Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Γκρεμίστε τα, μωρέ!




Παιδιά μου κι εγγόνια μου, κάθε φορά που έρχεστε να με δείτε, κλαίτε και περνάει η ώρα να σας παρηγοράω και δεν προλαβαίνω να σας πω κουβέντα. Γι’ αυτό σας γράφω.

Δουλειά-σπίτι και υπομονή. Αυτά έμαθα κι αυτά σας έμαθα. Και αυτά έφεραν προαγωγές και πτυχία, διακοπές στη θάλασσα και χαιρετούρες με το δήμαρχο. Και καμάρωνα και χαιρόμουν. Έξω απ’ το σπίτι κάτι κακό και άσχημο μου έγδερνε τα σωθικά, μα δεν ήξερα με ποιες λέξεις να το περιγράψω, με τι συναισθήματα να το νιώσω. Έτσι είναι η ζωή, έλεγα… Δουλειά-σπίτι και υπομονή εμείς και το κακό δεν θα μας βρει. Και δεν μας βρήκε. Έτσι είναι η ζωή, αλλά εμείς τη γλιτώσαμε! 

Και ήρθε, εγγόνα μου, το βλαστάρι σου, το πιτσικάκι μου, το μωρουδέλι μας, να μου μάθει πως δεν είναι έτσι η ζωή. Πως ο ήλιος μπορεί να ‘ναι πράσινος κι εγώ τετράγωνη! Πως το γάλα, κι αν το πεις λάλα, πάλι σε χορταίνει.
Εγώ, που δεν είχα υψώσει ποτέ τη φωνή μου, και πάντα άφηνα ένα φωτάκι αναμμένο το βράδυ, τώρα φωνάζω στο σκοτάδι και δεν το φοβάμαι πια: έτσι μ’ έμαθε το πιτσικάκι να κάνω. Εγώ το ταΐζω, εκείνο ζωγραφίζει και μου μαθαίνει τη ζωή. 
Και σκέφτομαι πως, αν το ‘χα απέναντί μου ένα τέτοιο πλάσμα, το φιλί του, που τώρα με πάει βόλτα στα σύννεφα, θα με τρόμαζε… Πώς να μη σε τρομάξει κάποιος που βλέπει όλα τα σπίτια στρογγυλά; Θα μου πείτε, άλλο ένας ενήλικας κι άλλο ένα παιδί. Και το δικό μας θα μεγαλώσει και θα φτιάξει, θα μάθει να λέει σωστά το γάλα και να με ζωγραφίζει όπως είμαι. Θα γίνει όπως όλοι, όπως εγώ. Ε, κι εγώ θα σας πω πως, τώρα πια, αυτό με τρομάζει!

Κάπως έτσι έφτασα σ’ εκείνο το απόγευμα. Γυρίζαμε σπίτι και το πιτσικάκι είχε πιάσει φιλίες μ’ ένα σύννεφο. Ξαφνικά το σύννεφο χάθηκε πίσω από τις πολυκατοικίες, το πιτσικάκι έψαξε να το βρει, δεν το είδε πουθενά κι έμπηξε τα κλάματα. Και μ’ έπιασε το παράπονο. Γιατί να μην μπορεί να ακολουθήσει το φιλαράκι του ως την άκρη του κόσμου; (Ίσως τρελάθηκα εκείνη τη στιγμή, ίσως λίγο-λίγο η τρέλα με έπαιρνε μαζί της, καθώς έβλεπα το πιτσικάκι να ζωγραφίζει. Δεν ξέρω…) Άρχισα να κλωτσάω τα ντουβάρια και να φωνάζω «γκρεμίστε τα, μωρέ!», να ταρακουνάω τους περαστικούς και να τους ζητάω βοήθεια για το γκρέμισμα. 
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Τέτοιο τέλος, πίσω από τα σίδερα, δεν μου άξιζε, μου λέτε κι εγώ σας απαντώ πως δεν μου άξιζε τέτοια ζωή. Αλλά δεν το πήρα χαμπάρι νωρίτερα. Μες στα σίδερα έζησα: εκεί δεν πλησίασα γιατί φοβόμουν, δίπλα γιατί δεν ήτανε σωστό. Πέρα δεν πήγα γιατί δεν είχα τα λεφτά και παραπέρα γιατί δεν ήξερα ότι υπάρχει. 

Κι αν το κακό δεν μας βρήκε, δεν μας βρήκε όμως και η ζωή, μας προσπέρασε… Τώρα έμαθα πως η ζωή μπορεί να είναι και αλλιώς. Τώρα που έχω χρόνο να ζήσω, αλλά που ο χρόνος μου τελειώνει… Τώρα γκρεμίστε τα! Όλα τα σίδερα! Παιδιά μου κι εγγόνια μου, γκρεμίστε τα! Για να μπορεί το πιτσικάκι μας και κάθε πιτσικάκι να τρέξει λεύτερο πίσω από ένα σύννεφο.


* (εικόνα ανάρτησης: Susan Crossman Buscho)






34 σχόλια:

  1. Έχεις πολύ λεύτερη ψυχή
    Μπράβο στην ευαισθησία της γραφής σου

    φιλάκι που σ' αγαπάειιιι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλεξάνδρα ;
    τι έκρηξη είναι αυτή ; πόση δύναμη και ενέργεια αναβλύζει από αυτό το αφήγημα ;
    όλα αυτά τα καλέσματα μαρτυρούν την ατίθαση σκέψη σου, την καθάρια γεύση για ζωή.
    Μας συγκίνησες σήμερα.
    Καλή βδομάδα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το λάλα που σε χορταίνει, αυτό το πιτσικάκι που μαθαίνει τη ζωή, αυτό το γκρεμίστε τα! με συγκλόνισαν!
    Πολύ όμορφο Αλεξάνδρα μου και τι μήνυμα βγάζεις προς τα έξω!!!
    Διδάσκεις απόψε όπως και άλλες φορές βέβαια
    Να σαι καλά
    Καλή σου εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε διδάσκω, βρε Άννα μου, βάζω τη φαντασία μπροστά να πάρει τα πρώτα πυρά...
      Καλό μεσημέρι.

