Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Η καλύτερή της φίλη




Το ξημέρωμα την έβρισκε πάντα στο παράθυρο. Να πίνει τον πρωινό καφέ παρέα με την καλύτερή της φίλη. Οι περισσότεροι δεν την ήθελαν, τους εκνεύριζε. Για την Ειρήνη όμως ήταν η πιο όμορφη συντροφιά. Ίσως και η μοναδική.

Το βλέμμα της στεκόταν λίγο στην αυλή. Αυλή! Ένα κομματάκι γης που χωρούσε μια γλάστρα με βασιλικό και δυο τεράστια συρματόσχοινα για ν’ απλώνει τα ρούχα.
Ύστερα, το βλέμμα απλωνόταν στον ουρανό και τα μάτια ταξίδευαν στο πρώτο φως της μέρας! Τι στιγμή! Ένιωθε τότε τον κόσμο ολόδικό της και τη ζωή ξανά γλυκιά.
Στο τέλος το βλέμμα της έπεφτε στο δρόμο. Κι έρχονταν οι ίδιες εικόνες στο μυαλό να ζωντανέψουν στο φως της αυγής τα παιδικά όνειρα. Αναμνήσεις με τον πατέρα! Που δεν της χαλούσε ποτέ χατίρι! Εκείνη τον περίμενε στο δρόμο να γυρίσει από τη δουλειά. Κι εκείνος, κατάκοπος και πεινασμένος, την έπαιρνε από το χέρι και περπατούσαν μαζί ως το τέλος του δρόμου. Κάθονταν στο μικρό βράχο, αγνάντευαν τη θάλασσα και της μιλούσε για τις ομορφιές του κόσμου. Οι βόλτες στο βράχο σταμάτησαν, μόλις η Ειρήνη είπε στη μητέρα πως, όταν μεγαλώσει, θα μπαρκάρει.

Ολόκληρη γυναίκα πια και δεν είχε καταφέρει να ταξιδέψει ούτε μια φορά. Κάθε μέρα δουλειά. Στη βιοτεχνία και στο σπίτι. Τι πίκρα! Μονάχα στην καλύτερή της φίλη μπορούσε να την εξομολογηθεί. Κι εκείνη έκλαιγε για χάρη της. Σταγόνες κυλούσαν στο τζάμι, ξαπόσταιναν στα φύλλα του βασιλικού κι έπαιζαν με το φως της αυγής.

Μα, σήμερα, οι σταγόνες δεν έμοιαζαν τόσο με δάκρυα. Μήπως έπαψε να τη συμπονά η καλύτερή της φίλη; Η αχλή του ξημερώματος, που πάντα της κρατούσε συντροφιά στην πρωινή μελαγχολία… Σήμερα οι σταγόνες της αχλής μονάχα ταξίδευαν στο φως!

Η Ειρήνη έκοψε τα συρματόσχοινα της μπουγάδας, πήρε από το κουτί με τα ραφτικά δυο κουμπιά κι έφτιαξε δυο κρεμαστά ποδήλατα για τα κοριτσάκια της. Τα άφησε στα κομοδίνα τους, βγήκε στο δρόμο και, με συντροφιά την αχλή, που της χάιδευε τα μαλλιά, έφτασε στο βράχο. Ανέβηκε στην κορφή του κι αγνάντεψε τη θάλασσα. Το δέρμα της κολλούσε από την υγρασία, μα εκείνη το ένιωθε σαν πατρικό χάδι. Έσκυψε και είδε πώς η αλμύρα είχε σκάψει το βράχο. Όπως η ζωή είχε σκάψει το δικό της πρόσωπο. Και σαν… να της είπε ο ήλιος "Καλημέρα! Τι όμορφο να ονειροπολείς! Την άλλη φορά να φέρεις και τα παιδιά.»
Θα μάζευε χρήματα να πάρουν ποδήλατα και να πηγαίνουν όλοι μαζί στο βράχο!




Ήταν η συμμετοχή μου στο αγαπημένο Παίζοντας με τις λέξεις. Που ξεκίνησε από μια ιδέα της Φλώρας από το texnis stories και διοργανώνει πλέον η Μαρία στο my trips on blog, όπου γνώρισα εγώ το παιχνίδι και το αγάπησα!

💭💭💭
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μου αποχαιρετά τα κοριτσάκια της, αφήνοντας δυο κρεμαστά στο κομοδίνο τους και φεύγει. Ακολουθεί τη διαδρομή που έκανε με τον πατέρα, όταν ήταν μικρή. Αντέχει να τα εγκαταλείψει; Θέλει να φύγει μακριά τους; Μήπως να πέσει από το βράχο;
Βλέπει το φαγωμένο από το νερό βράχο και στο νου της έρχεται το φαγωμένο από τη ματαίωση πρόσωπό της. Και μια σκέψη γεννιέται: έτσι είναι η ζωή... Μια ίσως μοιρολατρική σκέψη. Που αφήνει όμως χώρο για ονειροπόλημα:

🎵
"Μου λέει ο ήλιος καλημέρα,
Τρίτη να είναι η Δευτέρα
Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει,
το σήμερα με τ' αύριο μοιάζει
Θα κάνω όνειρα ξανά,
όπως εχθές όπως και πέρσι
τι κι αν δεν βγουν αληθινά,
να ονειροπολώ μ' αρέσει"


Διαβάστε εδώ όλες τις συμμετοχές.





