώ)

Συναντήθηκαν στην Κάμπο ντε Φιόρι. Εκείνος τραγουδούσε με την κιθάρα του κι εκείνη πουλούσε ζουμπούλια Ιταλίας. Ήταν, φυσικά, ζουμπούλια που μπορούσε να βρει κανείς οπουδήποτε, όμως στέκονταν να την ακούσουν. Να ακούσουν το παραμύθι της. 

Σ΄ένα ξύλινο καροτσάκι έβαζε τα χρωματιστά γυάλινα βάζα με τα ζουμπούλια. Τα χάιδευε, τα μύριζε κι έπαιζε μαζί τους και ύστερα άρχιζε τις ιστορίες. Ήρωάς τους ήταν πάντα ένα μικρό, σοφό, αγόρι, ο Τζορντάνο,, που, κυνηγημένος, από το θεό Ινκόλτο, μετακινούνταν συνεχώς από βάζο σε βάζο και φύτευε ήλιους και...

Εκείνος ζούσε τ'  όνειρό του, να βρει τον έρωτα της ζωής του. Κι εκείνη έψαχνε αύρες σε μέρη εκτελέσεων, ζητούσε καραμέλες από τα παιδιά για να κόψει τη φόρα στην ενηλικίωσή της. Εκείνος της χάριζε δαχτυλίδια κι εκείνη κρυμμένους στα συντριβάνια ήλιους. Πόσο θα έμεναν μαζί;

"Είσαι ένα όνειρό μου που γίνεται πραγματικότητα!"

"Θέλω να με ονειρεύεσαι..."

Κι αργότερα:

"Φτιάχνεις μια εικόνα κάθε φορά και προσπαθείς να χωρέσεις τον εαυτό σου μέσα της...Έλα να βγούμε στον κόσμο!"

"Μιλάς κι εσύ που ζεις μες στα παραμύθια!"

"Εγώ δεν χωράω πουθενά, το ξέρω. Πάω όμως και στα παραμύθια,πάω και στον κόσμο. Περαστικοί είμαστε από αυτή τη ζωή, ας πάμε παντού!"

"Παντού; Δεν έχω καμία όρεξη να πάω σε κάποιον από τους ήλιους σου και να καώ!"

Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε πείσματα κι ανείπωτα, χώρισαν.

Και νάτην τώρα κάτω από το μπαλκόνι του! Μπορεί να πήγαινε παντού, αλλά στα ίδια πάντα γύριζε...

Ο πατέρας της, Γερμανός, και η μητέρα της, Αμερικανίδα, είχαν γνωριστεί στην Ελλάδα. Ερωτευμένοι εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο και περνούσαν τις διακοπές τους με τη μοναχόρη τους στη Γερμανία, στην Αμερική και σε εξωτικά νησιά. Όταν χώρισαν, επέστρεψαν στις πατρίδες τους κι έστειλαν τη μικρή εσωτερική στη Γαλλία. Κι εκείνη, μόλις ενηλικιώθηκε, ήρθε στην Ελλάδα. Στη γη του πραγματικού γονιού της, του έρωτα. 

Τυχαία, λοιπόν, βρισκόταν κάτω από το μπαλκόνι του; Και τι να κάνει; Να την αφήσει να τον δει σε αυτή την κατάντια; Χωρίς πολύ να το σκεφτεί, έδωσε στο μικρό του πρώτου την επιστολή της δασκάλας.
"Να τη δώσεις στην κυρία που πουλάει τα ζουμπούλια και να της δείξεις το μπαλκόνι μου."

Η κυρία Βασιλοπούλου ήταν η αγαπημένη του δασκάλα. Και η αγαπημένη των περισσότερων παιδιών. Αλλά όχι και των συναδέλφων και των γονιών. Την ώρα των μαθηματικών πήγαινε την τάξη της στη λαϊκή αγορά, της ιστορίας στο δέντρο που οι Γερμανοί κρεμούσαν τους εκτελεσμένους, της γλώσσας στο σπίτι των αδέσποτων! Δεν πρόλαβε να μείνει ολόκληρη τη χρονιά στο σχολείο. Έφυγε νύχτα... Αφήνοντας ένα γράμμα σε κάθε μαθητή της. 

"Μην ξεχάσεις ποτέ πως είσαι σημαντικός. Όπως όλα τα παιδιά στον κόσμο, μα και για το χαρακτήρα σου και τα χαρίσματά σου. Σε παρακαλώ, μην εγκαταλείψεις το ταλέντο σου στην ποίηση."

Αχ, αυτά τα "μη" της κυρίας Βασιλοπούλου! Πάντα τόσο τρυφερά! Όσο κι αν την αγαπούσε, δεν ακολούθησε τη συμβουλή της για την ποίηση. Δεν τον συγκινούσε η ιδέα να γίνει ποιητής. Σε  καμιά... εικόνα που είχε για τους επιτυχημένους ενήλικες δεν χωρούσε ένας ποιητής. Κι αν τώρα διάβαζε ξανά και ξανά το γράμμα, ήταν γιατί είχε ανάγκη να ακούσει από κάποιον πως είναι σημαντικός. Για αυτό κι έκανε την παιδιάστικη σκέψη με την επιστολή. Για να δείξει σ' εκείνη, πως, παρά την κατάντια του, είναι σημαντικός. Ή ήταν...;
Και σαν θα διάβαζε το όνομα στο φάκελο θα πήγαινε ο νους τη σ' εκείνον;

συνεχίζεται...

πηγές εικόνων: εδώ, εδώ, εδώ