Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Η ζωή είναι μια περιπέτεια

κι εγώ δεν είμαι καθόλου περιπετειώδης τύπος. Ή έτσι νομίζω...





Τι μου συμβαίνει; Πώς βρέθηκα εδώ; Ποια είμαι; Πού να πάω; Τι να κάνω; Αυτά αναρωτιόμουν, καθώς η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τα χέρια μούδιαζαν, τα γόνατα λύγιζαν και τα μάτια δεν μπορούσαν να εστιάσουν πουθενά. 
Οι πρώτες στιγμές. Του πανικού, αλλά και της ψυχραιμίας! Της επιλεκτικής αμνησίας.







Από 'κει και μετά ένα γαϊτανάκι κωμικοτραγικών καταστάσεων άνοιξε το δρόμο στην περιπέτεια.
Σήμερα δεν θα σταθώ ούτε στα τραγικά ούτε στα κωμικά. Γιατί γράφω για τη στήλη του Κατερινακίου. Εντάξει, ευγνώμων δεν είμαι, όμως θέλω να πάψω να είμαι στα μαχαίρια με κάποιες καταστάσεις. Γι' αυτό, Σύμπαν μου, θα σου μιλήσω για εκείνα που αποκόμισα από εκείνη την περιπέτεια.




Ξαναγνώρισα από μία εντελώς διαφορετική οπτική γωνία τους δικούς μου ανθρώπους (κι έκανα ένα γερό ξεκαθάρισμα).  Γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου (και χάρηκα που σιγουρεύτηκα πως ό,τι κι αν γίνει, παραμένω καλός άνθρωπος!!!).

Έμαθα την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα (απίστευτο μου φαίνεται ακόμα το τι θαυμάζουν και το τι τους ενοχλεί...!)



Ανακάλυψα το ίντερνετ, ωραίες ταινίες, ικανότητες που δεν ήξερα πως είχα.
Έκανα τα πρώτα μου ερασιτεχνικά βήματα στο να ζητάω βοήθεια (δεν ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα, αλλά ξεκουράστηκα).
Εκτίμησα το ένστικτό μου.


πηγή


Και το κυριότερο, συνειδητοποίησα, επιτέλους, πόσο αυτοκαταστροφική ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια να μη θρηνώ, όταν χάνω αγαπημένους ανθρώπους και να φεύγω από όσα κι όπου είχα ζήσει μαζί τους.





Μπορεί να άργησα τόσο και να το κατάλαβα μονάχα, όταν δεν είχα πού αλλού να πάω πια, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Και να έμεινα ακόμα και τότε αμετανόητη, αφού προτίμησα να ξεχάσω, παρά να αποδεχτώ πως πρέπει να μείνω και να θρηνήσω... Αλλά το κατάλαβα!



πηγή


Όλα αυτά με κόπο και ψυχικό πόνο. Μέσα από μια περιπέτεια που συχνά έμοιαζε με λαβύρινθο, κάποτε με εφιάλτη και μερικές φορές με παιδική χαρά!

Μια περιπέτεια, δηλαδή, σαν αυτή που είναι η ζωή. Αρχίζω πια να το νιώθω στο πετσί μου. Κι αν ακόμα πιστεύω πως δεν είμαι καθόλου περιπετειώδης τύπος, τώρα μπορώ να καλοδεχτώ την περιπέτεια, να θρηνήσω για όσα μου πάρει και να χαρώ με όσα μου δώσει. 









19 σχόλια:

  1. Καλή δύναμη να ευχηθώ.
    Το δώρο μου ταξιδεύει προς τα σένα.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να λέμε ότι μας ενοχλεί
    να σιωπούμε μπροστά στη χαρά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας όσο με τόσο προσωπικό πόνο και κόπο έμαθες για σένα!! Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η κατάδυση στα άδυτά μας αλλά πόσο διαφορετική θα νιώθεις με την ανάδυση!!
    Να σαι περήφανη για όσα κατάφερες κι εύχομαι να συνεχίσεις έτσι Αλεξανδρουλίνι μου γλυκό!! Θα τα καταφέρεις περίφημα, όσο δύσκολη κι αν είναι η πραοσαρμογή!! Τα υπόλοιπα με mail!!!
    Φιλάκια ολόγλυκα!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς αυτό, Μαριλένα μου. Η κατάδυση είναι ένας άθλος! Και το ειλικρινές μοίρασμά της άθλος κι αυτό! Μετά από καιρό μπορώ και νιώξω όντως περήφανη!!
      Πολλά φιλιά κι απο μένα!!!

      Διαγραφή
  4. Με λυπεί το ότι πόνεσες πολύ, μα χαίρομαι που έμαθες τόσα μέσα από όλο αυτό. Χαίρομαι γιατί θα βγεις δυνατότερη.
    Να είσαι καλά! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βγήκα πιο ώριμη, αυτό είναι σίγουρο, πιο συνειδητοποιημένη. Για πιο δυνατή... δεν ξέρω...
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  5. Αλεξάνδρα μου καλησπέρα σου. Αυτό το άνοιγμα της αγκαλιάς σου μας τιμάει και σε απελευθερώνει επίσης.
    Τελικά η ζωή είναι μια περιπέτεια.... που αξίζει το σεβασμό μας και την έγνοια μας.
    Να είσαι καλά κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ουδέν κακόν αμιγές καλού ;)
    Σε φιλώ γλυκά και καλό σ/κ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως, αλλά μέχρι πραγματικά να το δω, να το νιώσω, πέρασε καιρός...

      Διαγραφή
  7. Απλά εύχομαι η περιπέτεια αυτή της ίδιας της ζωής να έχει περισσότερες χαρές, λιγότερο θρήνο και πολλή δύναμη!
    Φιλιά πολλά Αλεξάνδρα μου και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "...τώρα μπορώ να καλοδεχτώ την περιπέτεια, να θρηνήσω για όσα μου πάρει και να χαρώ με όσα μου δώσει".
    Ευτυχείς όσοι καταφέρνουν να φτάσουν σ' αυτή την "πίστα ζωής".
    Συγκινημένη για την εξομολόγηση και ευγνώμων γιατί "έκλεψα" λίγα απ' τα κεράσματά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υποτίθεται ότι είναι τόσο γνωστό και τόσο απλό, αλλά μόνο όταν το νιώσεις στο πετσί σου,το καταλαβαίνεις και το απολαμβάνεις.
      Ναι, κατάκτησα αυτή την πίστα!!!!
      Σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου!!!!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης