Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Εξομολόγηση


Με τι βαραίνει τόσο η καρδιά μου;
Με τα δάκρυα σίγουρα. Δάκρυα οργισμένα που κυλούν να πνίξουν τον πόνο και δάκρυα που σιωπούν παγωμένα από τον πόνο. Τον πόνο της απώλειας. Δε στερεύει ο άτιμος. Μόνο προσαρμόζεται κι αυτός στις απαιτήσεις της ζωής. Κι έτσι βαραίνει η καρδιά από τις στενοχώριες, βαραίνει κι από τις χαρές.
Τις χαρές που ζω και για όσους αγάπησα και δεν είναι πια στο πλάι μου. Κοιτάζω το ουράνιο τόξο για ακόμα πέντε ζευγάρια μάτια. Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς η καρδιά μου χτυπάει γιορτινά και για άλλες πέντε καρδιές. Η καρδιά βαραίνει κι από τις χαρές…
Κι από τις αδικίες. Τις μικρές που δεν καταφέρνω να νικήσω, τις μεγάλες που νιώθω αδύναμη να αντιμετωπίσω. Κόμποι από το λαιμό και κόμποι από το στομάχι καταλήγουν βάρος ασήκωτο στην καρδιά…

Δεν μπορώ να πορευτώ με μια τόσο βαριά καρδιά. Κάτι πρέπει να κάνω! Να μοιραστώ το βάρος. Με τους ξένους; Όχι, ο ξένος κι αν νοιαστεί, θα πάρει το βάρος και θα το πετάξει κι αυτό το βάρος θέλει φροντίδα, κανάκεμα και μέρος να κουρνιάσει, αλλιώς θα επιστρέψει μίσος…
Να μοιραστώ το βάρος με τους δικούς μου; Όχι, όχι! Θα τους στενοχωρήσω, θα τους κουράσω κι εγώ θέλω να είμαι βράχος για τους δικούς μου. Μα, μια καρδιά για να σταθεί βράχος, πρέπει να ‘ναι ελαφριά σαν πούπουλο, ευκίνητη σα σύννεφο, να μπορεί να τρέξει, να σκαρφαλώσει, να χορέψει…

Θα βρω λέξεις να περιγράψω το βάρος της καρδιάς και θα μοιραστώ τις λέξεις αυτές. Ναι, είναι μια καλή λύση! Το βάρος γίνεται λέξη, η λέξη ακουμπά απαλά, παρηγοριέται εύκολα. Και να, η καρδιά αλαφρώνει! Μα τόσο λίγο και για τόσο λίγο…
Κι όμως! Κάτι μου λέει πως οι λέξεις είναι η λύση… Και είναι! Ξέρω ποιες καρδιές μπορούν να σηκώσουν το βάρος της δικής μου καρδιάς και να το φροντίσουν χωρίς να λυγίσουν, γιατί γεννιούνται από την αρχή κάθε φορά που μια σελίδα γυρίζει. Είναι οι καρδιές οι φτιαγμένες από λέξεις, λέξεις από διαφορετικές γλώσσες, εποχές και πένες. Καρδιές σαν του Μικρού Πρίγκιπα! Σε κόσμους όμορφους σαν τον πλανήτη Β612.

Εκεί έμαθα να φτιάχνω τους δικούς μου κόσμους από λέξεις, κόσμους με αδικημένους που δικαιώνονται, με έντιμους που αντέχουν και μπερδεμένους που βρίσκουν το δρόμο τους. Κόσμους που σηκώνουν το βάρος της καρδιάς μου.
Εκεί έμαθα πως μερικά παραμύθια λένε αλήθειες. Αλήθειες που σηκώνουν το βάρος της ουτοπίας μου.

