Ιστορίες του καφενέ [κορδελάκι vs κυρ-Παντελή]

Οι ήρωες της ιστορίας απαίτησαν να γίνουν οι πρωταγωνιστές του Καφενέ κι ενώ, όσο κι αν επέμεινα, δεν μου έδωσαν επαρκείς πληροφορίες, δεν μπόρεσα να τους αρνηθώ...

Δεν ήταν δυνατό να φορέσω το καινούριο μου καπέλο, το τυρκουάζ. Γιατί δεν με συνάντησες στην πλαζ! Μου έδωσες ραντεβού, αυτό το καλοκαιριάτικο απόγευμα, μες στην πόλη! Και, φυσικά, όχι στο κέντρο. Στη συνοικία με τη βαριά ιστορική μνήμη, τη βαριά κι ανυπόφορη μυρωδιά, ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα σπίτια, στο καφενείο του κυρ-Παντελή. Και είπα, ας φορέσω στο λαιμό το καινούριο μου καλοκαιρινό μαντήλι, να έχω κάποιον παρέα στην απόγνωση.

Κάθεσαι, όπως πάντα, στο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα, ρουφώντας, επί ώρες φαντάζομαι, τον ελληνικό και καπνίζοντας σε στυλ "κάτι μεγαλειώδες σκέφτομαι".
Παίρνω ανάσα βαθιά και σε πλησιάζω.

-Αναρωτιέμαι... Είμαστε καταδικασμένοι να κατασκευάσουμε ένα μηχάνημα εξυπνότερο από εμάς ή προορισμένοι να αλλοτροιωθούμε από τη φύση;
Κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν πήγα στην παραλία με τα κορίτσια!
-Καλησπέρα! σου απαντώ χαμογελώντας. Με προσπάθεια συγκρατώ τα πόδια, ώστε να μην τρέξουν μακριά...
-Ακόμα δεν μπόρεσες να απελευθερωθείς από τις συμβάσεις, αγάπη μου!
-Κι εσύ ακόμα κολλημένος στην ιστορική βρωμιά του καφενείου.
-Κολλημένος στην εντιμότητα ενός ανθρώπου. Επιβραβεύω μιαν αρετή.

Έχω ήδη εκνευριστεί! Έχουμε να βρεθούμε από το προηγούμενο καλοκαίρι κι αντί να με σφίξεις στην αγκαλιά σου...

Ο κυρ Παντελής έρχεται προς το μέρος μου! Κοντός, ένα μάτσο κόκαλα, σέρνεται μέχρι το τραπεζάκι, χώνει τη μούρη του μες στο πρόσωπό μου, σχηματίζει στο στόμα του αυτή την ανατριχιαστική σχισμή που περιφέρει ως χαμόγελο κι από την οποία σε δόσεις μικρές, ικανές όμως να σε σκοτώσουν, αναδύεται η δύσοσμη ανάσα του.

-Καλώστηνε την πέρδικα! Το γνωστό;
-Ναι, ένα μ-ι-κ-ρ-ό μπουκάλι νερό.
-Έφτασεεε! φωνάζει μες στο πρόσωπό μου και νομίζω πως ζω τις τελευταίες μου στιγμές.

Αφήνω το καινούριο μου καπέλο στην Κωνσταντίνα, το περσινό σύνολο για τη θάλασσα στην Ελένη...
-Στην υγειά σου! ξεφυσά πάνω μου ο κυρ-Παντελής και στέκει ακίνητος.

Δεν ακουμπά το μπουκάλι, το μεγάλο μπουκάλι που έφερε, όπως πάντα, στο τραπέζι, περιμένει να τον πληρώσω πρώτα. Όποιος καταφέρει να πάρει έστω και μια δεκάρα από αυτόν τον καφετζή κι έτσι να τον στείλει μια κι έξω στον άλλο κόσμο, θα χαίρει της εκτίμησής μου!
-Αγάπη μου! Έχω ψιλά, θες να σου χαλάσω; ακούω τον έρωτα της ζωής μου κι επιπλέον τον βλέπω ν' αραδιάζει στο τραπεζάκι κέρματα, πολλά κέρματα, όλα μικρότερα των 50 λεπτών. Ανοίγω το αγορασμένο με οικονομίες τριών μηνων τσαντάκι μου και πληρώνω.
-Τον είδες; Πάλι μου έφερε μεγάλο μπουκάλι!
-Δεν θα άκουσε καλά, είναι μεγάλος άνθρωπος!
-Και ζητάει να πληρωθεί αμέσως! Λες και θα του φάμε τα φραγκοδίφραγκα!
-Ξεχνάει, είναι μεγάλος άνθρωπος!
-Καρμίρης είναι! Το ίδιο κι εσύ! Τι τα μαζεύεις όλα αυτά τα κέρματα;
-Εμποδίζω την υποτίμηση του χρήματος, αγάπη μου!
-Και γι' αυτό δεν με κέρασες;
-Εμποδίζω τη δική σου υποτίμηση!
-Φτάνει!

