Η εκδίκηση μιας λέξης

Ένας γυρολόγος ήταν. Τίποτα περισσότερο. Διαλαλούσε με τέχνη την πραμάτεια του και κατάφερνε να πουλά ακριβά δυο γαλάζια μάτια και λίγες ψεύτικες κολακείες. Πληρωνόταν, λοιπόν, γι΄αυτά μ’ αγάπη και πίστη κι έρωτα και φροντίδα. Καθαρή αισχροκέρδεια, μα την αλήθεια! Φυσικά, ποτέ δεν έδινε απόδειξη. Μονάχα όταν δεχόταν πιέσεις, άφηνε τα ξημερώματα μια υποσχετική ενδιαφέροντος.

Και αρκούσε; Κι όμως! Σ’ εκείνα τα μέρη οι άνθρωποι δεν είχαν καιρό για πολυτέλειες και οι γυναίκες δούλευαν δίχως στάχτη στα μάτια. Κανείς δεν τους άνοιγε την πόρτα, κανείς δεν τους πρόσφερε λουλούδια, κανείς δεν τις προσφωνούσε ωραίο φύλο. 

Εκείνος τριγύριζε στα σοκάκια και καθεμιά στήνονταν στο μπαλκόνι της ελπίζοντας να τη διαλέξει. Μόλις γινόταν η εκλογή, με το κλείσιμο του ματιού, η τυχερή έτρεχε να μαγειρέψει το αγαπημένο του φαγητό, να συμμαζευτεί και να ομορφύνει, να ξεφορτωθεί τον αρραβωνιαστικό, να δικαιολογηθεί στο σύζυγο, να καλύψει τα νώτα της από γονείς και συγγενείς και γείτονες…

Έτσι κυλούσαν οι μέρες στο παιχνίδι και οι νύχτες στο μέλι, μέχρι που ήρθε νύφη σε ένα από τα χωριά του γυρολόγου η Μαριώ. Όσο αδιάφορο τ’ όνομά της, τόσο και το παρουσιαστικό της. Αδιάφορη όμως και η ματιά της σαν έπεσε στο γυρολόγο. Και πείσμωσε εκείνος και το ‘βαλε σκοπό να την κατακτήσει. Κι όσο την πολιορκούσε, την πρόσεχε και –ω, θεοί!- την ερωτευόταν! 

Λίγο τα περήφανα τσίνορα που τον άφηναν απ’ έξω, λίγο η κοριτσίστικη φωνή που δεν καταδεχόταν ούτε να του σφυρίξει… Μια τα ζουμπούλια που καίγονταν στην αγκαλιά της, μια τα γλυκά που ψήνονταν στην κουζίνα της… Τις ξέχασε όλες! Κοιμόταν και ξυπνούσε με τη σκέψη της Μαριώς. 

Κι αφού όλα του τα κόλπα έπεσαν στο κενό, το πήρε απόφαση. Να πει τη λέξη. Δηλαδή, να τη γράψει, γιατί φοβόταν μην τον έβρισκαν ανάσκελα και με στραβωμένο στόμα, αν ποτέ την ξεστόμιζε. 

Παραμόνεψε κι έχωσε το χαρτάκι με τη λέξη «σ΄αγαπώ» και την υπογραφή του στην επιστολή του προέδρου. Για κακή του τύχη παραμόνευε και η δασκάλα. 

Μπορεί η μια να ανεχόταν την άλλη, γιατί καμιά ο γυρολόγος δεν ξεχώριζε. Αλλά να γράψει «σ’ αγαπώ» στη Μαριώ; Που ούτε μια φορά δεν του είχε τρίψει τη μέση, δεν του ‘χε μαγειρέψει; Τέτοια ειδική μεταχείριση; Μ’ ένα στόμα, μια φωνή ορκίστηκαν όλες εκδίκηση.

Η δασκάλα τον απασχολούσε και οι υπόλοιπες πήραν ρούχα και υφάσματα από το φορτηγό. Μόλις σχόλασε η εκκλησία, η δασκάλα τον πέταξε ολόγυμνο στο δρόμο. Μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια; 

Κι αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου

στο "Παίζοντας με τις λέξεις".

Εδώ η πρώτη κι εδώ όλες οι συμμετοχές.

***

(Έγραψα με μαύρο κάποια από τα γράμματα της λέξης, ώστε να σχηματιστεί ακόμα μία, που ταιριάζει με την πρώτη παράγραφο.)