      Διαγραφή
  4. Mας ξάφνιασες όλους όπως κατάλαβες και δικαίως.
    Απίστευτο πεζογράφημα/ψυχογράφημα, πολύ δυνατός λόγος, μηνύματα που συγκλονίζουν και αφυπνίζουν επίσης.
    Μπράβο ρε Αλεξανδράκο μου!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι όμορφο! Μου άρεσε πολύ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. «Δουλειά-σπίτι και υπομονή», «προαγωγές και πτυχία».
    «Τώρα έμαθα πως η ζωή μπορεί να είναι και αλλιώς».
    Με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο και με σπάνια ευαισθησία, πραγματεύεσαι, Αλεξάνδρα, ένα μεγάλο ζήτημα της ποιότητας της ζωής μας. Με αιχμηρές νύξεις.
    Και αντί των τεχνοκρατικών διαπιστώσεων χρησιμοποιείς τη διαμαρτυρία ενός παιδιού. Ευρηματικότατο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιας γιαγιάς που ανακαλύπτει τη ζωή καλύτερα...
      Γεια σου, Άρη.

      Διαγραφή
  7. Μπράβο Αλεξάνδρα μου, πολύ ωραίο κείμενο. Και εγώ τώρα έμαθα πως η ζωή μπορεί να είναι και αλλιώς!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε μέρα όλο και κάτι αμμφισβητούμε, όταν έχουμε το κουράγιο, και λίγο καλύτερα μαθαίνουμε τη ζωή, Μεταξία μου. 😚🍁

      Διαγραφή
  8. Μακάρι Αλεξάνδρα μου να γινόταν να γκρεμίσουμε ότι μας εγκλωβίζει για να μην μας προσπερνάει η ζωή.
    Πολύ δυνατό κείμενο. Μπράβο σου!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δουλεια-σπιτι κ υπομονη...τυχεροι οσοι καταλαβαν οτι η ζωη μπορει να ειναι κ αλλιως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Νομίζω πως όλοι βλέπουμε κομμάτια μας, μέσα στις λέξεις σου...
    Και οι σκέψεις μας είναι ο επίλογός σου...
    Δεν ξέρω αν θα κάνουμε πράξεις όμως... Συνήθως συνειδητοποιούμε όταν είναι "αργά"
    Μπράβο σου, κορίτσι μου! Υπέροχη ανάρτηση!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η γραφή σου πάντα καταφέρνει ν'αγγίζει τη ψυχή μου....
    Να σαι καλά....
    Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αλεξανδρα μου, σε αυτη τη γραφη δεν σε αναγνωρισα, νιωθω πως ανακαλυψα ακομη μια πτυχη σου
    Εξαιρετικη
    Με παρεσυρες

    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ό,τι μαθαίνεις... καλό είναι! 😄😄😄
      Να είσαι καλά, Κικίτσα!

      Διαγραφή
  13. Μη τολμήσει κανείς να πει πως τα έχουμε όλα μάθει!
    Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι μας δάσκαλοι και αν τα ακούγαμε πιο συχνά από καιρό θα είχαμε γκρεμίσει τη φυλακή που κτίσαμε με τόση επιμέλεια!
    Ένα ακόμα καταπληκτικό σοφό κείμενο μας έδωσες Αλεξάνδρα μου και χίλια μπράβο σου αξίζουν!

    ΑΦιλάκια ανεμοδαρμένα μεν αλλά πολύ χαμογελαστά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμείς όμως τα μαθαίνουμε να μην αμφισβητούν τα λάθη μας...
      😙😙😙 επίσης ανεμοδαρμένα! 💨💨💨

      Διαγραφή
  14. Με εντυπωσίασες Αλεξάνδρα μου και δε θα έπρεπε, γιατί έχω συνηθίσει στη δυνατή σου γραφή.
    Δε ξέρω αν μπορούμε να γκρεμίσουμε τίποτα. Μακάρι να μπορέσουμε. Μακάρι!
    Φιλάκια πολλά 🍁🍂

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορούμε! Το έχουμε κάνει ατο παρελθόν, το προσπαθούμε και τώρα, θα το καταφέρουμε αύριο! 😉🍁

      Διαγραφή
  15. Γεια σου Αλεξάνδρα.
    Διαβάζοντας την τόσο εμπνευσμένη ανάρτησή σου, ήρθαν στο νου μου τα λόγια του ποιητή...

    "Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,
    ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
    Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι."

    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω, πω! Τι μου θύμισες! Από τα ωραιότερα του Παλαμά! (Αν δεν κάνω λάθος... θα το κοιτάξω.)
      Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  16. Τέλειο κείμενο με δυνατά μηνύματα!
    Η ζωή μπορεί να είναι κι αλλιώς, αλλά η μοίρα όσων αρχίζουν το γκρέμισμα είναι πάντα τα σίδερα;
    Αδιέξοδο δηλαδή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν είναι η μοίρα τα σίδερα για όσους δεν αντιδρούν, είναι και για όσους γκρεμίζουν. Διαφορετικά σίδερα αλλά σίδερα.
      Αδιέξοδο όχι, αγώνας!
      😙

      Διαγραφή