Ποτέ πια

Μια παλιά ιδέα παρακινήθηκε από μια καινούρια και βγήκε από το συρτάρι! Μια Πριγκίπισσα σκούντησε μια Woman κι έτσι οι Ιστορίες της νύχτας θα διαδραματίζονται Σ' ένα μπαρ που λέγεται Το λάθος.

by Skybase

Θα σας μιλήσω για ανθρώπους που παραπατούν αριστερά μεθυσμένοι από 'κεινο το γλυκόπιοτο και πανάκριβο όνειρο που λέγεται ζωή. Για ανθρώπους που κλαίνε όταν νικούν και νιώθουν λεύτεροι μες στις φυλακές. Για ανθρώπους που τους βρίσκει η νύχτα σ' ένα μπαρ που λέγεται Το λάθος.

Τις ιστορίες των θαμώνων αυτού του μπαρ μου τις διηγήθηκαν ο Σωκράτης και η Τζένη, δυο σύννεφα τραυματισμένα από τα βέλη του έρωτα. Καταδικασμένα να σκεπάζουν τον ήλιο τους και να δακρύζουν καταιγίδες κάθε φορά που τολμούσαν να υποκύψουν στον έρωτά τους.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ

Πόσο γρήγορα έφτασε απόψε στο Λάθος! Ο Σωκράτης της άνοιξε την πόρτα, όμως εκείνη μπήκε μ' όλο το βάρος της ριγμένο μπροστά. Σαν κάτι να έσπρωχνε, σαν κάτι να την έσπρωχνε.

-Τα 'πινες αλλού; Τη ρώτησε για να εξηγήσει το περπάτημά της. Ήταν σίγουρος πως δεν είχε πιει ούτε στάλα. Τόσα χρόνια είχε μάθει να αναγνωρίζει την ποσότητα του αλκοόλ που είχε καταναλώσει κάποιος με την πρώτη ματιά. Γι΄ αυτό και μπορούσε πάντα να αποτρέψει τη λάθος κίνηση.

Αυτό που δεν μπορούσε να δει ο Σωκράτης ήταν η καρδιά. Που τα βράδια βάζει νωρίς για ύπνο το μυαλό κι ανηφορίζει στ' απόμερα σοκάκια των ματαιώσεων.

by Christian Schloe

Η Τζένη μπορούσε να διακρίνει τα ίχνη κάθε καρδιάς παντού μες στο μπαρ. Φαινόταν προσηλωμένη στο έργο της, στις παραγγελίες και τη μεταφορά του μεγάλου δίσκου, όμως η προσοχή της ήταν στραμμένη αλλού. Στις απογοητεύσεις που έσερναν πίσω τους οι θαμώνες.

Κι αμέσως είδε τι βάραινε τη Σοφία. Κρατούσε σφιχτά, όπως η μάνα το παιδί της μες στην καταστροφή, ένα κομμάτι ερείπιο. Ό,τι είχε απομείνει από ένα όνειρο που χρόνια κρεμόταν από μια λεπτή ελπίδα. Που είχε απόψε κοπεί βυθίζοντας στο σκοτάδι τις βραδινές προσευχές της. 

by Christian Schloe

Η Νίκη κι ο Μηνάς την είδαν και της έκαναν χώρο στο μικρό καναπεδάκι. Ανάμεσά τους. Μια υπόνοια, καχεχτική κι αδύναμη, είχε σφηνωθεί τις τελευταίες μέρες στην αγκαλιά τους και προσπαθούσαν να την κάνουν να νιώσει νιώσει ενοχές και να φύγει μένοντας ο άλλον μακριά από τον άλλον.

Η Σοφία κουλουριάστηκε στην πολυθρόνα κι έμεινε να κοτάζει το κενό που είχε αφήσει το ζευγάρι. Τεράστιο της φάνηκε. Και γεμάτο. Μα δεν είχε τη δύναμη απόψε για καμιά άλλη τρελή σκέψη. Μόνο για τη δική της. 

-Τι έχεις, Σοφάκι; Ρώτησε η Νίκη κι έστειλε το Μηνά να της πάρει ποτό. Bellini;

-Ναι. Με τέσσερις σταγόνες λεμόνι! Δεν έχω! Αυτό είναι το πρόβλημά μου.

-Δεν έχεις τι;

-Μέλλον.

Τα στιγματισμένα αύριο, τα κατεστραμμένα χτες και τα θολωμένα τώρα κυκλοφορούσαν σ' αυτό το μπαρ ελεύθερα. Δίχως ντροπή. Τα είχαν βρει με τον εαυτό τους και διόλου δεν τα ένοιαζε η γνώμη των άλλων.

by Christian Schloe

Γι΄αυτό και η Νίκη άναψε τσιγάρο, όπως συνήθως κι απάντησε με ψυχραιμία.

-Κάθε μέρα ξημερώνει, ό,τι κι αν μας κάνουν.

-Θα πεθάνω Σοφάκι. Είπε ξεψυχισμένα η Σοφία και η φλόγα του κεριού μπροστά της άρπαξε αυτή τη μικρή ανάσα να τη στείλει ευχή στις φωτιές του κόσμου.

-Και είναι κακό αυτό; Εμείς σε λέμε Σοφάκι, επειδή...

-Ξέρω, Μηνά! Επειδή είμαι μικρομαμωμένη, χαρούμενη συνέχεια...

-Επειδή σ' αγαπάμε και σ' έχουμε έννοια σαν να ήσουν η μικρή μας αδερφούλα!

-Κόρη, αδερφή, φίλη... Μάνα ήθελα να γίνω. Και δεν θα γίνω. Ήθελα ν' αφήσω το Σοφάκι πίσω μου και να νιώσω επιτέλους τη Σοφία να ζει.

Εκείνα που δίνουν χαρά τη μέρα, τη νύχτα, στο ημίφως, χάνουν τη λάμψη τους. Τ' αστέρια φωτίζουν μόνο τις σκοτεινές σκέψεις, η ησυχία μιλά μόνο για τ' ανείπωτα.

Τα φώτα χαμήλωσαν κι άλλο. Μπορεί να άκουγαν συνέχεια για όνειρα που βυθίζονταν στο πένθος κι έπνιγαν τις αντοχές των ανθρώπων, μα δεν είχαν συνηθίσει. Κάθε φορά ταράζονταν.

by Christian Schloe

Η Σοφία πήγε στο μπαρ, παράγγειλε ακόμα ένα bellini με τέσσερις σταγόνες λεμόνι Κι έδωσε παραγγελιά:

"Ήταν νύχτα θυμάμαι

απόκριση καμιά!....

Μπροστά μου η πύλη ορθάνοιχτη

κι η τρέλα ήταν κοντά,

μ' ένα καλαήδισμα

πουλιού στην ερημιά να λέει:

ποτέ! ποτέ! ποτέ πια!..."

Ποτέ πια δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί αυτό που επιθυμούσε. Ήπιε στην υγειά της ελευθερίας! Μιας ελευθερίας που ποτέ δεν είχε ζητήσει, μα της είχε δοθεί απόψε και ήταν αποφασισμένη να την εκμεταλλευτεί. Και ήταν το μπαρ το κατάλληλο μέρος.

Συνεχίζεται...