Μαθητεία

Σ' εκείνο το δωμάτιο,
το Παιδικό,
με τα καρφιτσωμένα σύννεφα στις κουρτίνες,
τον κεντημένο ήλιο στο μαξιλάρι,
αγαπούσε ο Τάκης το Νώντα,
το ελεφαντάκι με το ξεφτισμένο μπάλωμα,
κι εγώ αδυναμία μεγάλη είχα στη Νίτσα,
τη μονόφθαλμη μαϊμού.
Σ' εκείνο το δωμάτιο,
απ' όπου φτερούγιζαν πουλιά οι ανάσες μας
φωλιά να κάνουν σε ξυπόλυτες καρδιές,
κάπου στην Αφρική,
μάθαμε να αναρωτιόμαστε
"γιατί οι άνθρωποι μισούν;"


Σ' εκείνη την αίθουσα,
τη Σχολική,
μετρούσαν με το χάρακα
τη φαντασία μας,
τη εξυπνάδα μας,
την κανονικότητά μας.
Κι έμεινε μεταξεταστέα η αγάπη
του Τάκη για το Νώντα τον κουτσό,
αποβλήθηκε η αδυναμία μου
για τη Νίτσα την υδροκέφαλη.
Σ' εκείνη την αίθουσα,
όπου συνηθίσαμε να βλέπουμε την άνοιξη χωρίς επιφωνήματα
και να βάζουμε τελεία και παύλα στις ερωτήσεις μας,
διδαχτήκαμε να μπαίνουμε στη σειρά.

Στην εφηβεία μας,
το Καταφύγιο
των αδέσποτων φιλιών,
αγαπούσε ο Τάκης το Νώντα,
τον τσιγγάνο με το χαρτοφύλακα,
κι εγώ αδυναμία μεγάλη είχα στη Νίτσα,
μια φοιτήτρια που έμοιαζε με πόρνη.
Βγαίναμε στους δρόμους
με δυο κιτρινισμένες σελίδες ποίηση,
τα ολοκαίνουρια συνθήματά μας
και ξημερωνόμαστε ανάμεσα πεζοδρόμιο και ουρανό,
άτακτοι μαθητές της ουτοπίας.

Στην ενηλικίωσή μας,
το Ιατρείο
της ανεδαφικής ελπίδας,
διαγνώστηκε εμπόδιο η αγάπη
(πού χάθηκε ο καημένος ο Νώντας;),
ανασταλτικός παράγοντας η αδυναμία
(τι απέγινε η φουκαριάρα η Νίτσα;).
Βγαίναμε στις αγορές,
μόνοι μες στους χιλιάδες μόνους,
με το κολλαρισμένο χαμόγελό μας,
τα αστραφτερά βιογραφικά μας
και παρακαλούσαμε τον τραπεζίτη να μας λυπηθεί,
τον μάνατζερ να γίνει δάσκαλός μας.

Από τις πολυθρόνες μας
τώρα
χαζεύουμε
με ενοχές,
με ζήλεια,
κάποια Νίτσα κι ένα Νώντα
να ονειρεύονται,
χωρίς ντροπή,
την αιώνια μαθητεία
στην ανθρωπιά.

Ήταν η συμμετοχή μου στο  Συμπόσιο Ποίησης που για μια ακόμη φορά διοργάνωσε η Αριστέα και οι λέξεις της οδήγησαν τη σκέψη μας σε πολύ όμορφα μονοπάτια!

Μην ξεχνάτε: ένα πακέτο μωρομάντηλα για αυτές τις γυναίκες είναι απαραίτητο και πολύτιμο...