Μην ξεχάσετε να μου στείλετε τη λέξη σας για το ανοιξιάτικο και πιο χαλαρό δρώμενο!
Δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός για την ανάρτησή σας.
Δείτε εδώ.



31 σχόλια:

  1. Μα τι υπέροχη συμμετοχή!
    Φιλιά πολλά Αλεξάνδρα μου, να περάσεις όμορφο Σ/Κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλεξάνδρα μου συγχαρητήρια.
    Ανέκαθεν οι θετικές σου συμμετοχές με τα διέξοδα της ελπίδας και του χαμόγελου σε χαρακτηρίζουν και αυτό αντανακλά τη δύναμη του εσωτερικού σου κόσμου.
    Εμένα, μη βλέπεις.... με έχει "φάει" η μαυρίλα :)
    Πολύ με συγκίνησε το ποδήλατο με τα κουμπιά Αλεξάνδρα.
    Πάντα τέτοια καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή την ποδηλατάδα την χάρηκα πολύ Αλεξάνδρα μου!
    Συγχαρητήρια και πάντα με αισιοδοξία εύχομαι.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αλεξάνδρα μου πολύ δυνατή η ιστορία σου.. και το τέλος αυτό που θα προτιμούσαμε όλοι για όσους ανθρώπους φτάνουν σε αυτό το σημείο. Μακάρι να έχουν την δύναμη να "ακούσουν" τον ήλιο και να κάνουν στροφή.. Μπράβο σου! ( ˘ ³˘)❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι, Κατερίνα μου! Εκτός από την αχλή, χρειαζόμαστε τέτοιες στιγμές ανθρώπους με καθαρή ψυχή δίπλα μας.
      Καλή εβδομάδα! ❤❤❤

      Διαγραφή
  5. Αλεξάνδρα μου πολλά συγχαρητήρια για την καταπληκτική σου συμμετοχή!
    Σε ευχαριστώ για τη στήριξη και την αγάπη που δείχνεις στο παιχνίδι μας!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ ευχαριστώ που ακούραστα διοργανώνεις και τόσο ευγενικά μας φιλοξενείς.
      Φιλιά κι από μένα!

      Διαγραφή
  6. Μπορείς να μου πεις πως από το περίπου μας περνάς στο μαγικό σου κοσμο;
    Κουμπάκι που χαμογελά είσαι
    Εύγε Καλή μου

    Σε φιλω πολυ πολυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όλη η διήγηση στήνει ένα καθαρό σκηνικό-πίνακα ζωγραφικής. Η φτωχική αυλή, η γυναίκα με το σκαμμένο πρόσωπο και τη μελαγχολία πάνω του, η φίλη, οι σταγόνες πάνω στο τζάμι. Τα ποδήλατα στα κομοδίνα. Στο βάθος το τοπίο με το βράχο.
    Κι έρχεται ο ήλιος στον επίλογο, να απευθύνει έναν γελαστό χαιρετισμό και να υπονομεύσει τη λύπη, φέρνοντας μια συγκρατημένη ανατροπή στο μελαγχολικό σκηνικό.
    Ένα ωραίο διήγημα, Αλεξάνδρα, απαλλαγμένο από το ελάττωμα του πλατειασμού, σύνηθες σε πολλά βιβλία διηγημάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια συγκρατημένη ανατροπή, όπως το λες! Δεν ξέρουμε αν η πρωταγωνίστρια θα μπορέσει να κρατηθεί από το ονειροπόλημα και να κάνει το επόμενο βήμα...
      Σε ευχαριστώ για τον όμορφο σχολιασμό.

      Διαγραφή
  8. Ξετρελάθηκα με τη φωτογραφία και πόσο ταίριαξε με το κείμενο. Μήπως έφτιαξες εσύ το ποδηλατάκι; Τα κουμπιά έπρεπε να μου πουν Αλεξάνδρα, εγώ υπέθεσα τη Μεμαρία από πίσω! Την αγάπησα αυτή την ιστορία! Πολύ! Και το έδειξα! Τη βρήκα τόσο τρυφερή....
    Μπράβο Αλεξάνδρα μου!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το έφτιαξα. Το βρήκα για την ιστορία και το έβαλα σκοπό να το φτιάξω!
      Χι, χι! Είδα τη σιγουριά σου τη μεμαρία!!! 😆😆😆
      Χάρηκα που σου άρεσε. ❤