Κι έτσι, κάθε που η καρδιά μου βαραίνει, ξεκουράζομαι σε καρδιές από λέξεις, μοιράζομαι τις λέξεις μου με καρδιές που ζουν έξω από τις σελίδες, παραμυθιάζομαι και λέω πως τάχα είμαι ένα κουμπί και τάχα μένω στο φεγγάρι…




Η εικόνα που διάλεξε για μένα η Χριστίνα είναι μια εικόνα αγαπημένη. Όσες φορές την είχα πετύχει, ποτέ δεν είχα δει κάτι προσωπικό σε αυτή. Όταν όμως εμφανίστηκε μπροστά μου στην ανάρτηση της Χριστίνας, ξαφνικά είδα την καρδιά μου…
Σε εξομολογητικό τόνο θα συνεχίσω και, παραβαίνοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, θα δώσω όχι μόνο τη σκυτάλη αλλά και μια ευθύνη που θέλω να αποποιηθώ!
Κάθε φορά που τραβώ μια φωτογραφία, έχει προηγηθεί μια ιστορία που έχω διαβάσει, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα λουλούδι ή ένα σύννεφο. Πριν λίγο καιρό τράβηξα μια φωτογραφία διαβάζοντας κάτι θολό, που μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να αποκωδικοποιήσω. Κι αυτό για εμένα (που είμαι του γιατρού!!!) είναι μια κατάσταση βασανιστική! 
Αντιστάθηκα, λοιπόν, στον πειρασμό να διαλέξω μια (πιο) χριστουγεννιάτικη εικόνα (πεθαίνεις) και παραδίδω αυτή μου τη φωτογραφία στο Λυσσιπάκι μας. Σίγουρη πως θα με απαλλάξει από το βάσανό μου με τον καλύτερο τρόπο και πως θα με μισήσει για τη σκυτάλη που της δίνω!


Μαίρη, Χριστίνα, Αναστασία (προκαταβολικά), σας ευχαριστώ πολύ! Ευχαριστώ κι εσάς που διαβάσατε αυτή την τεράστια ανάρτησή – εξομολόγησή μου. Και εύχομαι, ξανά και ξανά, χαρούμενες γιορτές σε όλους μας! 

53 σχόλια:

  1. Χαχαχαχα! Δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω μ' αυτό το "θα με μισήσει...". Ε, ναι, βρε φίλη μου, μα τι είναι αυτό που μου δίνεις; Είχα που είχα ένα άγχος με τη σκυτάλη και την έμπνευση που κάθεται σταυροπόδι και μ' αγνοεί, τώρα -μ' αυτή τη φωτό- με απόκαμες. :P

    Αρκετά γκρίνιαξα, ας περάσουμε και στα δικά σου. Η ευαισθησία έχει πάντα μια τάση να τσαλακώνεται. Άλλοτε τσαλακώνεται σε μεγάλα κομμάτια, άλλοτε σε μικρά... τόσο μικρά που, ναι, καταφέρνει να κουρνιάζει και μέσα σ' ένα κουμπί, το οποίο κάνει κρυφές εκτοξεύσεις στο φεγγάρι. Κι αυτό είναι η αδυναμία της, μα κι η δύναμή της, αν με ρωτάς.

    Σε φιλώ γλυκά, Αλεξάνδρα μου, κι αποσύρομαι για να βασανιστώ με την φωτογραφία σου. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυσιππάκι μου, ας γκρινιάζεις.
      Πάλι θάματα θα κάμεις!

      Διαγραφή
    2. Ναι, ναι! Σε ρωτάω, γιατί μου αρέσει η απάντησή σου! 😉

      Όσο για τα συναισθήματά σου, ελπίζω να σε επηρέασε η Αριστέα και να σε εμπνεύσει το πνεύμα των Χριστουγέννων... Συγχωρούμε συτή την εποχή, Λυσιππάκι, ναι;;; 😍🎄

      Διαγραφή
    3. Χαχα! Μπα, σε τούτη την περίπτωση, δεν έχω κάτι να συγχωρήσω. 😉😘

      Διαγραφή
  2. Ευχομαι να ένοιωσες καλύτερα με τούτη την εξομολόγηση σου που κατάφερες να συνδυάσεις με τη φωτογραφία για την φωτογραφική σκυτάλη
    τα μοιράστηκες μαζί μας
    και ευχαριστούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλεξάνδρα,
    όταν ένας άνθρωπος ανοίγει την καρδιά του, δίκην εξομολόγησης, η πράξη του είναι ιερή. Προσωπικά αυτή σου η κίνηση σε μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ στα μάτια μου. Γιατί θα πεις ; Γιατί μας εμπιστεύεσαι, απλό δεν είναι ; Λες, κοιτάξτε, σας ανοίγω μια πόρτα και σας κοινοποιώ κάτι που με στοιχειώνει. Αν αυτό δεν είναι τιμή για μας, τι είναι ;
    Σκύβω λοιπόν ευλαβικά δίπλα σου, αφουγκραζόμενος αυτό που σε βασανίζει.

