Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Σαν πόρτες ήταν ανοιχτές... κοντά σας όλη μου η ζωή!


Τα αδέρφια της Καιτούλας είχαν μεγαλώσει και ήθελαν να παντρευτούν. Οπότε, έπρεπε κι εκείνη να δεχτεί, επιτέλους, να αποκατασταθεί! Άλλωστε, ήταν πια μεγαλοκοπέλα. Οι γονείς ήταν αποφασισμένοι να την παντρέψουν με τη βία κι έτσι, έφυγε νύχτα, με τα ρούχα που φορούσε, για την Αθήνα.

Εκεί αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί. Κι έκανε δουλειές που δεν θα τις άντεχε, αν τόσο δεν επιθυμούσε την ελευθερία της. 

Όταν γνώρισε το Βασίλη, μιλούσε για τις θυσίες που έπρεπε να κάνουν για την ελευθερία. Για τον αγώνα που έπρεπε να συνεχίσουν. Εκείνον του '21 κι εκείνον του '40.
Η Καιτούλα, πρώτη φορά στη ζωή της, πήρε το λόγο και μίλησε μπροστά στους άντρες! Και είπε πως, ακόμα κι αν διώξουν τη χούντα, οι γυναίκες δεν θα ελευθερωθούν. Κάποιοι συμφώνησαν σιωπηλά, κάποιοι χαμογέλασαν. Ο Βασίλης όμως, μίλησε θερμά για τα δικαιώματα των γυναικών και θύμισε τις αντάρτισσες του βουνού.




Από εκείνο το βράδυ, Καιτούλα και Βασίλης, έγιναν αχώριστοι. Μέχρι που έπιασαν το Βασίλη. Η Καιτούλα δούλευε σκληρά για να του στέλνει δέματα, ώσπου έχασε τα ίχνη του. 
Μετά από καιρό πολύ τον βρήκε στην πόρτα της, μες στα αίματα. Και μόνη της έπρεπε να το φροντίσει, γιατί ο Βασίλης, κάθε φορά που τον πλησίαζε άνθρωπος, εκτός από τη Βασούλα, ούρλιαζε και χτυπιόταν. Κι εκείνη έψαχνε γιατρούς που μπορούσε να εμπιστευτεί και ρωτούσε πώς μπορούσε να τον γιατροπορέψει. Και δούλευε σκληρά. Και δεν θα άντεχε την κατάσταση, αν τόσο δεν αγαπούσε το Βασίλη.




Το '74 η Καιτούλα άφησε για μια ακόμη φορά το σπίτι της και γύρισε στην επαρχία. Για να αλλάξει ο Βασίλης παραστάσεις, να ξεχάσει, να αναπνεύσει καθαρό αέρα. 



Ο Βασίλης ήταν ερείπιο. Δεν έβλεπε καλά, δεν άκουγε καλά, το ένα του χέρι ήταν αχρηστευμένο, είχε συνέχεια ζαλάδες. Και μνήμες από τα παιδικά του χρόνια κι από τα κυνηγητά κι από τη δικτατορία, που τον τρέλαιναν. Αλλά η Καιτούλα τον κοιτούσε στα μάτια κι έλιωνε. 
Η Καιτούλα ήταν ένα ερείπιο. Είχε γεράσει πρόωρα, είχε αποστεωθεί. Αλλά ο Βασίλης την κοιτούσε στα μάτια κι έλιωνε. Και μπορεί να του έπαιρνε ώρες, αλλά έπλενε τα πιάτα και σφουγγάριζε, όταν εκείνη έλειπε, για να την ξεκουράσει. 



Ήρθε το περιβόητο '81 και οι δυο τους πήραν μια ανάσα. Πολύ μικρή. Γιατί η καρδιά του Βασίλη σταμάτησε να χτυπά ένα βράδυ. Και η Καιτούλα δεν θα είχε αντέξει τον πόνο, αν τόσο δεν επιθυμούσε να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του Βασίλη




Η οικογένεια του Κυριάκου είχε στενούς δεσμούς με το ΠΑΣΟΚ από την εποχή της Γερμανίας κι όταν το κόμμα πήρε τις εκλογές, αποφάσισε πως έπρεπε και ο Κυριάκος να χωθεί κάπου. Εκείνος, αριστερός και κουρασμένος, ήθελε μονάχα να αράξει κάπου. Και να ζήσει με την Καιτούλα όσα χρόνια του απέμεναν.
Γνωστοί και φίλοι έπεισαν την Καιτούλα να βάλει στη ζωή της τον Κυριάκο. Για να ξεκουραστεί επιτέλους κι εκείνη και για να έχει μια συντροφιά. Δέχτηκε. Τον συμπαθούσε, γιατί ήταν ευγενικός και καλός μαζί της, μα δεν τον αγαπούσε. 


Αλλά η οικογένεια του Κυριάκου δεν ήθελε για νύφη την αγράμματη κι απένταρη και γριά Καιτούλα. Διέδιδαν παντού πως ήθελε να μπει στην καλή τους οικογένεια για να φάει και την έβριζαν. Γι΄αυτό και ο Κυριάκος ζήτησε από την Καιτούλα να βλέπονται κρυφά.



