Η Μάρω [Λόγια της πλώρης]

Η Μάρω πετροβολούσε τη θάλασσα. Με όλη της τη δύναμη. Τόσο έσφιγγε τις πέτρες, που μάτωναν οι παλάμες της. Μα, ο παππούς δεν ανησυχούσε γι' αυτό. Σ΄αυτόν τον τόπο όλοι είχαν ματώσει πετροβολώντας τη θάλασσα. Για το βλέμμα της ανησυχούσε. Που ποτέ δεν ησύχαζε κι έψαχνε τριγύρω να βρει απαντήσεις. 

Έκοψε ο παππούς ντομάτα και ψωμί να φάνε, όμως η Μάρω μπουκιά δεν έβαλε στο στόμα της. 

-Αχ, να ήταν και η μάνα και ο πατέρας εδώ, μαζί μας...

-Μη βασανίζεσαι, Μάρω μου. Έτσι είναι η θάλασσα... ένα ψάρι θα σου δώσει, δυο ψυχές θα σου πάρει...

-Εσύ με βασανίζεις, παππού! Που δεν μου τα λες όλα. Το νιώθω, κάτι λείπει από τις ιστορίες σου.

-Σαν τι να λείπει; 

Ο παππούς κουλουριάστηκε στην άκρη της καλύβας. Πώς να μερέψει το φουρτουνιασμένο μυαλό του παιδιού; Εκείνος τέτοια φουρτούνα είχε νιώσει μονάχα σαν είχε γίνει άντρας και μόνος του την είχε κάνει πέρα.

by Michelle Bogash

-Πες μου πάλι για τη μάνα. 

-Έφερε η θάλασσα κακό από μακριά και...

-Τι κακό; Αυτή τη φορά θα μου πεις! Η μάνα μες στη θάλασσα δεν έμπαινε για να την πνίξουν τα κύματα.

-Ανθρώπους κακούς έφερε. Που ήθελαν όλα τα ψάρια μόνο για τους εαυτούς τους. Κι άνοιξαν πόλεμο να μας σκοτώσουν. 

-Και η μάνα; Τους πολέμησε;

-Κρύφτηκε με τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά σε μια σπηλιά. Αλλά ο πατέρας του καπετάν-Στράτου τους πρόδωσε, γιατί του έταιξαν οι ξένοι μια μεγάλη βάρκα. 

-Κι ο πατέρας;

-Για τον πατέρα σου έχω πει όλη την αλήθεια.

-Σήκωσε κύμα και τον πήρε στο βυθό. Και τον Καπετάν-Στράτο που είχε βγει κι εκείνος για ψάρι την ίδια μέρα; Γιατί δεν τον τράβηξε κι εκείνον στο βυθό το κύμα;

-Γιατί εκείνος είχε μεγαλύτερη βάρκα.

-Μα, τότε, παππού, δεν φταίει η θάλασσα. Οι άνθρωποι φταίνε! 

-Ε, φταίνε και οι άνθρωποι...

πηγή

-Και τόσο καιρό που την πετροβολάω, γιατί δεν μου το λες;

-Για να μην πιάσεις να πετροβολάς τους ανθρώπους, παιδί μου. Η θάλασσα δεν θα σε βλάψει, όσες πέτρες κι αν τις πετάξεις. Οι άνθρωποι όμως θα ανταποδώσουν τα χτυπήματα. 

-Να ξοδεύω τη δύναμή μου και τις πέτρες σε λάθος πόλεμο; 

-Η δύναμή σου δεν φτάνει να πολεμήσεις τους ανθρώπους. Θα το καταλάβεις, όταν μεγαλώσεις. Κι εγώ με αυτά τα λόγια μεγάλωσα: έτσι είναι η θάλασσα.... Και σ' αυτά τα λόγια γύρισα να βρω παρηγοριά, όταν προσπάθησα να τα βάλω με τους ανθρώπους και νικήθηκα, πριν αρχίσω τη μάχη... Όπως και τόσοι άλλοι...

-Νικηθήκατε γιατί πήγατε άμαθοι, παππού! Κι απροετοίμαστοι! Γιατί σας έμαθαν για εχθρό τη θάλασσα κι όχι τις μαύρες καρδιές των ανθρώπων. Κι εγώ αυτές θα πολεμήσω, γιατί θέλω να χαρώ τις ομορφιές της θάλασσας.

-Θα νικηθείς!

-Κι αν νικηθώ, θα μάθω! Και ό,τι μάθω θα το πω στα παιδιά μου κι εκείνα θα νικήσουν γιατί θα ξέρουν! 

by Vladimir Nezdiymynoga

Η Μάρω ανέβηκε στη βάρκα του καπετάν- Στράτου κι άρχισε να φωνάζει, έναν-έναν, τους συγχωριανούς της. Εκείνους που για χρόνια είχε καταληστέψει με τη δύναμη του πλούτου η οικογένεια του καπετάν- Στράτου. 

-Τούτη εδώ η βάρκα είναι πληρωμένη με το αίμα των μανάδων και των πατεράδων μας. Μας ανήκει! Και τούτη εδώ η θάλασσα είναι όμορφη. Πάψτε να την πετροβολάτε και να την καταριέστε. Η απληστία του καπετάν-Στράτου μάς πνίγει κι όχι τα κύματά της. Ζούμε βουτηγμένοι στο πένθος και τη φτώχεια. Δεν μας αξίζει η μοίρα που μας όρισε ο καπετάν-Στράτος. Σηκώστε το κεφάλι και κοιτάξτε το απεραντοσύνη της θάλασσας. Αυτή μας αξίζει! 

Ήταν η συμμετοχή μου στα "Λόγια της πλώρης", στη δημιουργική πρόσκληση της Μαρίας και του Κειμένου της: "Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε". ✏📖

Δείτε όλες τις συμμετοχές εδώ - γράψτε κι εσείς "Λόγια της πλώρης" μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη.

πληροφορίες εδώ

Μην ξεχνάτε: μέχρι τις 15 Νοέμβρη θυμόμαστε και τιμάμε τους ανθρώπους του αγώνα.

😊
Οι πρώτες συμμετοχές:

⇢"Δεν άντεξε!" - Άννα (Ατενίζοντας)

⇢"Για τον Σολωμό Σολωμού και τον Τάσο Ισαάκ" - Κική (Εκφράσου)