Γκρεμίστε τα, μωρέ!

Παιδιά μου κι εγγόνια μου, κάθε φορά που έρχεστε να με δείτε, κλαίτε και περνάει η ώρα να σας παρηγοράω και δεν προλαβαίνω να σας πω κουβέντα. Γι’ αυτό σας γράφω.

Δουλειά-σπίτι και υπομονή. Αυτά έμαθα κι αυτά σας έμαθα. Και αυτά έφεραν προαγωγές και πτυχία, διακοπές στη θάλασσα και χαιρετούρες με το δήμαρχο. Και καμάρωνα και χαιρόμουν. Έξω απ’ το σπίτι κάτι κακό και άσχημο μου έγδερνε τα σωθικά, μα δεν ήξερα με ποιες λέξεις να το περιγράψω, με τι συναισθήματα να το νιώσω. Έτσι είναι η ζωή, έλεγα… Δουλειά-σπίτι και υπομονή εμείς και το κακό δεν θα μας βρει. Και δεν μας βρήκε. Έτσι είναι η ζωή, αλλά εμείς τη γλιτώσαμε! 

Και ήρθε, εγγόνα μου, το βλαστάρι σου, το πιτσικάκι μου, το μωρουδέλι μας, να μου μάθει πως δεν είναι έτσι η ζωή. Πως ο ήλιος μπορεί να ‘ναι πράσινος κι εγώ τετράγωνη! Πως το γάλα, κι αν το πεις λάλα, πάλι σε χορταίνει.

Εγώ, που δεν είχα υψώσει ποτέ τη φωνή μου, και πάντα άφηνα ένα φωτάκι αναμμένο το βράδυ, τώρα φωνάζω στο σκοτάδι και δεν το φοβάμαι πια: έτσι μ’ έμαθε το πιτσικάκι να κάνω. Εγώ το ταΐζω, εκείνο ζωγραφίζει και μου μαθαίνει τη ζωή. 

Και σκέφτομαι πως, αν το ‘χα απέναντί μου ένα τέτοιο πλάσμα, το φιλί του, που τώρα με πάει βόλτα στα σύννεφα, θα με τρόμαζε… Πώς να μη σε τρομάξει κάποιος που βλέπει όλα τα σπίτια στρογγυλά; Θα μου πείτε, άλλο ένας ενήλικας κι άλλο ένα παιδί. Και το δικό μας θα μεγαλώσει και θα φτιάξει, θα μάθει να λέει σωστά το γάλα και να με ζωγραφίζει όπως είμαι. Θα γίνει όπως όλοι, όπως εγώ. Ε, κι εγώ θα σας πω πως, τώρα πια, αυτό με τρομάζει!

Κάπως έτσι έφτασα σ’ εκείνο το απόγευμα. Γυρίζαμε σπίτι και το πιτσικάκι είχε πιάσει φιλίες μ’ ένα σύννεφο. Ξαφνικά το σύννεφο χάθηκε πίσω από τις πολυκατοικίες, το πιτσικάκι έψαξε να το βρει, δεν το είδε πουθενά κι έμπηξε τα κλάματα. Και μ’ έπιασε το παράπονο. Γιατί να μην μπορεί να ακολουθήσει το φιλαράκι του ως την άκρη του κόσμου; (Ίσως τρελάθηκα εκείνη τη στιγμή, ίσως λίγο-λίγο η τρέλα με έπαιρνε μαζί της, καθώς έβλεπα το πιτσικάκι να ζωγραφίζει. Δεν ξέρω…) Άρχισα να κλωτσάω τα ντουβάρια και να φωνάζω «γκρεμίστε τα, μωρέ!», να ταρακουνάω τους περαστικούς και να τους ζητάω βοήθεια για το γκρέμισμα. 

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Τέτοιο τέλος, πίσω από τα σίδερα, δεν μου άξιζε, μου λέτε κι εγώ σας απαντώ πως δεν μου άξιζε τέτοια ζωή. Αλλά δεν το πήρα χαμπάρι νωρίτερα. Μες στα σίδερα έζησα: εκεί δεν πλησίασα γιατί φοβόμουν, δίπλα γιατί δεν ήτανε σωστό. Πέρα δεν πήγα γιατί δεν είχα τα λεφτά και παραπέρα γιατί δεν ήξερα ότι υπάρχει. 

Κι αν το κακό δεν μας βρήκε, δεν μας βρήκε όμως και η ζωή, μας προσπέρασε… Τώρα έμαθα πως η ζωή μπορεί να είναι και αλλιώς. Τώρα που έχω χρόνο να ζήσω, αλλά που ο χρόνος μου τελειώνει… Τώρα γκρεμίστε τα! Όλα τα σίδερα! Παιδιά μου κι εγγόνια μου, γκρεμίστε τα! Για να μπορεί το πιτσικάκι μας και κάθε πιτσικάκι να τρέξει λεύτερο πίσω από ένα σύννεφο.

* (εικόνα ανάρτησης: Susan Crossman Buscho)