Θα βάλω τα κλάματα! Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω σου. Κι αυτό στέκεται μες στο καφενείο, στο βρώμικο πάτωμα - σκακιέρα.

Η πρώτη μας συνάντηση! Στο σκακιστικό τουρνουά της σχολής. Με είδες μόλις μπήκα, με πλησίασες με τόσο θάρρος, εντάξει, δεν μου έκανες κοπλιμέντο, μα παράπονα για τους φοιτητές με τα μαύρα!

Που είχαν γεμίσει την αίθουσα με ακαπτάληπτα συνθήματα και μας κατηγορούσαν πως ήμασταν κνίτες, που αβαντάρουμε την εξουσία με το να είμαστε καλά παιδιά.

Είχα κι εγώ αγανακτήσει μ' αυτούς και ξέχασα πως δεν με είπες τουλάχιστον όμορφη. Άλλωστε με κοιτούσες τόσο έντονα μες στα μάτια. Κανείς δεν με είχε κοιτάξει έτσι, κανείς μέχρι σήμερα δεν με έχει κοιτάξει έτσι, σαν να είμαι η μοναδική γυναίκα που χρειάζεται!

-Τους ακούς; με ρωτάς.
-Ποιους;
-Τους νεαρούς στο απέναντι τραπεζάκι. Θέλουν να δοθεί ένα σπίτι από το δήμο για τους άστεγους!
-Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το ζήτημα, δεν είναι θέαμα αυτό για το κέντρο της πόλης!
-Μα, δεν είναι αυτή η σωστή λύση! Τα περιμένουν όλα από το δήμο, τον οποίο στην προηγούμενη κουβέντα τους κατηγορούσαν! Πρέπει να κινητοποιηθούν οι ίδιοι.
-Μα, τι λες τώρα; Αυτοί είναι ικανοί να καταλάβουν κάποιο αρχοντικό στο κέντρο της πόλης και να βάλουν μέσα τους άστεγους.
-Δεν εννοώ τους νεαρούς, αγάπη μου! Οι άστεγοι πρέπει να κινητοποιηθούν. Να πάρουν επιτέλους μια απόφαση και να δεχτούν ότι θα υποστούν τις συνέπειες! Σου έχω εξηγήσει ξανά, αυτοί κατέληξαν στο δρόμο γιατί είναι ευθυνόφοβοι...
-Κι εμείς; Γιατί καταλήξαμε εδώ; Μετά από τόσα χρόνια γιατί δεν χωρίζουμε ή γιατί δεν παντρευόμαστε;
-Δεν χωρίζουμε, γιατί σχέση μας είναι σαν το γλυκό του κουταλιού που φτιάχνει η γυναίκα του κυρ-Παντελή. Πεντανόστιμη! Και δεν παντρευόμαστε, γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος ψυχικά ερείπια κι εσύ μου ζητάς να τον επιβαρύνω με ένα ακόμα από τα πολύτιμα αξεσουάρ σου, γιατί αυτό είναι ο γάμος...

Ο κυρ-Παντελής μαλώνει με τους νεαρούς! Δεν θέλει να δοθεί ούτε μια δραχμή από τους φόρους, που με αίμα πληρώνει, σε αυτούς τους αποτυχημένους!
-Τον άκουσες; Λέει αποτυχημένους τους άστεγους! Αυτός δηλαδή τι είναι;
-Θεματοφύλακας, αγάπη μου! Διατηρεί ζωντανή μια ιστορική γειτονιά...
-Α, ναι; Και τότε γιατί εγώ νιώθω να πεθαίνω εδώ;
-Με σύγχισαν τα παλιόπαιδα! Θα πάρεις ακόμα ένα μπουκάλι νερό, πέρδικά μου; Χλωμή μου φαίνεσαι, χρειάζεσαι νερό! Και η κοινωνία μας χρειάζεται ιδανικά: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια!
-Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή, για την πατρίδα δεν κόβεις αποδείξεις; Κι εσύ, αγάπη μου, μη με περιμένεις τ' άλλο καλοκαίρι! Μες στα ερείπια θα ζητώ πάντα έστω ένα κορδελάκι, ένα καινούριο κορδελάκι!

 ..........

Όλες οι Ιστορίες του καφενέ εδώ, στο blog της Αριστέας, η οποία προσκαλεί και συντονίζει!

Υ.Γ.: Το κουμπί, καινούριο βλέπετε στη blogογειτονιά, ανυπομονεί να σας διαβάσει και να κάνει αναρτήσεις, αλλά δεν έχει υπολογιστή...