Εκείνο το βράδυ

Είχαμε πάρει φωτιά εκείνο το βράδυ! Μια ζωή γεμάτη προκλήσεις κι ελευθερία μας περίμενε κι εμείς ανυπομονούσαμε να τη ζήσουμε!


Μια γεύση της είχαμε κιόλας δοκιμάσει το καλοκαίρι. Μόλις δώσαμε και το τελευταίο μάθημα αμολυθήκαμε στις πλατείες, τις καφετέριες και τα μπαράκια. Ήμασταν πια μεγάλοι, υποχρεώσεις δεν είχαμε κι έτσι αφήναμε τους γονείς μας να γκρινιάζουν. Απολαμβάναμε τον ύπνο και τα ξενύχτια, τη θάλασσα και τα φλερτ.

Εκείνο το βράδυ μαζευτήκαμε οι συμμαθητές που σε λίγες μέρες θα σκορπιζόμασταν σε όλες τις γωνιές της χώρας για να σπουδάσουμε. Ανάψαμε φωτιά κι αρχίσαμε τα όνειρα για το μέλλον και το τραγούδι.
Εγώ, αφού είχα ξεπεράσει τον έρωτά μου για το Βασίλη, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια από τον άγνωστο. Περίεργο για μένα!

Αν με ξέρατε, θα στοιχηματίζατε πως θα με συγκινούσαν άντρες σαν το Γιώργο. Που είxε λεπτούς τρόπους, πέρασε από τους πρώτους στην ιατρική και, όσο θα σπούδαζε, θα έμενε στο σπίτι της θείας του. Ή σαν το Βασίλη, που μεγάλωσε μόνο με τον πατέρα του, κάπνιζε, έπινε και ξενυχτούσει από τα από τα δεκατέσσερα, και από θαύμα πέρασε σε κάποιο Τ.Ε.Ι. της επαρχίας.

Γιατί εγώ έχω μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο. Εντάξει, ούτε γαλλικά ούτε πιάνο ξέρω, αλλά... καταλαβαίνετε. Αφού που ξεμπέρδεψα με τα διαβάσματα και κατάφερα να μείνω αρκετές ώρες δίχως την αυστηρή επίβλεψη των γονιών μου, βρήκα τον εαυτό μου. Και ανακάλυψα πως δεν μου αρέσουν τα άκρα. Απέρριψα τα ασφυκτικά προγράμματα και τη χύμα καθημερινότητα και ξεκαθάρισα πως η ευτυχία βρίσκεται στο μέσο, το φυσιολογικό.

Κι ο άγνωστος φαινόταν πολύ φυσιολογικός! Συμμετείχε σε όλες τις συζητήσεις αλλά μιλούσε με μέτρο, έδειχνε συγκρατημένο ενθουσιασμό για την καινούρια μας ζωή και γελούσε διακριτικά. Θα σπουδάζαμε και οι δυο στην Αθήνα. Δικηγόρος εγώ, φιλόλογος αυτός. Τα καθηγητιλίκα είναι για τους μέτριους έλεγε ο πατέρας μου, κι αν ήταν αλήθεια, αυτός ήταν ο άντρας της ζωής μου! Μέτριος, δηλαδή... φυσιολογικός!
Κι αφού κανένας δεν προθυμοποιήθηκε να μας συστήσει, τον πλησίασα με αφορμή την ψύχρα. Γιατί ο άγνωστος είχε ρίξει απάνω του μια κουβερτούλα! Τέλεια αφορμή! Και πόσο γοητευτικό αυτό για ένα αγόρι! Μόλις τέλειωσε το τραγούδι που έπαιζε στη φυσαρμόνικα, κάθισα δίπλα του και του είπα πως κρυώνω. Εκείνος με σκέπασε απαλά. Έλιωσα! Και ύστερα τρόμαξα! Κάτω από την κουβέρτα έκρυβε το κομμένο πόδι του....

Εκείνο το βράδυ ένιωσα πως ενηλικιώθηκα. Αν αυτό που φαίνεται φυσιολογικό, δεν είναι, τότε όλα είναι ένα ψέμα!
Πολλά ακόμα βράδια πέρασα συντροφιά με αυτή τη σκέψη, που οι εμπειρίες της μέρας τη θεμελίωναν σε κάθε μου βήμα. Συνέχισα να ψάχνω το φυσιολογικό και δικαιώθηκα. Έφτιαξα μια οικογένεια φυσιολογική, όμως η φωτιά που είχε ανάψει εκείνο το βράδυ ο άγνωστος δεν έσβησε ποτέ.

Κι αφού έχω αμετάκλητα απορρίψει τα άκρα, που είναι αυτοκαταστροφικά, αφού η μέση οδός δεν καταλήγει στην ευτυχία, τότε τι;

Αγαπητοί αναγνώστες του blog, είμαι σε απόγνωση. Και ζητώ τη βοήθειά σας. Για να πάρω μια απόφαση. Είμαι έτοιμη να πάω να τον βρω. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να το κάνω, αλλά μονάχα αυτό το βράδυ έφτασα ως την πόρτα...

***

Ήταν η συμμετοχή μου στο καινούριο μας παιχνίδι, τη Φωτο-συγγραφική σκυτάλη της Μαίρης. Έγραψα μια ιστορία για τη φωτογραφία που επέλεξε, από ένα δικό της καλοκαίρι, για μένα η Αχτίδα. Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ! 😊

Δίνω τη σκυτάλη στο Δελφινάκι με μια εικόνα που συνδυάζει τα blogs μας με το φεγγάρι και το μονοπάτι, έχει όμως και θάλασσα που ξέρω πως της αρέσει.

πηγή

Πού οδηγεί άραγε αυτό το μονοπάτι;

Καλή έμπνευση, Δελφινάκι!