    Μιλάς για απώλεια, για πέντε καρδιές. Τι όμορφο αλήθεια. Μια βαριά ανάμνηση, μια εικόνα γεμάτη νοσταλγία.
    Μιλάς για τα βάρη της καρδιάς σου. Τις χαρές και τις αδικίες. Αλλά σε αυτό που σταμάτησα βρε Αλεξάνδρα είναι αυτό:
    "Το βάρος της Ουτοπίας"
    Αχ βρε κορίτσι μου ! μερικές φορές λέμε πράγματα που για άλλους μιλάνε στην καρδιά τους με ένα πολύ δυνατό τρόπο.
    Μία ακόμα φορά με συγκίνησες. Πολύ !
    Μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, το παρεάκι μας μου εμπνέει εξομολογήσεις, Γιάννη. Με την επίγνωση βέβαια του δημόσιου χαρακτήρα, μοιραζόμαστε μεταξύ μας! Κι αυτό είναι τόσο όμορφο!
      Πόσο μεγάλωσα στα μάτια σου; Είμαι ήδη 40+... 😄
      Κι από μένα μια αγκαλιά! 😘🎄

      Διαγραφή
  4. Η καρδιά βαραίνει και από χαρές :) μου έκλεψε την καρδιά αυτή η φράση
    Πολύ καλό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εξομολόγηση είναι αυτή, με σεβασμό σε αφουγκράζομαι. Ναι η βαριά καρδιά εκτονώνεται μέσα από τις λέξεις. Και το κουμπί στο φεγγάρι σου έχει φυλάξει πολλές λέξεις που πήραν το βάρος της καρδιάς σου.
    Και τι κόσμους που έχεις φτιάξει και μας τους έχεις χαρίσει!!
    Υπέροχη κατάθεση ψυχής.
    Αλλά η φώτο σου δεν ξέρω τι δείχνει και περιμένω εναγωνίως τι θα βγάλει η Λυσίππη μας χιχιχχι(κάτι χορευτές ναι; Με τον ήλιο στο πρόσωπο, ναι) Για να δούμε...
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, Άννα μου! Έχω κι εγώ αγωνία, γιατί όσο περισσότερο βασανιστεί η Αναστασία, τόσο θα αργήσει να με συγχωρέσει! 😉

      Ναι, χορευτές είναι... για να δούμε... 😊🎄

      Διαγραφή
  6. Ρεεεε, θέλω να σε κλείσω στην αγκαλιά μου! Αλήθεια!
    Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο για τον καθένα να αφιερώνεται σε λέξεις για να προχωρήσει αλλά αυτό το "Και να, η καρδιά αλαφρώνει! Μα τόσο λίγο και για τόσο λίγο…" εμένα με άγγιξε πολύ...
    ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, κορίτσι μου γλυκό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έρχομαι Σύρο, παίρνω αγκαλιά (θα έχει και πυροτεχνήματα φαντάζομαι 😄), επιστρέφω να υποδεχτώ το Santa μου! 😉
      Φιλιάαα! 😍🎉⛄

