5 χρόνια τις χώριζαν. Μικρή διαφορά. Αυτά που ξεχείλωναν τις αποστάσεις ήταν τα επίθετα. Η μυαλωμένη, η κομψή, για τη μεγάλη. Το τρελό, το αλητάκι, για τη μικρή.
Η φύση κέντησε σύνορα. Απ’ έξω να κλείσει τους χτίστες φρακτών. Τα φύλλα του φθινόπωρου να προστατέψει από τους καταπατητές των ιδεών με τα καρφιά στις μπότες.
Τα τραγούδια παίζουν στο πικάπ, που είναι ντυμένο με τόσες όμορφες παιδικές μου αναμνήσεις, και στο κασετόφωνο, ντυμένο αυτό με τις θυελλώδεις εφηβικές μου αναμνήσεις!
Μελαγχολικό το Κουμπί σκεφτόταν να πάει μια βόλτα στον πλανήτη Β612. Να δει παλιούς φίλους. Κοιτούσε πέρα μακριά για να αποφασίσει ποια αστέρια θα ακολουθήσει αυτή τη φορά.
Ξαφνικά είδε ένα κοχύλι! Να έρχεται με ταχύτητα προς το φεγγάρι! Έκανε στην άκρη και περίμενε.