Το ποτήρι ξεχείλισε! Έδιωξε τον Κυριάκο κι έγραψε ένα γράμμα στην οικογένειά του. Τους έλεγε πως περιφρονεί το χρήμα και πως περιμένει τη μέρα που οι κομμουνιστές θα το καταργήσουν! Και τελείωνε γράφοντας πως δεν θέλει να συγγενέψει "με μια οικογένεια όπου υπάρχει σοβαρότις μηδέν". Αυτό το τελευταίο, το "σοβαρότις μηδέν", το θεωρούσε πολύ βαρύ, αλλά πίστευε πως τους άξιζε.

Η Καιτούλα ξεριζώθηκε ξανά. Για να γλιτώσει από την οικογένεια του Κυριάκου, έφυγε... Δεν στενοχωρήθηκε για τον Κυριάκο, γιατί, αν και ήταν ευγενικός και γενναιόδωρος, "τα κομμουνιστικά τα μιλούσε σαν πρόβατο"! Ενώ ο Βασίλης της... Αχ, ο Βασίλης! Τα μιλούσε κι έπαιρνε φωτιά!




Αχνά θυμάμαι την Καιτούλα. Ερχόταν σπίτι μας με το τεράστιο χαμόγελό της κι έπεφτε στο πάτωμα να παίξει μαζί μου. Και πόσο χαιρόταν όταν οι κούκλες μου κατέβαιναν στην απεργία!!!
(Και το "σοβαρότις μηδέν" ήταν μια έκφραση που είχε μείνει και τη χρησιμοποιούσαμε συχνά.)

Όσοι είχαν γνωρίσει την Καιτούλα και το Βασίλη, θυμόντουσαν δυο ανθρώπους καλοσυνάτους κι ευγενικούς, πάντα έτοιμους να βοηθήσουν από το υστέρημά τους. Δυο ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να χαρούν τον έρωτα και τη ζωή, όμως ποτέ δεν κούνησαν το δάχτυλο, δεν έκριναν, δεν υπέδειξαν. 

Δυο Ανθρώπους τιμώ και θυμάμαι σήμερα. Τα ονόματά τους δεν θα τα διαβάσετε στις σελίδες της ιστορίας, δεν θα τα ακούσετε στις επετείους. Θα βρείτε όμως το αποτύπωμά τους στις καρδιές...

***
Συμμετοχές: 
⇢"Δεν άντεξε!" - Άννα (Ατενίζοντας)
⇢"Για τον Σολωμό Σολωμού και τον Τάσο Ισαάκ" - Κική (Εκφράσου)
⇢ "Προανάγνωση στο Γεντί - Κουλέ" - Μαρία (Απάγκιο)

*ο τίτλος της ανάρτησης από τους στίχους της "Επιστολής"*









35 σχόλια:

  1. Μεγάλο χάρισμα το να μπορεί κάποιος να αφηγείται ιστορίες με τον τρόπο που το κάνεις εσύ Γούμαν!
    Κι έτσι έμαθα και την προέλευση του "σοβαρότις" με "ι"!
    Φιλάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Α, τώρα θυμήθηκα, είχαμε συζητήσει τη "σοβαρότις"!) Ήταν μεγάλο το κείμενο, οπότε, αν δεν εγκατέλειψες στη μέση, μπράβο μου!!!!

      Διαγραφή
  2. Αποκόμματα εφημερίδων και ρετάλια μεγάλων "εθνοσωτήρων" και μια ιστορία που ραγίζει καρδιές. Ζόρικο το οδοιπορικό σου Αλεξάνδρα μου, αλλά αξίζει κάθε αναφορά στους ανθρώπους που εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν για τα πιστεύω τους. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μνήμη βάζει θεμέλια στο μέλλον. Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!

      Διαγραφή
  3. Αφέθηκα να μ' οδηγήσουν τα χνάρια της Καιτούλας στο σκοτάδι του Βασίλη και στο μυαλό μου, γροθιά η παραχάραξη της Ιστορίας από τους νεοφιλελέ ναζί ("στη Μακρόνησο είχαν και θάλασσα!" / πλύσιμο-ξέβγαλμα χουντικών / "στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν θύματα") και τ' ανιστόρητα φερέφωνά τους.
    Γλαφυρή γραφή, θαυμάσιο κείμενο!

    Την καλημέρα και τα φιλιά μου, Αλεξάνδρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ιστορία γράφεται από κάθε άνθρωπο, σε κάθε γωνιά της γης, κάθε στιγμή...