      Διαγραφή
  7. Αλεξάνδρα μου,
    Τελικά το να γράφεις, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, είναι πραγματικά λυτρωτικό!!!
    Τελευταία κάτι με μπλόκαρε και ότι σκέψη παίρνει σχήμα στο χαρτί μου αφήνει τη γεύση του ανικανοποίητου. Μέχρι που σκεφτόμουν να ψάξω να βρω άλλους τρόπους εκτόνωσης για ό,τι κόβει βόλτες στο μυαλό μου. Και ήρθες τώρα εσύ με αυτό το κείμενό σου, να μου θυμίσεις την ανακούφιση που αισθανόμουν ακουμπώντας λέξεις στο χαρτί ή στο πληκτρολόγιο.
    o.k. Το πήρα το μήνυμα από το σύμπαν. ;) Γράφουμε για να ελαφρύνει η καρδιά. Για τίποτε άλλο!
    Να ΄σαι καλά και να περάσεις υπέροχες γιορτές!!!
    Με καρδιά ξελαφρωμένη!!!
    Ευχαριστούμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μήνυμα ελήφθη, λοιπόν! Τι καλά! 😊 Νομίζω ότι αυτός είναι ο σκοπός, να ελαφρύνουμε και να μοιραστούμε, να μοιραστούμε και να δημιουργήσουμε παρέα!
      Καλές γιορτές, δημιουργικές! 🎄

      Διαγραφή
  8. Πόσο δίκιο έχεις για το βάρος της καρδιάς και πόσο ωραία το έχεις αναλύσει! Και έχεις επίσης δίκιο για το ξαλάφρωμα πάντα οι λέξεις έχουν δύναμη και τσαγανό! Μας ταξιδεύουν μας πηγαίνουν αλλού σε άλλους κόσμους που έχουμε δύναμη να υλοποιούμε όλα τα όνειρα! Πανέμορφα έχεις αποδώσει την φωτογραφία και για να είμαι ειλικρινής το περίμενα! Μπράβο στη ζεστή καρδιά σου, και σ' ευχαριστώ που την άνοιξες σε εμάς! Περιμένω την Λυσίππη να δω τι θα σκεφτεί με την φωτογραφία που της διάλεξες! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου, αυτά τα τα ταξίδια, σε αυτούς τους κόσμους, τα αγαπώ, για αυτό και χαίρομαι πολύ που τα μοιραζόμαστε και με αφορμή τη σκυτάλη! Φιλιάααα κι από μένα! ⛄😘

      Διαγραφή
  9. Ρούφηξα κάθε λέξη της εξομολόγησής σου, Αλεξάνδρα μου. Εύχομαι να διατηρήσεις πάντα αυτή την ευαισθησία που διακρίνω και η καρδιά σου πάντα να χορεύει. Πολλά φιλιά, φίλη μου. Λατρεύω τη φωτογραφία που παραδίδεις στη φίλη μας τη Λύσιππη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Οι λέξεις είναι δίκοπο μαχαίρι. Εξαρτάται από μας πώς θα τις χρησιμοποιήσουμε!
    Υπάρχει και κείνη η λογοτεχνική γλώσσα όταν περιγράφουμε τα συναισθήματά μας, που μπορεί να μας ρίξει στα τάρταρα, Υπάρχει και όμως η δυνατότητα με τις λέξεις να λυτρωνόμαστε. Νομίζω ότι σε αυτό το δεύτερο είδος διαπρέπεις Αλεξάνδρα μου! Ενθυμούμενη δε και την τελευταία σου συμμετοχή στο Συμπόσιο, ένα θα σου πω: μην σταματάς να παίρνεις τις λέξεις και να μας κουνάς συθέμελα !
    Πολλά φιλιά μάτια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστάκι μου! 😍
      Τα τάρταρα δεν μου πάνε, η λύτρωση όμως μου ταιριάζει γάντι, το ομολογώ! Κι εσύ βοηθάς σε αυτό, όλους μας!
      Φιλιά κι αγκαλιές! ⛄💟

      Διαγραφή
  11. Αυτό που από μια φωτογραφία έγραψες τέτοιο κείμενο αξίζει συγχαρητηρίων!
    Και τώρα πάμε ένα τραγούδι μαζί:
    https://www.youtube.com/watch?v=cMNoTCsxxRA

    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μακάρι αυτή σου η εξομολόγηση να ήταν βάλσαμο για τη καρδιά σου, φίλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πόσο βαθιά εξομολόγηση! Τιμή μου που έγινα κοινωνός της αλλά και κατά κάποιο τρόπο αφορμή της!
    Η εικόνα που διάλεξες είναι υπέροχη! Δεν ξέρω τι είχες διαβάσει εσύ είμαι όμως σίγουρη ότι θα δώσει στην Αναστασία σπουδαία έμπνευση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου, είσαι υπεύθυνη για όλο αυτό! 😘
      Ανυπομονώ για την έμπνευση της Αναστασίας...