      Διαγραφή
  9. Πολύ μου άρεσε. Από τις αγαπημένες επιλογές μου. Και δεν κατάλαβα καθόλου ότι ήσουν εσύ. Όχι δεν το θεωρώ μοιρολατρία το '' έτσι είναι η ζωή''..Ρεαλισμό θα το πω..
    Μπράβο Αλεξάνδρα μου τόσο όμορφα πάντα γράφεις!
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρεαλισμός λες; Δεν είμαι σίγουρη... ή, καλύτερα, πιστεύω πως χρειάζεται και η ουτοπία στη σκέψη μας.
      Να είσαι καλά, Αννούλα μου! ❤

      Διαγραφή
  10. Είχα μία θεία η ζωή της δυσκολη και όμως πάντα έλεγε ,έτσι είναι η ζωή και όποιος δεν την ζει σκληρά μετανοεί. Πιστεύω οτι η ηρωίδα σου θα γυρίσει στα κορίτσια της για να ΖΗΣΕΙ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα μετανοεί! Σωστή η θεία, σωστός κι ο στίχος!
      Κι εγώ τη φαντάζομαι να επιστρέφει και να κάνει μια νέα αρχή.

      Διαγραφή
  11. Πόσες τέτοιες γυναίκες έχω συναντήσει Αλεξάνδρα μου, στα χωριουδάκια που γυρίζω κάθε χρόνο! Φέτος ήταν ακόμα χειρότερα... Γυναίκες μικρές που μοιάζουν με 60 χρονών, βουτιγμένες κυριολεκτικά μέσα στα πρόβατα και δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να δουν τη θάλασσα από κοντά!!! 2017... κι όμως υπάρχει και αυτή η όψη της χώρας μας...!!! Όμορφη και αληθινή η ιστορία σου, καλό μήνα γλυκιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι εικόνα μετέφερες, Κική! Έχεις δίκιο, ακόμα και σήμερα, που έχουμε ταξιδέψει έξω από τη γη, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν βγει έξω από το χωριό τους...
      Καλό μήνα να έχουμε! Φιλιά! ❤

      Διαγραφή
  12. Πολύ όμορφη η συμμετοχή σου
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πάντα υπέροχη Αλεξάνδρα μου, αν και όταν τη διάβασα δεν μου πήγε το μυαλό σε εσένα, στάθηκα αρκετά σε αυτή τη συμμετοχή και στεναχωρήθηκα που δεν είχα άλλους βαθμούς να της δώσω, αλλά δεν έβγαινα μάνα μου, μου είχαν τελειώσει οι βαθμοί χαχαχα! Συγχαρητήρια για την έμπνευση σου! Ήταν πολύ δυνατή!
    Σου στέλνω ένα τεράστιο φιλί για καλή εβδομάδα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χι, χι! Κρίση και στους βαθμούς!!!
      Να είσαι καλά, Μαρινάκι μου και να ομοργοπεράσεις την καινούρια εβδομάδα. ❤❤

      Διαγραφή
  14. Εστω και λιγο αργα λογο ανωτερας βίας...διαβασα την ομορφη συμετοχή σου Αλεξανδρα μου και στην ιστορία σου μεσα είδα την ελπίδα της ηρωίδας σου.. μου αρεσουν εκεινοι που δεν τα παρατανε...και ειναι αισιοδοξοι αν και η δικη μου ιστορια ηταν το αντιθετο..να περνας ομορφα οτι και κανεις .. φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και το να τα παρατάς και το να προχωράς, όλα ανθρώπινα είναι και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον γιατί κουράστηκε, μόνο να σταθούμε δίπλα του.
      Φιλιά κι από μένα!

      Διαγραφή
  15. Την αγάπησα την ιστορία σου, Αλεξάνδρα! Σφίχτηκε η καρδιά μου εκεί που η ηρωίδα σου ανέβηκε στο βράχο. Μα μέσα στην τόση μελαγχολία της, ένοιωσα ανακούφιση που μπόρεσε να διακρίνει μια αμυδρή χαραμάδα φωτός, μια μικρή ελπίδα για να μην εγκαταλείψει.
    Υπέροχη συμμετοχή! Πολλά συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καταλαβαίνω, Μαριάννα! Το ίδιο ένιωσα κι εγώ όταν την έγραφα...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  16. Συγχαρητηρια για την συμμετοχη σου Αλεξανδρα μου!! Δεν σε καταλαβα καθολου... Αλλα εκτος του οτι μου αρεσε τοσο η ιστορια με εντυπωσιασε η φωτο κι ελεγα μα να ναι αληθινη η ιστορια;; Υπαρχει οντως το κολιεδακι;;
    Μακαρι παντα εστω και στην στροφη να νικα η αισιοδοξια!! Το χουμε αναγκη!!
    Πολυ σε φιλω!!! 😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έψαξα να βρω κολιεδάκι με ποδήλατο και βρήκα!
      Μακάρι! Αν βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας...
      Φιλιά κι από μένα! ♥

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης