Μια φυσαρμόνικα

Μια φυσαρμόνικα το δειλινό

θρηνούσε στο μπαλκόνι μου 

κι εγώ το μαύρο ουρανό

ρωτούσα μόνη μου

Της άρεσε να φεύγει από το σπίτι, από τη βουβή αγκαλιά της μάνας, και να περπατάει άκρη-άκρη στη θάλασσα μέχρι το απογευματιάτικο αεράκι να της φέρει τους ήχους της φυσαρμόνικας. Σταματούσε τότε, ξάπλωνε στην αμμουδιά και, βλέποντας από μακριά το αγόρι με τη φυσαρμόνικα, νανουριζόταν γλυκά με τις νότες του. Και ήταν οι νότες όλες οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που η Κλειώ ποτέ δεν θα τολμούσε να κάνει στη μαμά της. Ήταν οι απαντήσεις στα ερωτήματα που βαραίνουν κάθε ιστορία ζωής όταν γράφεται για να χαϊδέψει απωθημένα, να αρέσει στο κοινό, να γεμίσει άδειες ζωές.

Βάλε σημάδια να 'ρθω να σε βρω

με του νοτιά τα κύματα

πες μου ποιο δρόμο να διαβώ

ν' ακούς τα βήματα

Η ζωή τραβάει μπροστά. Κι αν δεν μπορείς να την ακολουθήσεις, δεν θα συγκινηθεί,δεν θα σε περιμένει. Εσύ θ' αναγκαστείς να την κυνηγήσεις καβάλα σε νοτιάδες που θα κάψουν τα ίχνη του εαυτού σου και όταν θα κατέβεις θα βαδίζεις δρόμους που θα νιώθεις πάντα ξένος.

Πότε γλυκιά και απαλή σαν τη σαντιγί και πότε στυφή και δυνατή σαν το πικραμύγδαλο. Δεν έχεις το δικαίωμα να πορευτείς έτσι αν είσαι κοριτσάκι. Πρέπει να επιλέξεις. Και για το καλό σου πρέπει να επιλέξεις τη σαντιγί. Και η Ερατώ προσπάθησε. Προσπάθησε σκληρά να είναι μόνο σαντιγί και να φτύνει το πικραμύγδαλο από μέσα της σαν κάτι σιχαμερό και βρώμικο. Πολλές φορές της ήταν εύκολο, της άρεσε και την ανακούφιζε. Μα, τις ίδιες φορές της ήταν και βασανιστικό, την εξόργιζε και την αρρώσταινε.

Όταν πέθαναν οι γονείς της, εκείνοι που την είχαν πιέσει να επιλέξει, κι έμεινε μόνη στον Παράδεισο, πίστεψε πως είχε έρθει η ώρα να ταιριάξει τα δυο, τη σαντιγί και το πικραμύγδαλο.

Κάθισε στο μικρό μπαλκόνι -σ' αυτό άραζε τα βράδια το φεγγάρι- να κάνει ευχή στην καινούρια της ζωή με τον εαυτό της, επιτέλους, ελεύθερο. Μα, έμεινε βουβή και μόνο θρηνούσε. Θρηνούσε τον εαυτό που ποτέ δεν έχτισε, δεν ανακάλυψε, δεν απέκτησε. Θρηνούσε τη χαμένη πια συνταγή να ταιριάξει τη σαντιγύ με το πικραμύγδαλο.

Και τότε, έφεραν τα κύματα τη μελωδία μιας φυσαρμόνικας. Που καρφιτσώθηκε στ' αρώματα του δειλινού και μέθυσε την Ερατώ με μια λύση περίεργη...

Ήταν η στιγμή που γεννήθηκε η Θάλεια! Μια φανταστική, δίδυμη αδερφή-πικραμύγδαλο!

Μια φυσαρμόνικα το δειλινό

τον άνεμο κυνήγησε

και με τ' αστέρι το γοργό

κρυφά σε φίλησε

Ο έρωτας είναι συχνά η συνωμοσία δυο κατεργαραίων. Ακολουθώντας τα βήματα μιας μυστικής χορογραφίας, με τη μελωδία που αφήνει ο νοτιάς -άλλος κατεργάρης κι αυτός!- στο μπαλκόνι τους, στήνουν ένα σκηνικό ζωής για να μπορούν να ξεφεύγουν από τη ζωή κάθε φορά που τους ζορίζει.

Ο Δημήτρης είχε συνηθίσει να ξεφεύγει τα βράδια από τη ζωή του δυνατού και επιτυχημένου άντρα που η οικογένειά του είχε ονειρευτεί για λογαριασμό του. Στους ίσκιους του φεγγαριού αφηνόταν να κλάψει και να αποτύχει, να δειλιάσει και να πονέσει. Και, καθώς τα χρόνια περνούσαν και στην καμπούρα του σκληρού άντρα μαζεύονταν τύψεις και απελπισιές που τις νύχτες κλαψούριζαν σαν πεινασμένα γατάκια, παρακαλούσε τ' άστρα να του δείξουν ποιο δρόμο να πάρει. Για να διορθώσει στα κρυφά τις αδικίες.

Μια τέτοια νύχτα συναντήθηκε με την Ερατώ. Ο Δημήτρης προσπάθησε να κάνει τα πεινασμένα γατάκια να σωπάσουν. Και η Ερατώ προσπάθησε να κρύψει την αδελφή-πικραμύγδαλο. Η Ερατώ άκουσε τα γατάκια. Κι ο Δημήτρης είδε την αδελφή-πικραμύγδαλο. Μα, όταν αντάλλαξαν εκείνο το αλαφιασμένο φιλί, ορκίστηκαν σιωπηλά πως ούτε είδαν ούτε άκουσαν. Δέθηκαν στην ουρά του τρελού ανέμου και τον άφησαν να τους ταξιδέψει σε απάτητες κορφές του νου.

