Πνευματικός οδοδείκτης

Ο μισθός μου φτάνει ίσα – ίσα για τα απαραίτητα και η επιστροφή στο παρελθόν είναι πολυτέλεια. Έτσι, για το ταξίδι μου αυτό έβαλα ενέχυρο το μέλλον μου, υποσχέθηκα σε έναν άντρα, καλό κι ευγενικό, που όμως δεν έχει ανάγκη τον έρωτά μου, μονάχα τη φωνή μου σα θα γυρίζει το βράδυ στο σπίτι, να τον παντρευτώ. «Για όσο περνάω αυτή τη φάση » μου είπε, «Ύστερα, όποια στιγμή θέλεις, χωρίζουμε…» Κι αντί για δαχτυλίδι αρραβώνων, μου έδωσε τα έξοδα του ταξιδιού.

Επιστρέφω, λοιπόν, μ’ ένα σκοπό. Τη δημιουργία ενός σκηνικού όπου θα παίξω ξανά μια σκηνή από τη ζωή μου. Δεν θα αλλάξω παρά δυο στοιχεία. Τότε ήταν η ώρα που οι άνθρωποι γυρίζουν στο σπίτι να χαρούν την οικογένειά τους ή βγαίνουν έξω να διασκεδάσουν. Τώρα θα είναι η ώρα της ανατολής, η ώρα που ο κόσμος υπόσχεται. Κι ακόμα, θα αλλάξω μια λέξη από τα λόγια μου, μια λέξη που τότε δεν είχα σκεφτεί, μάλλον γιατί δεν ήξερα την ακριβή σημασία της.

Όλα τα άλλα θα είναι ίδια. Εκείνος, που συμφώνησε να μιλήσουμε, το σπίτι, που δεν έχει αλλάξει καθόλου, όπως μου είπε. Καλά το φανταστήκατε: ένας άντρας και μια γυναίκα, ένας χωρισμός. Θα αναρωτιέστε: «Τι ζητάει τώρα; Τι τα σκαλίζει;» 

Ύστερα από εκείνη τη νύχτα έζησα μες στην ομίχλη. Όλα θολά γύρω μου και μέσα μου. Περιγράμματα ανθρώπων συναναστρεφόμουν, το περίγραμμά μου περιέφερα. Και σε κάθε βήμα φοβόμουν. Κάθε περίγραμμα που με πλησίαζε ήταν για μένα μια απειλή. Ώσπου εκείνη η γυναίκα μού είπε: «Σε βίασε». Δεν την πίστεψα, όχι αμέσως. Χρειάστηκε να το επαναλάβει πολλές φορές: «Ναι, ακόμα και μες στο γάμο, μπορεί να υπάρξει βιασμός!» Και διαλύθηκε η ομίχλη μέσα μου, όταν άρχισα να μιλάω, όχι για το χωρισμό μου, αλλά για το βιασμό μου.

Αυτή η λέξη ήταν για μένα ένας πνευματικός οδοδείκτης. Μου έδειξε ένα δρόμο, ίσως όχι λιγότερο επώδυνο, σίγουρα όμως όχι αδιέξοδο.

Όταν θα σταθώ, σε λίγο, απέναντί του και με ρωτήσει, όπως και τότε, «Γιατί δε με θέλεις;», δεν θα απαντήσω, όπως τότε, «Επειδή μαλώσαμε χτες», θα πω «Επειδή με βίασες χτες». Κι έξω από το παράθυρο δεν θα με καρτερούν σκοτάδια, όπως τότε, θα ανατέλλουν υποσχέσεις.

Και ίσως καταφέρω και κοιτάξω πέρα από το περίγραμμα του άντρα που θα παντρευτώ, δω το κορμί του να τρέμει μπροστά μου χωρίς να φοβηθώ, ακούσω την καρδιά του να ζητάει περισσότερα από τη φωνή μου χωρίς να τρομάξω.

Να λες τα πράγματα με το όνομά τους! Κλισέ; Ίσως. Σίγουρα απαραίτητο πιστεύω. Μα, ποιο είναι το όνομα που ταιριάζει σε κάθε πράγμα; Το όνομα που επιλέγεις σύμφωνα με τον πνευματικό σου οδοδείκτη…

Ακόμα και σήμερα δεν έχουμε συμφωνήσει για ποιες καταστάσεις η λέξη βιασμός είναι κατάλληλη…

Από αυτές τις σκέψεις (και άλλες) προέκυψε η δεύτερη συμμετοχή μου στο Παιχνίδι με τις λέξεις.

Μαρία μου, ευχαριστώ για τη ζεστή φιλοξενία!

Μην ξεχνάτε: τρέχει έκτακτο blogaki! Εδώ.