Η καλύτερή της φίλη

Το ξημέρωμα την έβρισκε πάντα στο παράθυρο. Να πίνει τον πρωινό καφέ παρέα με την καλύτερή της φίλη. Οι περισσότεροι δεν την ήθελαν, τους εκνεύριζε. Για την Ειρήνη όμως ήταν η πιο όμορφη συντροφιά. Ίσως και η μοναδική.

Το βλέμμα της στεκόταν λίγο στην αυλή. Αυλή! Ένα κομματάκι γης που χωρούσε μια γλάστρα με βασιλικό και δυο τεράστια συρματόσχοινα για ν’ απλώνει τα ρούχα.

Ύστερα, το βλέμμα απλωνόταν στον ουρανό και τα μάτια ταξίδευαν στο πρώτο φως της μέρας! Τι στιγμή! Ένιωθε τότε τον κόσμο ολόδικό της και τη ζωή ξανά γλυκιά.

Στο τέλος το βλέμμα της έπεφτε στο δρόμο. Κι έρχονταν οι ίδιες εικόνες στο μυαλό να ζωντανέψουν στο φως της αυγής τα παιδικά όνειρα. Αναμνήσεις με τον πατέρα! Που δεν της χαλούσε ποτέ χατίρι! Εκείνη τον περίμενε στο δρόμο να γυρίσει από τη δουλειά. Κι εκείνος, κατάκοπος και πεινασμένος, την έπαιρνε από το χέρι και περπατούσαν μαζί ως το τέλος του δρόμου. Κάθονταν στο μικρό βράχο, αγνάντευαν τη θάλασσα και της μιλούσε για τις ομορφιές του κόσμου. Οι βόλτες στο βράχο σταμάτησαν, μόλις η Ειρήνη είπε στη μητέρα πως, όταν μεγαλώσει, θα μπαρκάρει.

Ολόκληρη γυναίκα πια και δεν είχε καταφέρει να ταξιδέψει ούτε μια φορά. Κάθε μέρα δουλειά. Στη βιοτεχνία και στο σπίτι. Τι πίκρα! Μονάχα στην καλύτερή της φίλη μπορούσε να την εξομολογηθεί. Κι εκείνη έκλαιγε για χάρη της. Σταγόνες κυλούσαν στο τζάμι, ξαπόσταιναν στα φύλλα του βασιλικού κι έπαιζαν με το φως της αυγής.

Μα, σήμερα, οι σταγόνες δεν έμοιαζαν τόσο με δάκρυα. Μήπως έπαψε να τη συμπονά η καλύτερή της φίλη; Η αχλή του ξημερώματος, που πάντα της κρατούσε συντροφιά στην πρωινή μελαγχολία… Σήμερα οι σταγόνες της αχλής μονάχα ταξίδευαν στο φως!

Η Ειρήνη έκοψε τα συρματόσχοινα της μπουγάδας, πήρε από το κουτί με τα ραφτικά δυο κουμπιά κι έφτιαξε δυο κρεμαστά ποδήλατα για τα κοριτσάκια της. Τα άφησε στα κομοδίνα τους, βγήκε στο δρόμο και, με συντροφιά την αχλή, που της χάιδευε τα μαλλιά, έφτασε στο βράχο. Ανέβηκε στην κορφή του κι αγνάντεψε τη θάλασσα. Το δέρμα της κολλούσε από την υγρασία, μα εκείνη το ένιωθε σαν πατρικό χάδι. Έσκυψε και είδε πώς η αλμύρα είχε σκάψει το βράχο. Όπως η ζωή είχε σκάψει το δικό της πρόσωπο. Και σαν… να της είπε ο ήλιος "Καλημέρα! Τι όμορφο να ονειροπολείς! Την άλλη φορά να φέρεις και τα παιδιά.»

Θα μάζευε χρήματα να πάρουν ποδήλατα και να πηγαίνουν όλοι μαζί στο βράχο!

Ήταν η συμμετοχή μου στο αγαπημένο Παίζοντας με τις λέξεις. Που ξεκίνησε από μια ιδέα της Φλώρας από το texnis stories και διοργανώνει πλέον η Μαρία στο my trips on blog, όπου γνώρισα εγώ το παιχνίδι και το αγάπησα!

💭💭💭

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μου αποχαιρετά τα κοριτσάκια της, αφήνοντας δυο κρεμαστά στο κομοδίνο τους και φεύγει. Ακολουθεί τη διαδρομή που έκανε με τον πατέρα, όταν ήταν μικρή. Αντέχει να τα εγκαταλείψει; Θέλει να φύγει μακριά τους; Μήπως να πέσει από το βράχο;

Βλέπει το φαγωμένο από το νερό βράχο και στο νου της έρχεται το φαγωμένο από τη ματαίωση πρόσωπό της. Και μια σκέψη γεννιέται: έτσι είναι η ζωή... Μια ίσως μοιρολατρική σκέψη. Που αφήνει όμως χώρο για ονειροπόλημα:

🎵

"Μου λέει ο ήλιος καλημέρα,

Τρίτη να είναι η Δευτέρα

Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει,

το σήμερα με τ' αύριο μοιάζει

Θα κάνω όνειρα ξανά,

όπως εχθές όπως και πέρσι

τι κι αν δεν βγουν αληθινά,

να ονειροπολώ μ' αρέσει"

Διαβάστε εδώ όλες τις συμμετοχές.

Μην ξεχάσετε να μου στείλετε τη λέξη σας για το ανοιξιάτικο και πιο χαλαρό δρώμενο!

Δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός για την ανάρτησή σας.

Δείτε εδώ.