Η ζωή είναι μια περιπέτεια

κι εγώ δεν είμαι καθόλου περιπετειώδης τύπος. Ή έτσι νομίζω...

Τι μου συμβαίνει; Πώς βρέθηκα εδώ; Ποια είμαι; Πού να πάω; Τι να κάνω; Αυτά αναρωτιόμουν, καθώς η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τα χέρια μούδιαζαν, τα γόνατα λύγιζαν και τα μάτια δεν μπορούσαν να εστιάσουν πουθενά. 

Οι πρώτες στιγμές. Του πανικού, αλλά και της ψυχραιμίας! Της επιλεκτικής αμνησίας.

Από 'κει και μετά ένα γαϊτανάκι κωμικοτραγικών καταστάσεων άνοιξε το δρόμο στην περιπέτεια.
Σήμερα δεν θα σταθώ ούτε στα τραγικά ούτε στα κωμικά. Γιατί γράφω για τη στήλη του Κατερινακίου. Εντάξει, ευγνώμων δεν είμαι, όμως θέλω να πάψω να είμαι στα μαχαίρια με κάποιες καταστάσεις. Γι' αυτό, Σύμπαν μου, θα σου μιλήσω για εκείνα που αποκόμισα από εκείνη την περιπέτεια.




Ξαναγνώρισα από μία εντελώς διαφορετική οπτική γωνία τους δικούς μου ανθρώπους (κι έκανα ένα γερό ξεκαθάρισμα).  Γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου (και χάρηκα που σιγουρεύτηκα πως ό,τι κι αν γίνει, παραμένω καλός άνθρωπος!!!).

Έμαθα την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα (απίστευτο μου φαίνεται ακόμα το τι θαυμάζουν και το τι τους ενοχλεί...!)



Ανακάλυψα το ίντερνετ, ωραίες ταινίες, ικανότητες που δεν ήξερα πως είχα.
Έκανα τα πρώτα μου ερασιτεχνικά βήματα στο να ζητάω βοήθεια (δεν ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα, αλλά ξεκουράστηκα).
Εκτίμησα το ένστικτό μου.

πηγή

Και το κυριότερο, συνειδητοποίησα, επιτέλους, πόσο αυτοκαταστροφική ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια να μη θρηνώ, όταν χάνω αγαπημένους ανθρώπους και να φεύγω από όσα κι όπου είχα ζήσει μαζί τους.





Μπορεί να άργησα τόσο και να το κατάλαβα μονάχα, όταν δεν είχα πού αλλού να πάω πια, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Και να έμεινα ακόμα και τότε αμετανόητη, αφού προτίμησα να ξεχάσω, παρά να αποδεχτώ πως πρέπει να μείνω και να θρηνήσω... Αλλά το κατάλαβα!

πηγή

Όλα αυτά με κόπο και ψυχικό πόνο. Μέσα από μια περιπέτεια που συχνά έμοιαζε με λαβύρινθο, κάποτε με εφιάλτη και μερικές φορές με παιδική χαρά!

Μια περιπέτεια, δηλαδή, σαν αυτή που είναι η ζωή. Αρχίζω πια να το νιώθω στο πετσί μου. Κι αν ακόμα πιστεύω πως δεν είμαι καθόλου περιπετειώδης τύπος, τώρα μπορώ να καλοδεχτώ την περιπέτεια, να θρηνήσω για όσα μου πάρει και να χαρώ με όσα μου δώσει.