      Διαγραφή
  14. Πόσο λυτρωτικό Αλεξάνδρα μου, ν' αφήνει κανείς την καρδιά του να μιλά και ειδικά όταν ξέρει να χειριστεί τόσο όμορφα την γλώσσα της ψυχής του... τότε τα νοήματα αποκτούν μια άλλη αίσθηση και αγγίζουν όσους έχουν επίσης ανοιχτή καρδιά!
    Η φωτογραφία που αφήνεις και αυτή γεμάτη μυστήριο και είμαι σίγουρη πως θα εμπνεύσει ένα ακόμα εξαιρετικό κείμενο!

    ΑΦιλάκια πάντα και μόνο καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανοιχτές καρδιές, αυτό χρειαζόμαστε, Μαγισσούλα μου! Ανοιχτές και πολύχρωμες καρδιές.
      Πολλά και γιορτινά φιλιά στέλνω. 🎄😍⛄

      Διαγραφή
  15. Μια καρδιά που βρίσκει τις λέξεις να μιλησει για όλα οσα κρατούσε μεσα της βαθιά να χαλαρωσει και να μοιραστεί με αλλες καρδιες τα δικά της ..τοτε ειναι μια μαλακή καρδια γεματη απο υλικό της αγαπης Αλεξανδρα μου..
    Εξομολόγηση απο καρδιάς!!!!
    Οι λεξεις ειναι αυτες που έχουν την δυναμη μέσα τους.. απο εμας εξαρτάται που θα διοχετευσουμε αυτην την δυναμη και εσύ το καταφερες παρα πολύ καλά..,!!!!!!
    Σίγουρα εχουμε την αγωνια τι θα γραψει το Λυσσιπακι για την φωτογραφια που της παραδίνεις..
    Να εισαι καλά φιλη μου να περασεις ομορφες γιορτινες μερες φιλακιααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πολύ σημαντικό, Ρούλα μου, το πού διοχετεύουμε τη δύναμη, τη λύπη και την οργή μας... και, φυσικά, το τι μοιραζόμαστε με τις λέξεις μας. 🎄😍 Φιλιάαα! ⛄

      Διαγραφή
  16. Αλέξανδρα με συγκλονισε το κείμενο σου πραγματικά ! Πολύ δυνατό και με άγγιξε Πόσες φορές όλοι νιώθουμε αυτό το βάρος στις καρδιές μας.. Και πόσο δύσκολο είναι να το μοιραστούμε;;;
    Πολύ καλό μπράβο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ δύσκολο να μοιραστούμε, Μαράκι! Καθένας βρίσκει το δικό του τρόπο να το κάνει με κόπο...
      Σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου! 😘🎄

      Διαγραφή
  17. Οι απώλειες. Εκεί που δε μπορούμε ν’ αλλάξουμε κάτι.
    Οι ουτοπίες. Εκεί μπορούμε ν’ αλλάζουμε πολλά, με τη βοήθεια των λέξεων! Και με τις αλλαγές να χειριζόμαστε την καρδιά που δεν παύει να μας θυμίζει τις απώλειες. Κι έτσι να δημιουργούμε «αλήθειες που σηκώνουν το βάρος τής ουτοπίας».
    Πρωτότυπα συγκινητική η ανάρτησή σου, Αλεξάνδρα. Πιστεύω πως το κείμενό σου θα αγγίξει πολλές καρδιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Οι μεγάλες καρδιές χωρούν πολλά. Χαρές, λύπες, αγάπη, θλίψη, πόνο, ευτυχία, στοργή. Και πόσα πόσα ακόμα.
    Με μια εξομολόγηση, ίσως και να ελαφραίνει.
    Ίσως και γι' αυτό ο blogger βρίσκει μια ικανοποίηση. Δε μιλάει στους δικούς του, δε μιλάει σε ξένους. Μιλάει σε όποιον θέλει να ακούσει κι αυτό είναι σπάνιο.
    Σου δίνω τα φιλιά μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όποιος είναι έξω από το παρεάκι μας, δύσκολα μας καταλαβαίνει. 😉
      Φιλιά κι από μένα, Μαρινάκι μου. 😘⛄