Κομπάρσοι στη ζωή τους, όμως πρωταγωνιστές στο σκηνικό της ζωής τους, πορεύονταν ευτυχισμένοι. Και ο έρωτάς τους φούντωνε όσο δεν ζούσαν, όσο η συνωμοσία τους έδενε τους ανθρώπους γύρω τους και τους έριχνε μαριονέτες στα πόδια τους.

Κάποιο δειλινό πέταγε ήχους παράταιρους ήχους στα βήματά τους. Ήχους που δεν μπορούσαν να ταιριάξουν με τη χορογραφημένη συνωμοσία τους και τους διέλυαν το σκηνικό. Αλλά η πιστή τους οικονόμος ήταν πάντα κάπου εκεί γύρω για να στήσει ξανά το ψέμα στα πόδια του και να δώσει καινούρια πνοή στο σπιτικό που το ένιωθε δικό της σπίτι. Και μήπως δεν ήταν; Δεν ήταν τα θεμέλιά του στεριωμένα πάνω στα δάκρυα των δικών της ανθρώπων; 

Μια φυσαρμόνικα το δειλινό

με πλάνεψε και χάθηκε

και πριν αρπάξω το σκοπό

η γη βουβάθηκε

Εκείνη τη στιγμή, που ο Γιάννης την άγγιξε, εκείνη τη στιγμή που υποδυόταν την Ερατώ κι ο Γιάννης νόμιζε πως ήταν η Θάλεια, εκείνη τη στιγμή κάποια πέθανε. Μέσα της, το ένιωσε, η άλλη πέθανε. Και πίστεψε πως θα μπορούσε να επιστρέψει σε μια φυσιολογική ζωή, χωρίς συνωμοσίες και ψέματα. Πίστεψε πως από τις στάχτες του γεννήθηκε ξανά ο εαυτός της. Και μες στην αγκαλιά του άκουσε να σφυρίζουν τα κύματα έναν αλλιώτικο σκοπό, μια μελωδία γραμμένη μόνο για εκείνη! Για ποια; Ποια είχε πεθάνει; Ποια είχε σκοτώσει ο Γιάννης; Ήθελε τη Θάλεια μα πόση ηδονή και αγάπη είχε μόλις δώσει στην Ερατώ!

Κι αν δεν είχε πεθάνει, τελικά, καμιά; Δεν την ένοιαζε. Θα σκότωνε εκείνη κάποια! Ποια;

Η μελωδία ακόμα ακουγόταν, τ' απογευματιάτικο αεράκι την καρφίτσωνε στο μυαλό της και το μυαλό της πάλευε με κάτι τρελό που όμως ήξερε πως είναι το μόνο λογικό. Μία έπρεπε να ζήσει. Ποια; Ο Γιάννης ήταν ερωτευμένος με την αδελφή-πικραμύγδαλο... Αυτή, λοιπόν, θα ζούσε! Φιλούσε όμως με πάθος την αδελφή-σαντιγί και αυτή παρακαλούσε να μείνει κοντά του... Αχ! Αν μπορούσε να τον ρωτήσει ποια του άρεσε περισσότερο...

Η μελωδία επέμενε. Δοκίμασε να τη χορέψει. Δεν τα κατάφερε, κι ας ήταν γραμμένη για εκείνη. Γιατί εκείνη δεν υπήρχε. Είχε βρει το σκοπό της ζωής και δεν μπορούσε να τον χορέψει! Η λογική την οδηγούσε στην τρέλα. Η λογική ήταν η τρέλα.

Στον Παράδεισο, δίπλα στη θάλασσα, στο μικρό μπαλκόνι που άραζε το φεγγάρι, προσπάθησε να βρει μια λύση. Είχαν όμως όλα γύρω βουβαθεί. Και σκοτεινιάσει. Σαντιγί και πικραμύγδαλο είχαν λουφάξει τρομαγμένα, πρώτη φορά δεν ήθελαν -δεν μπορούσαν;- να διεκδικήσουν τη νίκη κι ούτε που τολμούσαν πια να συνυπάρξουν.

Μόνη και με μοναδική διέξοδο την πρώτη εκείνη σκέψη του φόνου της άλλης, θρηνώντας ήδη για την απώλεια, πήρε έναν καινούριο δρόμο. Έμοιαζε με εκείνους που είχε διαβεί ξανά όμως κανένα ίχνος της δεν μπορούσε να διακρίνει. Κάρφωσε μια κραυγή στο νοτιά κι εκείνος -ο κατεργάρης!- σκάρωσε στη στιγμή μια μελωδία και την πλάνεψε να τον κυνηγήσει.

Μόνος ένας άνθρωπος μπορούσε να τη βοηθήσει. Όσο κι αν φοβόταν, πήρε την απόφαση να ζητήσει τη βοήθειά του. 

Ήταν η συμμετοχή μου στο ξεχωριστό μας δρώμενο "Μια ιστορία από στιχάκια", που διοργανώνει η Κατερίνα (και το Pause Blog της). Δείτε όλες τις συμμετοχές εδώ.

Το τραγούδι της συμμετοχής μου:

Μια φυσαρμόνικα

στίχοι: Κώστας Γεωργουσόπουλος

μουσική: Γιάννης Σπανός

ερμηνεύτρια: Καίτη Χωματά

ακούστε εδώ

Ελπίζω να μη δυσκόλεψα τους επόμενους, τουλάχιστον όχι όσο δυσκολεύτηκα εγώ που δεν το έχω καθόλου με τα αστυνομικά... 😉