Μία φέτα μανταρίνι - μισή φέτα λεμόνι

Έτσι ταξίδευε το φεγγάρι χτες. Μια φέτα μανταρίνι, στο χρώμα της λάβας, πρώτα. Και μισή φέτα λεμόνι, χρυσαφί, μετά. Και μέθυσα. Έδεσαν στις άκρες του τα μάτια μου κι άρχισα το χορό, του πρώτου φιλιού κάτω από την ονειροπαρμένη ροδιά.

Και βγήκα το πρωί στο δρόμο μ' ένα αλλόκοτο χαμόγελο. Είχαν τα χείλη μου το χρώμα της λάβας και μύριζε η ανάσα μου λεμόνι. Και με κοιτούσαν όλοι παραξενεμένοι, ζητούσαν εξηγήσεις για το αλλόκοτο χαμόγελό μου. Βλέπεις, ο μέσος όρος των ανθρώπων κοιμόταν εκείνη την ώρα που το φεγγάρι ταξίδευε μανταρίνι και λεμόνι. Κι όσοι το είχαν δει, κρατούσαν ίσες αποστάσεις, όπως πρέπει σ' ένα φεγγάρι που δεν είναι πανσέληνος και βολτάρει στον ουρανό μια νύχτα που θα ξημερώσει μια καθημερινή. Και η κοινή λογική έλεγε πως, αν δεν είσαι ποιητής, νομπελίστας ή έστω καταραμένος, δεν μεθάς μ' ένα τέτοιο φεγγάρι. Και, τέλος πάντων, τι έκρυβα πίσω από ένα χαμόγελο που κανένα απόφθεγμα δεν το δικαιολογούσε;

Δεν είχα δικαιολογία, όπως καταλαβαίνεις. Βλέμματα ρεαλιστών λιντσάτισαν το χαμόγελό μου κι έκτακτα γκάλοπ με τοποθέτησαν στο αρχείο, διανοούμενοι μ' εξόρισαν στ' αποψινό φεγγάρι. 

Γι' αυτό σου γράφω, άγνωστε, χαμογελαστέ, κόσμε του αύριο. Για να σου πω, θυμήσου κι εμένα στο λεύτερο φεγγαρομεθύσι σου. Εμένα που ερωτεύτηκα στην υγειά σου. Εμένα που σε χόρεψα σε μία φέτα μανταρίνι και σε μισή φέτα λεμόνι..

* (εικόνα ανάρτησης:  Sea Dean)