      Διαγραφή
  19. Να μείνεις εκεί, στο φεγγαρένιο σου καταφύγιο Αλεξάνδρα μου, ν' σκαρφαλώνουμε κι εμείς κοντά σου και να μας κερνάς τις λέξεις και τους στοχασμούς σου. Τις καρδιές που έρπονται εγώ φοβάμαι...
    Ευχαριστώ για την φεγγαρότσαρκα που με πήγες και μπράβο για την επιλογή φωτογραφίας. Νομίζω πως μπορεί να αξιοποιηθεί ποικιλοτρόπως και είμαι σίγουρη ότι έπεσε σε καλά χέρια ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αλεξάνδρα μου, είδα μια πολύ γλυκιά εξομολόγηση γεμάτη αλήθειες και παραμυθένια ατμόσφαιρα! Μα ο κόσμος μας κάπως έτσι θα πρέπει να είναι, ώστε να αντέχουμε, τουλάχιστον οι πιο ευαίσθητοι...
    Εξάλλου, τα παραμύθια, είτε εκείνα που διαβάζουμε είτε αυτά που πλάθουμε εμείς οι ίδιοι έχουν στόχο τη γαλήνη της ψυχής και τον ρόλο του οδοδείκτη!
    Φιλιά πολλά, καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. "..παραμυθιάζομαι και λέω πως τάχα είμαι ένα κουμπί και τάχα μένω στο φεγγάρι"...πόσο γλυκιά πρόταση και πόση τρυφερότητα κλείνει μέσα της..! Το κουμπί μας πάντως, το έχεις βρει σίγουρα, ξέρεις ποιες λέξεις σου μάς συγκινούν, και μας απογειώνουν μέχρι το φεγγάρι! Πολλά φιλιά Αλεξανδρούλι μου! ✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Οι λέξεις οι δικές σου είναι μαγικές έτσι κι αλλιώς!
    Αλεξάνδρα μου, αυτή σου η εξομολόγηση αλάφρωσε και τις δικές μας καρδιές!
    Και η φωτογραφία που παραδίδεις στη Λυσίππη, υπόσχεται πολλά!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Οι λέξεις είναι η λύση .
    Πολύ σωστά τα λες Αλεξάνδρα.
    Αν βρούμε το κουράγιο κι ανοίξουμε την καρδιά μας, οι λέξεις θα βρουν τον δρόμο τους.
    Να είσαι καλά και καλές γιορτές .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αλεξάνδρα μου πόσο θα ήθελα να μπω στο παραμύθι σου πως τάχα είμαι και εγώ ένα κουμπί και πως τάχα μένω στο φεγγάρι και πως τάχα ανακουφίζομαι από λέξεις που βγαίνουν μέσα από τα βάθη της καρδιάς.
    Υπέροχο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. μου το άγχωσες το λυσιππάκι αλλά ήταν μέχρι να πάρει φόρα. Και με τη φωτογραφία σου ( λατρεύω το θέατρο δρόμου) κάνατε και οι δυο σας το θαύμα σας!
    η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ σου είναι από καρδιάς γραμμένη. Αλλιώς δε θα έβγαινε τόσο αληθινή. Στέκομαι στο " Θα βρω λέξεις να περιγράψω το βάρος της καρδιάς και θα μοιραστώ τις λέξεις αυτές. Ναι, είναι μια καλή λύση! Το βάρος γίνεται λέξη, η λέξη ακουμπά απαλά, παρηγοριέται εύκολα. Και να, η καρδιά αλαφρώνει!". Αχ αυτ΄΄η η καταλυτική δράση των λέξεων. Ξε- κουβαλούν φορτία και φορτία! Μου άρεσε πάρα πολύ η συμμετοχή σου Αλεξάνδρα, πάντα έτσι !! Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες όμως τι έκανε τελικα η συγκάτοικος! 😉😆
      Έχουμε κιόλας μοιραστεί αρκετές λέξεις για να ξέρουμε την ομορφιά! 😘⛄

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης