Το κίνημα με τους οδοδείκτες

Πριν καιρό, όχι πολύ μα κι ούτε λίγο, οι δρόμοι της πόλης μου γέμισαν με ταμπέλες περίεργες. Μικρά κομμάτια ξύλου, με χρώματα και σχέδια που αγαπούν τα παιδιά, κρέμονταν από κολώνες: «οδός ονείρου», «οδός χαμόγελου», «οδός έρωτα»…

Οι συμπολίτες μου ενθουσιάστηκαν, δεν έλειψαν όμως και οι επικριτές, που χαρακτήρισαν τετριμμένα τα ονόματα, προκλητική την «οδό του έρωτα», απαράδεκτη την απόσταση που χώριζε τη μια ταμπέλα από την άλλη: σε μια οδό υπήρχαν δυο και τρεις ταμπέλες, σε άλλη καμιά.

Πάντως οι περισσότεροι τις καλοδέχτηκαν και υπέθεσαν πως ήταν το θέμα ενός καινούριου δρώμενου του πολιτιστικού μας συλλόγου:

«Η Ελλάδα μας έχει βυθιστεί σε τέλμα. Χρειαζόμαστε τέτοιες πρωτοβουλίες που μας κινητοποιούν, μας κάνουν δημιουργικούς!»

«Δημιουργία! Αυτό χρειαζόμαστε σα λαός! Έχουμε γίνει ένας λαός ρομπότ…»

Όλα αυτά μέχρι η πόλη μας να γεμίσει με αντίγραφα αυτής της ανακοίνωσης:

«Κίνημα οδοδεικτών

Είμαστε ένα καινούριο κίνημα που σκοπό έχει τη δημιουργία νέων οδών. Οι οδοδείκτες μας δεν ακολουθούν το συμβατικό χωροταξικό σχεδιασμό των οδών. 

Στο σημείο του οδοδείκτη μας ανακαλύψαμε μια δράση αντίστασης. Από εκεί, λοιπόν, ξεκινά η νέα οδός που οδηγεί σε έναν άνθρωπο που αντιστάθηκε στην εξουσία με τα όνειρά του, με τον έρωτά του, με το σώμα του, με το πνεύμα του, με τη ζωή του… 

Αυτήν την οδό, της αντίστασης σε κάθε εξουσία, την οδό που διαβαίνει τις ελεύθερες καρδιές, σας καλούμε να περπατήσουμε μαζί! 

Σας καλούμε ακόμη να ανακαλύψετε κι εσείς καινούριες οδούς και να τοποθετήσετε τους δικούς σας οδοδείκτες.

Θα συναντηθούμε στην ανατολή»

Οι συμπολίτες μου έγιναν μια γροθιά απέναντι στα παιδιά με τους οδοδείκτες, όπως πια λέμε εδώ το κίνημα:

«Αναρχία, αυτό θέλουν! Είναι επικίνδυνοι!»

«Άκου οδοδείκτες! Πολύ… βαρύγδουπη λέξη για παιδιάστικα καμώματα!»

«Κατά κάποιο τρόπο και εμείς, οι γονείς, εξουσία είμαστε… Θα βάλουν τα παιδιά μας να ξεσηκωθούν εναντίον μας; Απαράδεκτο!»

«Έχουν τη λογική της ισοπέδωσης, δεν είναι όλες οι εξουσίες ίδιες!»

«Προσπαθούν να διχάσουν το λαό!»

Ένα απόγευμα τα παιδιά με τους οδοδείκτες έπεσαν σε ενέδρα. Πολίτες αγανακτισμένοι, που έκαναν περιπολίες, άρχισαν να τα κυνηγούν. Ξαφνικά, λένε κάποιοι, ομίχλη πυκνή και βαριά σκέπασε τα πάντα, ρούφηξε μέσα της τα παιδιά και κανένας δεν τα είδε ξανά από τότε. Άλλοι υποστηρίζουν πως οι αγανακτισμένοι έγδαραν ζωντανά τα παιδιά με τους οδοδείκτες.

Η τύχη τους ακαριαία έπαψε να απασχολεί τους πολίτες, πλέον αναρωτιούνταν όλοι: Η ομίχλη ήταν αποτέλεσμα θεϊκής ή ανθρώπινης παρέμβασης; Μήπως τυχαίο φυσικό φαινόμενο; 

***

Ο θείος Βασίλης πέθανε. Φτωχός καθώς ήταν, άφησε στη μοναχοκόρη του μόνο έναν οδοδείκτη με τις οδηγίες του: «Φύλαξέ τον, κάποτε θα αποκτήσει αξία. Αν πεινάσεις, βάλε τον ενέχυρο. Μην τον χαρίσεις όμως σε αυτούς που τον ποδοπάτησαν»

Υ.Γ.:

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τα παιδιά με τους οδοδείκτες, θα τα βρείτε στην ανατολή… του καινούριου κόσμου.

Τα σύμβολα και οι αξίες δεν ξεπουλιούνται μόνο, συχνά δίνονται ενέχυρο. Από ανάγκη ή από συμφέρον... Άραγε σε τι κατάσταση τα παίρνουμε πίσω; 

Με τις ταχύτητες της εποχής μας πόσο λιγότερος χρόνος περνά για να προσκυνήσουμε αυτό που περιφρονούσαμε…

Κι όμως μας ψεκάζουν! Τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας επιβάλλουν το θέμα που μας «καίει» να σχολιάσουμε κάθε πρωί. Και το πότε θα πάψει να μας «καίει»...

Με αυτές τις σκέψεις (και άλλες) προέκυψε το κίνημα των οδοδεικτών και η συμμετοχή μου στο 16ο (και πάντα αγαπημένο) Παιχνίδι με τις λέξεις.
Η Μαρία μάς απογείωσε στην φθινοπωρινή πραγματικότητα (γιατί η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν είναι πάντα απότομη προσγείωση…)!!!