      Διαγραφή
  4. Έφυγαν με καθαρή τη συνείδηση κι αυτό
    είναι το μεγάλο προσόν τους

    Σε φιλώ πολύ Αλεξάνδρα
    Αν μου βγει θα γράψω κι εγω κάτι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συγκλονιστικό!!!
    Πώς να μη θυμάσαι αυτούς τους ανθρώπους, πώς να μην τους τιμάς;
    Καθάριοι αγωνιστές που βασανίστηκαν στη ζωή όπως όλοι όσοι αγωνίζονται.
    Ειδικά η Καιτούλα αξίζει πολλά και αυτό το ''αγράμματη'' το κάνω κορνίζα. Γιατί σωθήκαμε από τους γραμματιζούμενους!!!!
    Φιλιά πολλά Αλεξάνδρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο πετσί μας καταλάβαμε τι μπορεί να κάνουν και οι "μορφωμένοι"...
      Να 'σαι καλά, Άννα μου! ♥

      Διαγραφή
  6. Αχ βρε Αλεξάνδρα.....! τι δύναμη κρύβει η πένα σου και τι αναδεικνύει....! πόσες αξίες φέρνει στην επιφάνεια.
    Πραγματικά υποκλίνομαι σε αυτό και το έχω κάνει πολλές φορές.
    Καλή σου βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η Ιστορία καταγράφει με ψυχρότητα τα γεγονότα, αναφέροντας και ονόματα αρχηγών, διακριθέντων αγωνιστών, ηρώων κλπ.
    Κι έρχεται η λογοτεχνία και αναζητά τα άγνωστα πρόσωπα πίσω από τα γεγονότα και καταδεικνύει τις συνέπειες που σωρεύονται στις ψυχές των ανθρώπων. Κι εκεί ανακαλύπτει κανείς τούς αφανείς ήρωες, αυτούς που «αφήνουν το αποτύπωμά τους στις καρδιές»…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και είναι αυτοί που σηκώνουν βαρύ φορτίο και που αφήνουν πολύτιμη κληρονομιά...
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  8. Με ταξιδεψατε πολύ στα blog σας σήμερα.
    Και μου θυμίσατε πόσο μου αρέσει και μου λείπει να γράφω....
    Υπέροχη και δυνατή ιστορία ❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πόσα μπορούμε να αντέξουμε για να είμαστε ελεύθεροι, για ό,τι αγαπάμε και για να διατηρήσουμε ζωντανές μνήμες και εικόνες...
    Η Καιτούλα και ο Βασίλης πολύ με συγκίνησαν, να το ξέρεις...
    Αγκαλιά και φιλί, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Υπέροχες βασανισμένες ψυχές που διδάσκουν!
    Εξαιρετική η γραφή σου Αλεξάνδρα μου γιατί έχει την ικανότητα να μας βάζει μες την ιστορία!

    ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο μου ξανά (!!!), αν δε σας έκανα να... την κάνετε!!!!
      Φιλιά κι από μένα! ♥

      Διαγραφή
  11. Δυνατή ανάρτηση, Αλεξάνδρα. Μπράβο κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πόσο λατρεύω τη γραφή σου Αλεξάνδρα μου...εξαιρετικό!!!φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οι "νικητές"... δεν θα μας νικήσουν ποτέ, γιατί τις μνήμες μας κοσμούν Καιτούλες και Βασίληδες.
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Οποτε οι ιστορίες σας είναι απτές,πέρα για πέρα αληθινές, πάντα με πονά παραπάνω η ανάγνωσή τους. Το χω και με τις ταινίες αυτό. Κι όσο μεγαλώνω αντί να το αποβάλλω , γίνεται δυνατότερο.
    Και τελικά γιατί να το αποβάλλω... Περίσσευμα ψυχής, αγάπης και συμπόνιας οι ήρωες Αλεξάνδρα μου της αφήγησης. Να σαι καλά που κρατάς την μνήμη τους ζωντανή!!
    Φιλί μεγάλο κούκλα μου!!♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σε ευχαριστούμε Αλεξάνδρα για την ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας.
    Αυτές οι άγνωστες ιστορίες είναι η ιστορία του τόπου μας!
    Εξαιρετική η ιδέα σου για το δρώμενο !
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πόσο Βασίληδες και Καιτούλες να υπαρχουν εκει έξω ακομα Αλεξανδρα μου.. !! ιστορίες που οντως δεν θα βγουν στην επιφανεια..ποτε.. !!
    Να εισαι καλά που την μοιράστηκες μαζι μας...
    Ωραιο δρώμενο.. τιμα όλους εκεινους που εδωσαν την ζωη τους για τα ιδανικα τους.. να εχεις ενα ομορφο φθινόπωρο... φιλακιαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μου έφερε δάκρυα η ιστορία σου Αλεξάνδρα μου! Πόσο όμορφα γραμμένη και πόσο ζωντανή μπροστά μου η Καιτούλα! Ηρωίδες της ζωής που έμειναν ακέραιες παρά τα χτυπήματα υμνώντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και παλεύοντας για ένα δικαιότερο κόσμο.
    Μπράβο φίλη!!
    Σε φιλώ γλυκά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαίρομαι, Μαρίνα μου, που μοιραζόμαστε μνήμες που μας φέρνουν κοντά! ♥

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης