Η νύχτα που έσβησαν τ' αστέρια

Είναι μια νύχτα θυμωμένη. Σφίγγει τα σύννεφα στις χούφτες της κι εκείνα δεν μπορούν ν' ανασάνουν.

Έχω δρόμο πολύ να κάνω. Για να πάω πού; Τουλάχιστον ως εκείνον. Ποιον; Όποιον χρειάζεται μια αγκαλιά. Τη δική μου αγκαλιά. Ταλαιπωρημένη, ακόμα ζεστή. Ντυμένη τα ξέφτια της Κυριακής, λουσμένη στην καταιγίδα της Δευτέρας.

Τα βήματα μ' οδηγούν σε μονοπάτι που δεν έχω ξαναπερπατήσει μα κάτι μου θυμίζει. Περιφραγμένο από έναν παλιό πόλεμο. Έχω μπει σε μονόδρομο λοιπόν. Μόνο μπροστά ή μόνο πίσω. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Ασφυξία! Και τα σύννεφα να θέλουν να κλάψουν και να μην μπορούν μήτε ν' ανασάνουν. Ασφυξία! Κι όλο να γλιστρούν προς τα κάτω. Αγωνίζονται να ξεφύγουν από τις χούφτες της νύχτας. Θα με πλακώσουν;

Τώρα παίρνει πρωτοβουλία ο αγέρας. Για να σώσει τα σύννεφα. Φυσάει δυνατά να τα ελευθερώσει μια κι έξω. Μένουν όμως εγκλωβισμένα τα σύννεφα και σβήνουν τ' αστέρια!

Κατάσταση έκτακτης ανάγκης. 

Ανατριχιάζει το σύμπαν και ο ουρανός γεμίζει σύνορα. Τα μάτια υποχρεούνται να ακολουθούν συγκεκριμένες γραμμές οριζόντων για να μην πληγωθούν.

Κατάσταση εξαίρεσης.

Μαλώνουν τα βουνά με τον αγέρα. Τα δέντρα τους θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να στοχεύσει σωστά αλλά εκείνος τα αγνόησε. Και απειλεί η θάλασσα, τα κύματά της θα πνίξουν όσους χάραξαν σύνορα στον αγαπημένο της, τον ουρανό.

Εγώ πρέπει να συνεχίσω. Έχω την ευθύνη να κάνω μια αγκαλιά. Δε με νοιάζει που δε βλέπω πού πηγαίνω. Γιατί και πριν από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κάποιες θολές αναμνήσεις ονείρου με οδηγούσαν.Λίγο λίγο συνηθίζω το σκοτάδι και προχωράω. Σε τακτά διαστήματα σηκώνω το βλέμμα και ακολουθώ τις ορισμένες γραμμές των οριζόντων. Λαχταράω ένα βλέμμα ελεύθερο αλλά τα μάτια μου πειθαρχούν στα σύνορα, δεν θέλω να πληγωθώ.

Μα πληγώνομαι. Μια στις πέτρες του δρόμου που δεν διακρίνω, μια στον πλαϊνό φράχτη που δεν αντιλαμβάνομαι πλέον τις διαστάσεις του. Χρειάζομαι φως!

Κι έχω μια μελαγχολία που δεν μπορώ να δω τ' αστέρια... μια ανησυχία μήπως δεν τα ξαναδώ ποτέ... ένα χτυποκάρδι που συνηθίζω το σκοτάδι...

Γύρω κανείς. Άλλοι στα βουνά, άλλοι στη θάλασσα. Απ' το μετερίζι του καθένας ρίχνει ευθύνες και συνηθίζει το σκοτάδι.

Τώρα διασχίζει παράνομα τον ουρανό, μέσα από τις απαγορευμένες γραμμές των οριζόντων, ένα βλέμμα. Δεν το έχω ξαναδεί μα κάτι μου θυμίζει. Ρίχνεται στα φανάρια του δρόμου και τα ανάβει. Φτιαγμένα από καιρό, ενθύμιο μιας συμφωνίας ειρήνης, δεν άναψαν ποτέ. Και χάρη στο βλέμμα μού δίνουν το φως που χρειάζομαι για να μη συνηθίσω το σκοτάδι.

Τώρα προχωράω χωρίς να πληγώνομαι. Τώρα τολμάω να σηκώσω τα μάτια στον ουρανό. Να πιστέψω πως είχα δίκιο, φως χρειαζόμουν μες στο σκοτάδι και όχι σύνορα. Να αναρωτηθώ γιατί θύμωσε η νύχτα.

Ήταν η συμμετοχή μου στη μίνι σκυτάλη της Μαίρης.

Μετά από καιρό ξανά στη γειτονιά επειδή blogoφίλες/οι με σκουντήσανε! 😍Θα επανέλθω με υπέροχα νέα 😉