Φθινοπωριάτικο όνειρο

Ήταν καλοκαίρι. Ο κόσμος καιγόταν πάλι, μα πάλι φοβόταν να πάρει τους δρόμους της φωτιάς.

Έψαχνα ένα δρόμο επιστροφής στο ταξίδι, όταν τον είδα. Με χείλια διψασμένα και μάτια κόκκινα να σπρώχνει στο ξερό χώμα το καραβάκι του. Στράγγιξα τα μαλλιά μου –κρατάω πάντα πάνω μου λίγη φθινοπωρινή βροχή- και του ‘δωσα μια θάλασσα. Χαμογέλασε και μου ‘δωσε ένα ταξίδι.

(Κι από τότε δεν χωρίσαμε, πορευτήκαμε μαζί ένα ολόκληρο όνειρο. Ένα φθινοπωριάτικο όνειρο.)

Θυμηθήκαμε τις πατρίδες μας, εκείνες που μοιραστήκαμε κι εκείνες που αρνηθήκαμε, μια νέα πατρίδα ανακαλύψαμε σ’ ένα φιλί. Θέριεψε μέσα μας η ζωή και κάναμε έρωτα πάνω σε κάτι μπαζωμένες εξεγέρσεις.  

Και υψώθηκαν τα κορμιά μας χαρταετοί στον ουρανό. Ελεύθεροι, πολύχρωμοι κι ερωτευμένοι χαρταετοί. Χόρεψαν πάνω στα σύννεφα, κόντρα στον άνεμο, κι άλλαξαν την εποχή! Δεν ήταν πια καλοκαίρι, ήταν φθινόπωρο!

Κι έπεφταν από το θρόνο τους οι κακοφορμισμένες ιδέες, σπάθιζε ο έρωτας το φόβο, η φαντασία μάς διαπερνούσε ως το κόκκαλο και η λευτεριά μάς τάιζε σταφύλια, γέμιζαν οι υπόνομοι με εξουσίες. «Δεν τελειώσαμε!» μας απειλούσαν από ‘κει κάτω, «Έρχεται χειμώνας…» Μα δε τις φοβόμασταν πια! Μπορούσαμε να φέρουμε το φθινόπωρο ξανά και ξανά. Και μέσα μας είχε θεριέψει η ομορφότερη άνοιξη. 

Ακόμα μια ιστορία για τις Ιστορίες του φθινοπώρου της Μαρίας και του Κειμένου της.